No Mercy was een band die in 1982 opgericht werd door gitarist Mike Clark, bassist Ken Blakley (later vervangen door Ric Clayton (ontwerper van het Suicidal Tendencies logo), zanger Kevin Guercio en drummer Sal Troy. Na wat demo’s verscheen de band op de verzamelaar Welcome To Venice. Ken Blakley stapte er vervolgens uit en werd vervangen door Mike Muir (Suicidal) die deze band inmiddels op zijn eigen label had getekend.

In 1987 brachten ze Widespread Bloodshed Love Runs Red uit, maar toen het tweede album opgenomen zou worden, viel de band uiteen. Mike Muir vroeg Mike Clark om zich bij Suicidal Tendencies te voegen. How Will I Laugh Tomorrow, When I Can’t Even Smile Today, het derde album van de Suicidal zou eigenlijk het tweede album van No Mercy zijn geworden omdat Clark een groot deel van de nummers die daar op staan al geschreven had in zijn No Mercy tijd.

Suicidal Tendencies – No Mercy Fool! / The Suicidal Family zou volgens de bio dan eindelijk het tweede album zijn van No Mercy. Het album bestaat uit vier nummers van Widespread Bloodshed (We’re Evil, Widespread Bloodshed, Crazy But Proud en I’m Your Nightmare), zeven songs van ST’s Join The Army (Suicidal Maniac, Possessed To Skate, The Prisoner, Join The (ST) Army, Born To Be Cyco, I Feel Your Pain And I Survive en No Name, No Words), Crazy But Proud (een relatief nieuw nummer, verscheen op de Suicidal / Infectious Grooves verzamelaar Year Of The Cycos en Come Alive.

Niets nieuws eigenlijk en bepaalde No Mercy tracks waren al eerder opnieuw opgenomen, waarom maken we ‘m dan toch album van het moment? Omdat deze opnames werkelijk waar alles wegblazen. Join The Army van Suicidal Tendencies was na het lange wachten op een opvolger van hun meesterlijke debuut, een ongelofelijke tegenvaller (op een paar nummers na) en ook Widespread Bloodshed is niet bepaald een opvallende trashplaat. Mike Muir en consorten hebben het nu voor elkaar gekregen om te laten horen hoe die songs eigenlijk hadden zouden moeten klinken. Het drumwerk van Eric Moore is absurd, zo snel en zo vreselijk goed. Steve Brunner laat horen dat je de aller snelste trash plukkend en slammend op je bas kan doen. Ongelofelijk wat die basfreak allemaal laat horen op deze plaat. Het gitaarwerk van Mike en Dean is eveneens geweldig strak.

Deze remake van oude songs doet hun blamage en volledig overbodige remake van hun eerste plaat vergeten en laat horen hoe old school trash / speed / skate metal in een modern jasje gegoten kan worden. Nu wordt het ook weer eens tijd dat ze een hele goeie nieuwe plaat gaan maken in plaats van hun oude classics te bewerken. Maar tot die tijd valt aan dit werk heel veel plezier te beleven.