Net mooi Stef Kamil Carlens and The Gates of Eden play Bob Dylan Live meegenomen op vakantie en jawel jongens, wat een ervaring!

Dan zeggen dat straks op 2 juni 2023 ook Bob Dylan zelf weer ons aller aandacht zal vragen bij de release van zijn nieuwste, de soundtrack van zijn Shadow Kingdom: The Early Songs of Bob Dylan. Bij deze kunstige concertfilm van 18 juli 2021, opgenomen en gestreamd in Santa Monica, keek de toen 80-jarige bij wijze van eigen verjaarsdagsgeschenk terug op zijn jongere zelf en liet hij er verrassend alleen anders uitgedoste jeugdsongs torenhoge vluchten scheren.

Net in diezelfde coronaperiode kwamen er uiteraard meerderen met een eerbetoon aandraven aan de oude maestro. Evenzo, voorjaar 2021, Stef Kamil Carlens. Omdat Dylan ook in kringen van filosofen en denkers een heel geapprecieerd man is – bracht laatst nog zijn boek The Filosophy of Modern Song uit – , triggerde het Filosofisch Huis in Antwerpen Carlens om iets rond Bawb’s verjaardag te doen. Hij was daarvoor trouwens ontegensprekelijk Vlaanderen’s meest geknipte man, heel lang vertrouwd als ie al is met Dylan en zijn werk.

De eerste gensters van de grootmeester’s aura sloegen over in de jaren zeventig, na dankbare ontvangst van zijn nichtje’s cassette van het Nashville Skyline-album uit 1969. De succesalbums volgden elkaar toen op, werden auditief gretig door de jonge Stf Kamil verslonden en sindsdien is de liefde eigenlijk nooit meer overgegaan. Vóór zijn dEUS-periode bracht hij al filmische songs van Blood on the Tracks en Desire op straat en in donkerbruine kroegjes.

Officieel live bracht hij Dylan wel pas voor het eerst naar buiten op Theater aan Zee in 2006 en van dan af dook Zijne Nasaliteit steeds sporadischer op in en naast Carlens eigen solo-werken. In dit speciale verjaardagsproject nu werd het evenwel voor het eerst exclusief in één stuk alleen maar Bob Dylan, samen met, behoudens de ritmesectie, een geheel nieuwe begeleidingsband, en route gevormd zonder audities, met negen ‘toevallig’ aangewaaide klassemuzikanten (waaruit nadien enkel zangeres Leki wegviel wegens ziekte). Eengezind transformeerde dit gezelschap tot ‘The Gates of Eden’ naar de gelijknamige Dylan-song op Bringing it all Back Home uit 1965 en ook b-kant van Like a Rolling Stone.

Uiteindelijk helemaal nachtelijk kreeg het zijn beslag. Bob, Till We Drop – A Midnight Special werd een intens broeierige livestream die vanuit Carlens’ eigen homestudio in Hoboken de wereld werd ingestuurd, met daarin de hele, even magische als vrijgevochten selectie uit Dylan’s songbook. Een voor de vele Bobcats al te beperkte reeks concerten volgde, tot begin 2023. Bob Dylan-songs opgedirkt in nieuwe kleedjes, met creatieve herschikkingen zo sterk, terwijl we dachten dat alleen Bob Dylan dit maar kan (getuige ook zijn al geprezen Shadow Kingdom).

Stef Kamil Carlens mijmerend over zijn idool: “Ik hou ervan deze songs te zingen. Ze zijn zo goed geschreven. Zinnen komen vol en rijp uit zijn pen. Ze zijn zintuigelijk, je voelt ze, je ziet ze. Maar ze hebben ook die prachtige muzikale kadans, waardoor ze zich zo mooi op de melodie laten draperen.”

Nu staan de beste van zìjn livestream en zìjn concerten in Antwerpen, Breda en Utrecht op het achteraf-album Stef Kamil Carlens and The Gates of Eden play Bob Dylan Live 2021-2022, het kende met het einde van de tour zijn release op 24 februari 2023.

