Værmin is het tweede album van Tara Nome Doyle. De 24-jarige singer-songwriter groeide op in Duitsland maar heeft een Ierse vader en een Noorse moeder. Ze liet zich bij de opnamen van Værmin bijstaan door producer Simon Goff, die een Grammy won voor de productie van de Chernobyl soundtrack. Goff is niet de enige partner van naam en faam op de plaat: op Værmin zijn ook Tobias Humble (Gang Of Four, Ghostpoet), Anne Müller (Nils Frahm, Agnes Obel) en Larry Mullins (Nick Cave & The Bad Seeds, Iggy Pop) te horen.

Wat direct opvalt is dat alle songs die Værmin bevolken vernoemd zijn naar dieren. Dieren die vaak voor ongedierte doorgaan, om precies te zijn. Doyle stelt de terechte vraag of we niet tot een rijker en evenwichtiger bestaan zouden komen als we dergelijke dieren juist zouden verwelkomen in plaats van hen te verwerpen. Op dit album gebruikte ze de dierensymboliek om een rijkgeschakeerd, tragisch liefdesverhaal te vertellen. Piano, viool en subtiele beats zijn terugkerende elementen op het fraaie Værmin.

Snail I, een van de singles, beschrijft een langzaam ontluikende liefde. ‘Remember how long it took us to get here’, zingt Doyle hierna in deel II van deze song. Caterpillar, dat ook al eerder was vrijgegeven, handelt juist over een dwingende liefde (‘You don’t need friends, you just need me’). Indringende (kerk)orgelklanken zetten hier de toon. Even indringend, maar lichter van toon is Mosquito; woordloze zang, Ierse mystiek.

De muzikale ambiance en de intense, zuivere zang van Tara Nome Doyle brengt onbewust namen als Kate Bush en Sinéad O’Connor in herinnering, al gaat die vergelijking uiteindelijk toch enigszins mank. Op Crow (‘Black crow… Morning comes too soon’), als Doyle’s vocalen ‘opengereten’ worden, en het klaaglijke, prachtig meeslepende Moth, lijkt de invloed van PJ Harvey waarneembaar. ‘Like a moth drawn to my pain… Don’t wanna play your games anymore’. Hier komt Doyle hard binnen.

‘May worms comfort you, may worms come for you’, zingt Doyle in Worms. Ze geeft door het idee achter Værmin en de symboliek die ze gebruikt in haar teksten dit liefdesverhaal een uniek karakter. De muziek geeft veel ruimte aan Doyle’s voordracht maar is toch veel meer dan begeleiding. De vloeiende orgelklanken en de licht-industriële samples op Vermin, bijvoorbeeld, brengen sferen die je niet vaak ervaart binnen de alternatieve popmuziek. Via het hallucinerende + belanden we tenslotte bij Vær Min, waarop Doyle in het Noors zingt. De betoverende sferen kruipen als zacht ochtendlicht binnen en vormen een fraai slot van een evenzo fraai album.