Je kan 2024 maar best zo dampend rockend mogelijk inzetten en dan word je met een memorabel debuutalbum als dat van SPRINTS als vanuit het niets ineens perfect bediend. Een viertal brutaaltjes met intussen al een verschroeiend stevige live-reputatie in Dublin en heel ver in de omstreken.

Ja, ze schrijven behoorlijk sombere rocksongs, maar wel knallend, ritmisch, melodisch als de beste popsongs van Garbage, vol doelgerichte opwinding, taai volhoudende power en krachtig zuiverende emoties.

Al van bij de doortastende opener Ticking, onheilspellend als een tijdbom bovendien, met die kwetsbare, van oorsprong Duitse frontvrouw Karla Chubb die we het keer op keer als een ziedend op en neer over het podium rollende Frank Black van Pixies horen uitschreeuwen. Net zo in het schrikwekkende, tot aan zijn hartverscheurende explosie langzaam doortikkende Shadow of a Doubt, eerst even als PJ Harvey de spanning opbouwen en vervolgens een vier minuten lange angstige ontladingsschreeuw als na welk trauma of depressie ook.

Of zoals in een der hoogtepunten, de sneltrein Literary Mind, een jachtige queerlovesong met veel gruizige gitaren en The Strokes-vibes, meezinger, met een altijd furieuze Chubb, hier vocaal ondersteund door bassist McCann. In Cathedral ook, met queervrouw Karla als een bezwerende Jim Morrison hevig tegen de vastgeroeste Ierse moraal aanschoppend.

Ook de referenties naar U2 zijn niet van de lucht, neem het rauw exploderende Heavy, met Chubb weer vol in mantra-modus, dat Desire oproept. Of in het goedkeuring zoekende Adore Adore Adore. Evengoed is deze laatste dankbare knipoog naar Adore Life van Savages, hun inspiratieband. Na de katharsis van een witheet album besluiten ze in de finale woeste titelsong toch met positieve lyrics: we hoeven niet op elkaar te lijken om elkaar te aanvaarden. En in het slotparlando, Chubb’s allerlaatste woorden “Any night can become day.”

Letter To Self, een kolkend album met een heel pak uitmuntende, opzwepende ADHD-songs op rij, met in zich, hoe kan het anders, een diep kwetsbare Ierse bodem. Ze borrelt daar in Dublin dus mooi verder die bron van bruisende creativiteit, van steengoede bands op zoek naar bevestiging. Een muzikale tsunami als SPRINTS hoort in al zijn frisheid bij diegenen die in dit jonge 2024 zeker de grote sprong verdienen. Karla Chubb, zang-gitaar, Colm O’Reilly, gitaar, Sam McCann, bas, Jack Callan, drums, traag maar zeker groeien ze uit tot een band van niet meer te negeren drieste gitaarhonden.

‘Ze zeggen dat ze goed is voor een groentje’, zingt cynische Karla Chubb over zichzelf in Up and Comer. Maar samen vormen ze intussen een ambitieus, meedogenloos kwartet, dat niet in de pas wil lopen en dat drie jaar, in singletjes en epeetjes, dit glorieus debuut met zijn fantastische soundmuur van wegschurende gitaren en doordollende bassen en drums hebben gewikt en afgewogen. Tot het hier dan ook helemaal goed zit. Met dank daarvoor ook aan producer Daniel Fox, bassist van de even wild confronterende Gilla Band.

Een knetterend debuut, op het City Slang-label notabene, van energievreters die hun bandnaam niet hebben gestolen, die als een Usain Bolt sprint na sprint weten te trekken. Met als uithangsbord hun ongeremd intense zangeres wiens vocals tot lang nadien blijven nagalmen als in één lange bevrijdende schreeuw. Losgeslagen verslavend plaatje, zoveel is duidelijk. Het wordt lekker druk rond Fontaines D.C. en The Murder Capital, al zo helemaal aan het begin van het jaar.