Heeft het nut om gelijktijdig twee platen uit te brengen, waarbij er eentje op de voorganger voortborduurt en de andere hier totaal los van staat? Sterker nog, het is bijzonder dat The Coral het publiek op dubbelalbum Coral Island nog vriendelijk verwelkomt om ze vervolgens bij Holy Joe’s Coral Island Medicine Show de stuipen op het lijf te jagen en ze vriendelijk verzoekt om dat eiland te verlaten. Overdag is het een grote kermis, een vriendelijk speeltoneel, als de lichten zich doven neemt de duisternis het over. Het mag duidelijk zijn dat ik de aandacht op Holy Joe’s Coral Island Medicine Show richt en Sea of Mirrors voorlopig links laat liggen.

The Coral die met de folkrock Pass It On single van het zeer goed scorende Magic and Medicine hun naam definitief verzilveren, en vervolgens met de In the Morning track heerlijk naar die zonnige jaren zeventig indiesound teruggrijpen. Geen vuiltje aan de lucht dus, totdat na de vijfde Roots & Echoes studioplaat het succes stagneert. Hoe verrassend is het dat ze met het twee jaar geleden verschenen Coral Island plotseling weer in de schijnwerpers staan. Misschien zijn we allemaal bootvluchtelingen die zich op hun eigen imaginaire eilandje staande houden. Misschien willen we in een ideologische droomstaat onze eigen regeltjes creëren en ons van de Brexit distantiëren. Ons eigen Utopia, het ideale toekomstperspectief. Dit paradijs trekt echter ook het uitschot aan, illustratieve randfiguren die vanuit de nacht infiltreren en langzaam ook de macht over de dagelijkse gang van zaken overnemen.

Holy Joe’s Coral Island Medicine Show balanceert ergen tussen het surrealistisch Shutter Island verhaal en de altijd voortdurende zakkenvullende Hotel California verlokkingen in. Voeg daar nog de nodige Britse Jack The Ripper achtige vertellingen aan toe en giet dit alles in een blauwrood Peaky Blinders decor. Het fictieve Holy Joe romanfiguur verschuilt zich achter dit alias, waarmee hij als discjockey de wakkere nachtuilen op beangstigende vertellingen trakteert. Opnieuw vragen de gebroeders Skelly hun opa Ian Murray om in de huid van The Great Muriarty te kruipen. Een geleefde oude wijze man die als verslaglegger zijn bevindingen openbaart. Is hij Holy Joe de rechtvaardige wreker, een superheldpersonage die genadeloos met het onrecht afrekent. Of erft kleinzoon James Skelly die kwaadwillige genen en misbruikt hij het touren om genadeloos toe te slaan. Ian Murray adoreert de Island Killer, dus het zou niet vreemd zijn als dit een van zijn eigen nazatenbloed betreft. Een mooi concept om over na te denken. Holy Joe’s Coral Island Medicine Show laat zich hierdoor als een ambitieus hoorspel uitvoeren, een sequeel op het meer vatbare Coral Island.

Het is duidelijk dat The Coral voor het commerciële platen kopende publiek Sea of Mirrors in gedachte heeft, en dat ze met Holy Joe’s Coral Island Medicine Show de trouwe aanhang iets extra’s aanbieden. Ik geef eerlijk toe dat ik weinig met The Coral heb, maar wel een groot griezelverhalen, sages en legendes liefhebber ben. Het heeft een hoog Stephen King Creepshow gehalte, waardoor je het allemaal niet te serieus neemt. Gokkers, losers, nachtbrakers en de Baby Face Nelson bankrover passeren de revue. The Sinner heeft een heerlijk donker spaghettiwestern country sfeertje. Sergio Leone verkoopt zijn ziel aan de duivel en David Lynch grijpt zijn kans, trekt de portemonnee en biedt een fortuin voor de filmrechten. The Sinner draagt de zeven hoofdzondes met zich mee. Jaloezie, hoogmoed, onmatigheid, hebzucht, wellust, woede en luiheid. Terugkerende thema’s die zelfs nu de maatschappij vergiftigen. De zondaar keert naar zijn geboortegrond terug om paniek en onheil te zaaien, tegen de tijd dat hij kan oogsten is hij alweer met de Noorderzon vertrokken. De kenmerkende jaren zestig folk van The Coral is nog steeds aanwezig, het heeft alleen een zwaar psychedelisch rouwrandje gekregen.

Het onbevredigend Hotel heimwee lied is tot de eenzame status van een rocksterzwerver te herleiden. Elke avond datzelfde aanstarend televisiekastje, de strak gestreken lakens en de anonimiteit van een nietszeggend kamernummer. Enkel met een gevulde aktekoffer het Leave This Town onheil ontvluchten. Bij het licht croonende The Road Is Calling lonkt het nachtleven. Het definitieve afscheid van de dag zekerheid voor die diepgaande zwartduistere instabiliteit. Ian Murray introduceert de Rita randpersonage en er ontstaat een gepassioneerd Bonnie en Clyde liefdesspel. Het fraaie Never Be in Love Like That Again is hier een verslaglegging van. Het gedetailleerde Drifter’s Prayer is slechts voorwerk. Afwachtende slidegitaren stellen zich in de aanval modus op, klaar om hun aandeel op te eisen. Juist op het moment dat de donderwolken openbreken kondigt zangeres Rianne Downey zich als een hemelse Long Drive to the City spookverschijning aan. In het Down by the Riverside murder ballad duet gaat het verderf zaaiende tweetal helemaal los. Op bijna geromantiserende Leonard Cohen wijze adoreert de band The Coral Island Killer op het einde van de plaat. Als hij in de nachtelijke uren toeslaat komt het verhaal hier tot een einde.

Is Holy Joe’s Coral Island Medicine Show een gemeende poging om het onbekende Amerikaanse vasteland te veroveren, of is het slechts een knipoog naar die gewapende angstcultuur. Niet dat ik nu opeens helemaal met The Coral wegloop, maar Holy Joe’s Coral Island Medicine Show overtreft ruimschoots mijn verwachtingen. Die Route 66 radiozender terugkoppeling maakt het allemaal bindend en kloppend. Zeker een meerwaarde, waardoor de vastlopende eindjes toch slim aan elkaar geknoopt worden.