Onderschattingsangst? Daar heeft het uit Hamburg afkomstige Station 17 helemaal geen last van. Sterker nog, op het gelijknamige Station 17 debuut schakelen ze de hulp van kopstukken uit de Duitse elektro scene in. Met namen als Michael Rother (Neu!), Holger Czukay (Can), en F.M. Einheit (Einstürzende Neubauten) verzilveren ze dat onschatbare beginnersgeluk. Die diversiteit levert een indrukwekkend eindresultaat op, waarbij het gezelschap met old school disco, tribal exotica, industrial noise en huilende hardrock gitaarexplosies tekeer gaat. Ze worden echter door die veelzijdigheid ondersneeuwt, waardoor ze amper in staat zijn om een eigen geluid te representeren. Daar werken ze de aansluitende jaren hard genoeg aan, en met die eigen smoel leveren ze met Oui Bitte hun elfde studioplaat af.

Toch loopt het voorbereidende proces anders dan verwacht. Ze verlaten na een langere productieve arme periode de thuisbasis om tijdens de pandemie stilte in de heuvelrijke omgeving van Schleswig-Holstein dat spelgenot te hervinden. De opzet is om deze onbevangen sferische 24-uurs jamsessies live in Fabrik, de concertzaal in Hamburg te representeren. De praktijk loopt echter anders dan die opgezette planning. Deze compromisloze werkhouding levert genoeg bruikbaar materiaal op om een volledige plaat mee te vullen. De kracht van Oui Bitte ligt in die ongedwongen relaxte uitstraling, de niks moet, alles kan mentaliteit. Met de verfrissende funk twinkelingen staan ze volop in die jaren tachtig new wave, de onbevangen kleurrijke tegenhanger van de strenge starre postpunk.

De uitdagende instrumentale 20.000 Meilen Unter dem Mond onderwaterwereld is een berustende oase aan lichtvoetigheid. Een ontdekkingstocht waar Station 17 onder het genot van stuwende ritmes, strandopnames, hemelse krautrock verlichtingsvelden en funkende gitaarpartijen haar eigen mogelijkheden herontdekt. Soms wil je alleen maar in een bedje aan geluidsgolven zwemmen. Het humoristische beknepen Hausmann geeft een overspannen taakverdeling binnen de gezinssamenstelling weer. Hausmann is amper tegen die huiselijke hectiek opgewassen. Juist dat subtiele spaarzame voorgeprogrammeerde robotachtige taalgebruik linkt op een komische wijze aan The Man-Machine van Kraftwerk. Het opzwepende Push introduceert piepende blazerspartijen in het samenspel en hengelt een vleugje Italodisco met ophitsende dubfunkbas binnen. Deze bas vormt tevens de basis van het lange in reggae ondergedompelde tegenstrijdige onthaastende Das Rasen eindstuk. De hele plaat straalt in ieder geval die ontstressende mindfullness tederheid uit.

Der Monat en Aufgehoben worden tekstueel door bijdrages van Andreas Dorau ondersteunt. Deze volksheld scoort internationaal halverwege de jaren negentig een klein hit succes met Girls in Love waar hij een Neue Deutsche Welle fundament een clubhouse verfrissende injectie toedient. Op het uitmuntende breed uitwaaiende Der Monat gitaarstuk klinkt hij echter veroudert en licht gebroken. De futuristische Aufgehoben new wave krautrock past beter bij zijn stem en vind ik persoonlijk stukken sterker. Station 17 reanimeert op indrukwekkende wijze de vocale bijdrage van de vroeg overleden volgeling Birgit Hohnen in het duister sensuele Propaganda synthpop getinte Bewegung. Een monumentaal fraai eerbetoon aan deze bevriende spoken word artiest. Oui Bitte is een onverwacht extraatje, maar mist net die kenmerkende scherpte observatie van het eerdere werk. Ze hebben er in ieder geval weer plezier in, en dat is misschien wel het belangrijkste.