Het uit Sheffield afkomstige Cabaret Voltaire vervult als sprintende haas een belangrijke functie bij een stroming welke zich uiteindelijk tot de New Wave ontwikkelt. Hun ontdekkingstocht begint al in 1974. Dat dit kunstenaarscollectief er ruim de tijd voor neemt om nieuwe elektrische instrumenten te ontwikkelen, leidt ertoe dat ze ondertussen al door jonge hippe muzikanten die er een licht romantische flow aan toevoegen worden ingehaald. Met het grimmige Nag Nag Nag wordt hun cultstatus veilig gesteld, en is nog steeds een alternatieve dansklassieker, waarmee ze tevens aansluiting en waardering in de Duitse Krautrock scene zoeken.

Halverwege de jaren tachtig ondergaan ze hetzelfde lot. Dan staan ze als pioniers van de daaropvolgende house beweging vooraan, en combineren ze deze al met meer ambient gerichte klanken. Nadat ze in 1994 besluiten om een einde aan het groepsverband te maken belanden ze al snel in het museum van afgedankte rolmodellen. Waar ze ergens ver weggestopt in het geheugen een status als afgekeurde Madame Tussauds pronkstukken uit vergaande glorietijden krijgen. Alleen de puristen blijven ze volgen. Chris Watson stelt zijn toekomst veilig door als geluidstechnicus zijn medewerking aan televisiedocumentaires en radioprogramma’s te verlenen. Zijn studie naar de effecten van muziek op kinderen die in het ziekenhuis een operatie ondergaan, neemt een belangrijke maatschappelijke rol in. Kameleon Richard H. Kirk werkt met tig aliassen, en verschuilt zich anoniem achter al deze namen. Zijn liefde voor techno is nog steeds de belangrijkste inspiratiebron.

Ook Stephen Mallinder blijft in de muziek actief. Na wat gestoei met bandleden van Ministry en Soft Cell verdwijnt hij steeds meer uit beeld, maar laat geheel onverwachts met Um Dada van zich horen. Op papier een opvolger van zijn eerste album Pow-Wow, maar na ruim 35 jaar moet je dit toch wel los van elkaar zien. Um Dada is een tweede kans om zich solo te presenteren. De drang om te vernieuwen is niet meer sterk aanwezig. Maar moet je dat nog bij iemand verwachten die binnenkort de pensioenleeftijd bereikt. Working (You Are) heeft een computergestuurde sound, waarmee er nogmaals benadrukt wordt dat robots onze arbeidsresultaten overnemen. Met gedateerde funkende samplers worden machines aangeduid die aan vervanging toe zijn. Juist door de ontwikkeling van het creatieve brein blijft de mensheid de technologie voor, welke al snel door nieuwe snufjes en gadgets ingehaald wordt. Dat het hierdoor wat oubollig aanvoelt zal schijnbaar de gedachte achter het geheel zijn, of is Mallinder ondertussen echt te oud en is de vernieuwingsdrang tot een nulpunt teruggebracht.

Met de nodige percussie en beats gaat de zanger verder waar Cabaret Voltaire jaren geleden de stekker er uit trekt. Je krijgt steeds meer de indruk dat hij jarenlang weggestopt in een bunker leeft. Totaal wereldvreemd wordt er een poging ondernomen om terug naar de vorige eeuw te gaan. Misschien wil hij als boodschap overbrengen dat het muzikale klimaat gestagneerd, zelfs bevroren is. Um Dada is een prima retro album, waarmee Mallinder nergens zijn verleden als vernieuwer laat gelden. Met opgepoetst koper presenteert een musicus zich die ooit goud in handen heeft. Zou hij tijdens de grote schoonmaak op zolder nog een doos vol oude opnames ontdekt hebben? De uitrekbaarheid van de tracks camoufleert het gebrek aan inspiratie. Colour is bijvoorbeeld niks meer dan een uitgewerkte mix van de Lil Louis houseklassieker French Kiss.