Met Adagh treden de ‘spirituele zonen’ van Tinariwen overtuigend in de voetsporen van deze, nu al legendarische, saharablues/rock band. Net als Tinariwen zingt Tamikrest in Tamasheq, de taal van de Tuareg, nomaden die in de Sahara leven en trekken door landen als Nigeria, Algerije, Libië en Mali. Tamikrest bestaat sinds 2006, telt zeven leden en kent drie verschillende nationaliteiten. Toch dragen ze allen dezelfde Tuareg-identiteit uit met hun zo kenmerkende Ishumar rock, de rebelse variant van de Taureg-muziek.

De bandnaam staat voor ‘verbinding’, zoals ze het zelf zeggen: ‘De woestijn brengt ons samen, de taal verbroedert en de cultuur verbindt ons!’ In 2008 tijdens het Festival Of The Desert, ontmoetten ze de band Dirtmusic, een samenwerkingsverband van Chris Eckman (The Walkabouts), Hugo Race (True Spirit) en Chris Brokaw (werkte samen met Evan Dando/Sonic Youth) en tent aan tent kwam het tot urenlange jamsessies na het drinken van de traditionele Tuareg-thee. De bands hielden contact en Dirtmusic kwam terug naar Mali om hun nieuwe album BKO op te nemen, met medewerking van Tamikrest! Dit album komt in de lente van dit jaar uit. Chris Eckman was zo enthousiast over de sound en de mogelijkheden van Tamikrest, dat hij daarna nogmaals naar Mali vloog om hun debuutalbum Adagh te produceren.

Met opener Outamachek wordt meteen de toon gezet: een heerlijk repeterende gitaarrif en bezwerende samenzang zorgen voor een pakkend en indrukwekkend begin. Het daarop volgende Aicha is wellicht zelfs nog fraaier door de wederom ge(s)laagde zangkoortjes, de begeleidende klanken/kreten en het subtiele klappen van de bandleden. Na Amidini en het enthousiast klinkende hoogtepunt Tamiditin is meteen al duidelijk dat deze saharasound verslavend werkt. Daarna wordt met gevoelige Aratane N’Adagh duidelijk gas terug genomen om uit te leggen dat het nomadenleven ook zijn keerzijden heeft.

Veel songs vertellen over het leven in de woestijn, over ontkenning door anderen van het harde leven van de nomaden en hun problemen. Maar ondanks het grote gevoel van verlatenheid en droogte, houdt men zielsveel van hun land(en). Tahoult en Alhoriya kennen dezelfde, doch fraaie structuur als de eerste vier nummers en brengen je weer even in trance. Op titelsong Adagh bezingt men de vraag waarom de mensen van Adagh, die altijd geloofden in dezelfde normen en waarden, elkaar zijn gaan zien als rivalen. Ook slotnummer Toumastin kent dezelfde thematiek. De mensen worden door conflicten verdeeld en zelfs je beste vriend kan op een dag je grootste vijand worden. Nee, een vrolijke boodschap is dit natuurlijk niet maar Tamikrest weet deze overtuigend te verpakken.

De uitstekende productie van Chris Eckman zal absoluut hebben bijgedragen aan de toegankelijkheid van de plaat, maar met Adagh laat Tamikrest zien dat er veel toekomst zit in Tamasheq-muziek!