Die zeventien prachtsongs van Dylan hierna geschikt op de tijdslijn van ‘s mans songwriterspen….
– 1965 – Like a Rolling Stone van Highway 61 Revisited, klinkt vrij getrouw aan Dylan’s origineel, even vastberaden meeorgelend en, hé, speels almaar die creatief rondcirkelende bas.

– 1966 – Most Likely You Go Your Way (And I’ll Go Mine) van Blonde on Blonde. Dit goedgemutste Most Likely You Go Your Way (And I’ll Go Mine) maakte een geestdriftig rocktrio op het album rond.

– 1966 – All Along the Watchtower van John Wesley Harding. Het album openen doen ze schitterend met dit vurig All Along the Watchtower. Vergeet dus even Jimi! Het wordt in Carlens energieke versie een met orgel en fluit à la Ian Anderson’s Jethro Tull opgesmukte, dampende rocker.

– 1974 – Forever Young van Planet Waves wordt in de karakteristieke vertolking à la Stef Kamil Carlens een en al aantrekkelijke frivoliteit.

– 1975 – Shelter from the Storm van Blood on the Tracks krijgt een Caribische calipso-opsmuk en weer die fraai gospelende backing vocals.

– 1978 – New Pony van Street Legal overtreft zelfs Dylan’s uitvoering. Bluesy gospelend, wordt het hier een nog meer uitgesponnen versie, die met de elektriciteit van zijn gitaren op het einde de energie in één beweging doet overslaan op de zaal. Geen wonder.

– 1981 – Dead Man, Dead Man van Shot of Love. Dit enthousiast onthaalde Dead Man, Dead Man wordt net als het origineel een pure, pompende reggaeër.

– 1981 – The Groom’s Still Waiting at the Alter ook van Shot of Love. Op hetzelfde vurig groovende élan als Dead Man, Dead Man trekt Carlens’s band verder, een nog ongelooflijker rockversie dan het origineel. Vond blijkbaar duidelijk ook het publiek.

– 1981 – Het vrijwel onbekende Carribean Wind, een outtake, weer van lieveling Shot of Love, recht zich hier robuust als een ovationele rocker in overdrive.

– 1983 – I and I van Infidels. Dit bloedstollend mooie I and I van het meer experimentele Infidels is een en al warme gevoeligheid en het wordt weer versterkt door het schitterende duo backing vocals. In de marge is zeker ook de akoestische VRT-De Zevende Dag-versie van dit I and I (zie video hierbij) een juweeltje van Carlens’ muzikale empathie en backing vocaliste Rahmat Emonds kan tegelijk ook subliem met de viool om.

– 1985 – Never Gonna Be the Same Again van Empire Burlesque. Dit tot twee minuten verkorte Never Gonna Be the Same Again wordt intens retro begeleid als staat Stef Kamil met Dylan’s ouwe The Band op de planken.

– 1985 – Emotionally Yours van Empire Burlesque, het blijft een doorleefd intieme ballade, hier wordt de song groots in zijn onopgesmukte bescheidenheid.

– 1989 – Political World van Oh Mercy – Het gefrustreerde Political World met zijn oceaan aan teksten, voor Carlens, met zijn tekstboek zoals Wannes Van de Velde altijd bij de hand, nergens een struikelblok. Het krijgt een swingend ongebonden aankleding mee typisch Stef Kamil Carlens, geruggesteund door zijn twee backing-dames.

– 1989 – Most of the Time van Oh Mercy. Het fraaie Most of the Time, Dylan’s herinneringen aan een eigenlijk totaal vergeten lovestory, dezelfde rust, fantastisch drijvend op de keyboards.

– 1989 – What Was It You Wanted van Oh Mercy. Eindigen doen Stef Kamil Carlens en zijn kornuiten hier in schoonheid met het misschien betekenisvolle What Was It You Wanted, mystiek orgel is er en een aanhoudend parlando op de wijze van Dylan.

– 1997 – Not Dark Yet van Time Out of Mind. In Not Dark Yet wordt door Carlens, zoals ook elders, even heerlijk heesschurend meegezongen als de meester. En wordt door The Gates even triest ingetogen gespeeld.

