Na twee goed ontvangen albums, een uitgebreide tour in het vooruitzicht en een strakke overweldigende nieuwe plaat kan er toch niks meer mis gaan. Toch brengen The Blinders het trieste bericht naar buiten dat het financieel niet haalbaar is om de concertreeks te continueren. En dan sta je daar aan de vooravond van de grote doorbraakavond opeens met lege handen, want zieltjes winnen doe je tegenwoordig vooral door de nodige speeluren te maken, en daar verandert zelfs een platencontract bij het grote Universal niks aan. Die zwarte rouwrand portretteert onbewust hoe dan ook de neerslachtigheid van dit tiental Beholder songs.

Je kan er voor kiezen om Beholder te negeren en je aandacht op een andere veelbelovende band te richten. Het kwalitatieve aanbod is zo immens, dus keuzes genoeg. Maar ik geloof in Manchesters laatste hoop, en misschien zorgt die extra aandacht wel voor steun, het duwtje in de rug. Voor de eerste keer besef ik dat nog steeds muzikanten gebukt onder de pandemie nasleep het hoofd boven water proberen te houden. Deze New Gold Dream gaat dus niet voor de postrockers van The Blinders op, een pijnlijke constatering, dus laten we vooral de aandacht op hun laatste wapenfeit Beholder richten.

The Blinders hebben het gedreven exorcistische verjagende van het vroege postpunkwerk, maar teren net zo goed op de bedwelmende wierrookwalmen van de jaren zeventig. The Blinders voegen hier een stukje new wave romantics aan toe, en neigen net zo gemakkelijk naar die typische poëtische jaren tachtig klaagzang. Ze zoeken bescherming onder de vleugels van de nieuwe eeuw postpunk vernieuwers waartoe White Lies, Interpol en Editors behoren. De verharding van het hedendaagse geluid wordt zoveel mogelijk vermeden al laten vocalist Thomas Haywood en Eoghan Clifford de gitaren ook een denkbeeldig stevig woordje meespreken.

Het rituele Ceremony is de perfecte aftrap voor een live avondje The Blinders. Een opgefokte opener waarna de gladiatoren de arena betreden. Een heerlijke natural high song, met direct al het oorverdovende zware locomotievengeluid van bassist Charlie McGough waar de gitaristen zich in de echogalm verliezen en de weg kwijtraken. Thomas Haywood twijfelt aan zijn rol als geliefde en twijfelt aan de gespeelde eerlijkheid van zijn geliefde. Ceremony heeft dat grijze uitzichtloosheid van de gekwelde geesten uit het verleden, de doemdenkers die de wereld zwart inkleuren. Ook At Any Hand but Hers borduurt op het vergiftigende bedrog onderwerp door en zelfs het verbitterende zware Swallowing Static slikt het verdriet en de pijn weg.

Verscheurd ziek hartzeer en de nachtelijke hang om je als bang konijntje in de verblindende Brakelights remlichten te plaatsen. De nacht is van ons, de eenzame overleveraars, die woest bewegend het verdriet van zich afdansen. While I’m Still Young benoemd de toegankelijkheid van het leven. We staren de dood in de ogen en verliezen ons in zijn nietszeggende holle lege veelzeggende blik. Geconfronteerd door de weerkaatsing van het bestaan maken we er het beste van. Die levensbedreigende vermoeidheid dendert ook in de dominerende depressies van Always door.

De Beholder B-kant begint vriendelijker met de luchtig dromerige Iggy Got Camaro pianoballad. Qua instrumentatie heeft de track veel van het huppelend marcherende driekwartsmaat wals ritme van de The Stranglers Golden Brown klassieker weg. In Waterfalls of Venice wordt die schoonheid overschaduwt door de duistere kant van tekstschrijver Thomas Haywood. Bassist Charlie McGough staat aan het roer en is de reisleider in deze nachtelijke trip door de achterbuurt kanalen van Venetië. Woest voortbewegende strijkers stuwen de song verder de diepte in, waarna een krachtig door drummer Thomas Castrey georkestreerd onweer losbarst. Een onheilspellende track over hoe eenvoudig het is om andermans leven te eindigen.

Nocturnal Skies bouwt volgens een sterk staaltje aan songwriter technieken op. Vanuit een kale melancholische basis krijgt het ritmische kampvuur gitaarspel vorm. Thomas Haywood wandelt zorgeloos ontspannen over de afgemeten melodielijnen. Hier is de liefde geen vijand maar een trouw toegezongen minnaar. All I Need accepteert de misstappen en huilt vooral diep van binnen. Toch bereidt de zanger de aanwezigen hier op zijn aangekondigde verdwijning voor. Hoe wrang kan dit afsluitende einde zich met de later genomen beslissingen identificeren. Het blijft een groot gemis dat het Europese publiek niet de mogelijkheid heeft om deze helden te omarmen en van dichtbij de gelaagdheid van de songs te ervaren. Hopelijk hebben we slechts met een tijdelijke pitstop te maken en volgt er snel een doorstart.