Vanuit de Ierse universiteitsstad Galway richt het viertal van The Clockworks hun blik op London. Ze zijn de zoveelste punkrockband die op het succes van hun landgenoten meeliften, maar hebben het geluk dat Bernard Butler ze onder zijn hoede neemt. De interactie tussen Bernard Butler en Brett Anderson van Suede is vergelijkbaar met die van Morrissey en Johnny Marr bij The Smiths. Als Bernard Butler na twee albums Suede vaarwel zegt ontwikkelt hij zich tot een veelzijdige producent. Wat velen niet weten is dan zijn roots ook in Ierland liggen. Begrijpelijk dus dat hij The Clockworks perfect aanvoelt en dit prille gezelschap onder zijn hoede neemt. The Clockworks grijpen met hun geluid naar de jaren tachtig terug waar tweede lichting postpunk bands een duister gevoel voor romantiek aan hun sound toevoegen. Denk aan het eerdere genoemde melancholische The Smiths werk, maar ook de invloed van een The House Of Love, The Mission en de dromerige Darklands plaat van The Jesus and Mary Chain is tastbaar. Toch is het bijzonder dat ze Bernard Butler het volrecht gunnen om die identieke jaren tachtig sound te creëren, wetende dat zijn werkbasis juist in de jaren negentig ligt.

Gevoelsmens Bernard Butler plaatst de emotie op de voorgrond en geeft gitarist Sean Connelly het volste vertrouwen om zijn gitaar te laten schitteren. Als ervaringsdeskundige begrijpt hij dat als die basis goed zit, de rest bijna vanzelf wel volgt. Ook hier is die interactie tussen zanger en gitarist van groot belang. James McGregor is een hedendaagse poëet, die diep in zijn ziel graaft om zijn teksten kracht bij te zetten. Je hebt dus de zingende krachtbron, de gitaar spelende aangever en verder is het pompende katalysator tandem van groot belang bij de bandsamenstelling. Die bestaat hier dus uit de opzwepende drummer Damian Greaney en de sterk op de diepte spelende bassist Tom Freeman. Meer heb je als band toch niet nodig? Nou ja, een geschikte opnameruimte zou ook zeker een pre zijn. The Clockworks krijgen de mogelijkheid om hun debuutplaat Exit Strategy in de naar Jimi Hendrix genoemde Love Electric Studio en op de heilige The Beatles grond van de Abbey Road Studio op te nemen. Toch wijkt Bernard Butler daar naar de nieuw ontworpen Studio Three ruimte uit, omdat het veelvoud aan moderne technische snufjes hem meer mogelijkheden bieden. Bernard Butler schakelt voor dat essentiële jaren tachtig geluid de hulp van Michael Rendall in, die in een pril verleden zich met de geslaagde Jesus and Mary Chain comeback en eerder al met die van Killing Joke heeft bemoeid.

The Clockworks maken in 2019 al de nodige indruk met hun ritmische live fast die young Bills And Pills single. Een heerlijke krachtexplosie waarmee ze tevens de aandacht van geroutineerde collega’s als Iggy Pop en Simon Le Bon trekken. Kings of Leon en Pixies nemen ze onder de hoede als supportact, en dan gaat het balletje vanzelf wel rollen. Het is van groot belang om deze aandacht vast te houden en niet als de zoveelste hype vervolgens in het niets te verdwijnen. Zelf ben ik daar niet zo bang voor, The Clockworks wekt de indruk dat ze zorgvuldig te werk gaan en een band van de lange adem is. Die doorstart komt er met de The Future Is Not What It Was single, waarin de Brexit centraal staat. Omdat The Clockworks vooruit wil denken, sneuvelt deze uiteindelijk voor de Exit Strategy release en van de daarop volgende The Clockworks EP haalt alleen het aan nachtelijk Londen gerichte Feels So Real eerbetoon met een stevig solerende Sean Connelly de plaat. Een groot teken aan zelfvertrouwen, omdat al het eerder uitgebrachte materiaal op zo’n hoog niveau functioneert. Met de vintage eighties Westway identiteitscrisis single kondigen ze de Exit Strategy release aan.

Dat Londense nachtleven zetten ze in Deaths and Entrances door. Als toeschouwer werp je een blik binnenshuis en observeer je de stiltes aan de eettafel. Het gemis van contact in deze egocentrische maatschappij en de uitvlucht naar de plaatselijke kroeg. Door die buitenstaanderspositie schept James McGregor in Modern City Living (All We Are) een eerlijk beeld van deze kapitalistische metropool, welke om mondiaal vlak steeds minder voorstelt. Met de Mayday Mayday noodoproep en het gepassioneerde Danny’s Working Like a Dog gaan ze dieper op de werkeloosheid en de hedendaagse lage lonen problematiek in. Dat alles duurder wordt is uiteraard ook in het Verenigde Koninkrijk voelbaar. In het bewandelen van de melodielijnen en directe lyrics schuilt een hedendaagse Morrissey, al gooit James McGregor er genoeg eigen verbitterende ernst tussen. Juist in die melodielijnen maakt The Clockworks het verschil. De boosheid zit diep van binnen en de gepassioneerde Ieren zien het nut er niet van in om deze te direct naar buiten te schreeuwen. De maatschappij slaat op tilt en schiet in de futuristische Natural Born Killers Car Song movie ballad in het negativisme door.

Deaths and Entrances zet zich als een dreigende onweersbui voort. De pianotoetsen druppelen langzaam binnen tot het noodweergeweld het overneemt. Uiteindelijk keert de rust weer terug. Die tekstuele duisternis zit ook in Enough Is Never Enough gevangen, alleen transformeert The Clockworks zich hierbij wel naar hun geboortegrond. Ieren zijn beladen gevoelsdieren en ook James McGregor plaatst zich als verhalendichter tussen grootheden als Bono van U2, Andy Cairns van Therapy? en Grian Chatten van Fontaines D.C. Het is niet allemaal tegen de boze buitenwereld gericht. In het innemende Hall Of Fame, het overspannen brekende Advertise Me en het overpeinzende Life in a Day neerslagmomenten stelt James McGregor zijn eigen kwetsbaarheid in een onrealistische gemeenschap tentoon. Lost in the Moment, verdwaalt in de vicieuze cirkel, zonder begin en zonder einde. Uiteindelijk ben je verantwoordelijk voor je eigen functioneren en daar passen ook de zelfgemaakte fouten tussen. Er is behoefte aan dat melodramatische inlevingsvermogen. Als oplossingen en kansen niet voor handen zijn, dan biedt identificatie troost en begrip. Exit Strategy haakt daar op in, en is buiten dat gegeven ook nog een zeer overtuigend debuut.