– 1997 – Can’t Wait van Time Out of Mind. In deze achtminuten-bluessong kunnen The Gates of Eden zich al improviserend pas helemaal loos laten gaan. Indrukwekkend.

Aan dit project vol ambitie is tot in de puntjes gewerkt. De eenvoud van Dylan’s muziek, zijn teksten, zijn stem en de hele sfeer errond zijn belangrijk, de aandacht voor de evolutie van de akoestische folk en blues spelende protestzanger tot later de oude zingende crooner. Hier overstijgt de tributeband de coverband in al zijn emotionele oprechtheid en diep respect voor Dylan. Dit bijna negentig minuten lange muzikaal verslag met echte interpretaties in plaats van banale covers, het is één en al verbluffende inleving en authentieke verfrissing, regelrecht machtig Dylan-geluid gepresenteerd in een perfecte live-opname.

Nu is het evenwel Carlens die, moeiteloos en natuurlijk, de honneurs van charismatische podiumpersoonlijkheid waarneemt, die zonder de minste imitatiedwang doorheen Dylan’s frasering zwemt. Toevallig accordeert met hem wel het gelijksoortig karakteristiek hees stemtimbre maar, misschien gelukkig daarmee voor enkelen, dan toch niet tegelijk Dylan’s kraaierig nasale. De luisteraar wordt volop getrakteerd op opzwepend topentertainment dat bulkt van professioneel enthousiasme en onverschrokken lange solo’s en dat als live-ervaring, jaja, de op het podium vaak voorkomende nukkigheid en schijnbare dedain van Dylan glansrijk voorbijsteekt.

Dit had dus evengoed Carlens’ neverending tour kunnen worden, met de souplesse en zijn naturel waarop hij die goudmijn aan Dylan-songs beheerst. Hij beperkte zich echter bewust, naast die enkele overbekende songs, tot vooral het minder vermaarde van Dylan’s oeuvre. Als jonge fan, kind van de eighties, eert Carlens dan nog vooral die periode. Door slechts sporadisch hits aan te snijden en juist bijzonder te worden door helemaal in de diepte te duiken, werden de optredens en wordt meteen dit album voor velen veel meer zelfs een fraaie ontdekkingstocht dan de zoveelste plejade van herkenning.

Feit dat er enkele duizenden op een tribute-evenement als dit zijn afgekomen en door al die menigen die hun afwezigheid nu nog hardsgrondig betreuren, het is een ongelooflijk compliment voor het grote talent van de artiest Bob Dylan, maar beslist niet in het minst ook dat van de professional-fan Stef Kamil Carlens, die het hele gebeuren perfect naar zijn hand zette. Maar, niet getreurd, naar verluidt zitten er voor The Gates of Eden en Carlens in de toekomst zeker nog meer Bobsongs in de pipeline.

In alle geval, Vlaanderens’ grootste Dylan-kenner Luc De Vos, hier toevallig uit ons kleine dorp en altijd streng voor coveraars, kan zich over het huidige sterke exploot van Stef Kamil Carlens and The Gates of Eden enkel maar verbazen. Schreef ie op zijn facebook-pagina na zijn maartse optreden in Kortrijk dan ook: “Heb pakweg tweehonderd cd’s met covers van Bob en na het beluisteren verlang ik altijd naar het origineel van Dylan. Voor deze maak ik met plezier uitzondering.” Zeg dus maar dat ook Luc het gezegd heeft.

Stef Kamil Carlens’ line-up:
– Stef Kamil Carlens, vocals, acoustic, resophonic & electric guitar,
– Lize Accoe, Rahmat Emonds en Karoline Leki Kamosi, backing vocals,
– Geert Hellings, electric & acoustic guitars,
– Simon Pleysier, electric guitar,
– Matt Watts, upright piano, Hohner Pianet T, mandoline,
– Thomas De Prins, Wurlitzer, Fender Rhodes, Hammond L-100, Moog Grandmother, Hohner Symphonic 31, Mellotron,
– Mirko Banovic, bass,
– Sam Gysel – drums.