Technicolor is het toevoegen van kleuren, gericht op het beeldender maken van opnames. En dat is precies wat Lisset Diaz met haar gezelschap Sweet Lizzy Project oproept. De basis van dit gezelschap ligt in het bruisende Havana van Cuba, maar de voltooiing van het geluid vindt in het Amerikaanse Nashville plaats.

Niet zo verwonderlijk als je weet dat Raul Malo, zanger van The Mavericks, ze onder zijn hoede neemt. Als eigenaar van het Mono Muno label geeft hij ze de kans om met hun sound te stoeien, wat twee jaar later in een dampende mix van zomerse Latin, poppy hitsingles, een vleugje commerciële Americana en psychedelische gitaarakkoorden resulteert. Het levert een wisselvallig geheel op, met een interessante gewaagde opbouw maar ook enkele gevallen van hap slik weg fastfood nummers.

Zoals titeltrack Technicolor door de luidsprekers heen galmt, moet eigenlijk de hele plaat klinken. Een zwoele diepe baslijn, prachtig gesteund door de dromerige strijkers en dito exotisch stemgeluid van Lisset Diaz. Dat Miguel Comas een buitengewoon goede gitarist is, laat hij direct al horen. Halverwege trekt hij de song met een mix van Zuid- Amerikaanse fusion en westerse progressieve rock helemaal naar zich toe. Man, wat kan die vent schitterend spelen!

Het is zo’n groot contrast met de amateuristische in gebrekkig Engels vertaalde bewerking van de Enrique Iglesias hitsingle Súbeme la Radio. Wat voelt dit onwennig aan. Oké, Turn Up The Radio heeft dan wel alles in zich om deze zomer flink te scoren, maar laat nou niet direct de kwaliteiten van de band horen. Het catchy Ain’t Nobody To Call sluit hier goed op aan, maar het is toch echt wel wachten op iets minder Top 40 meuk.

The Flower’s In the Seed is een sixties getint duet welke door de meespelende The Mavericks leden gered wordt. Overduidelijk dat Lisset Diaz meer in het element is een andere vocalist haar bijstaat. Met het evenwichtige December 31st legt ze een aangename gevoelige kant bloot, waarbij Lisset Diaz eindelijk laat horen dat ze toch wel een hele sterke sound kan produceren. Heerlijke hoge vocale kunstjes worden met een rauw randje op de stembanden afgewisseld.

Na de bluesy What Was Happening To Me rockuitspattingen, slaat Miguel Comas pas definitief weer met stevige hardrock uithalen bij het slotakkoord van These Words toe. Ook bij Vuelta Atras is hij de redder in nood. Het wordt hoog tijd voor een Pepper Mickey Project, die gitarist verdient gewoon beter. Het is allemaal nog wat onwennig, en misschien ontplooien de bandleden zich afzonderlijk beter als ze zich op andere projecten richten die meer in hun straatje liggen.