Deze maand keren niet een, maar twee AOR giganten terug aan het front. Naast Unruly Child komt namelijk ook Strangeways met een opvolger van Walk In The Fire (1989). De band rondom zanger Terry Brock en gitarist Ian Stewart gaat naadloos verder waar ze twee decennia zijn gestopt.

Perfect World is een schijf vol melodieuze rock die regelmatig herinnert aan Journey. Net als Neal Schon speelt ook Ian Stewart louter solo’s met een kop en een staart die uitstekend binnen de nummers passen. Die kwaliteit tilt Strangeways ruim boven de middelmaat van AOR bands uit. Voeg daarbij de goede zang van Brock die eerder dit jaar was te beluisteren op de plaat van Giant en zijn soloplaat,  en een winnende combinatie lijkt hervonden.

Toch lost het album de hooggespannen verwachtingen niet helemaal in. Het accent ligt veel te veel op midtempo liedjes en ballades waardoor het allemaal te ontspannen klinkt. Tegenover prima tracks als Perfect World, Time en Crackin’ Up Baby (met schitterende Gilmour achtige solo) staan gezapige liedjes als One More Day. Door het gebrek aan variatie en tempo is Perfect World niet die AOR klassieker geworden die alom werd verwacht.