Eigenlijk trok ik bij de eerste Spencer Cullum’s Coin CollectorSpencer Cullum’s Coin Collector plaat de conclusie al dat het met zijn connecties een eenvoudige vervolgstap is om zijn albums bij een groter label onder te brengen. Full Time Hobby gooit de eersteling in de herkansing en neemt ook deze opvolger onder zijn hoede. Verder verandert er niet zoveel. Ook nu weer zorgen de vredelievende kinderlijke naïviteit van de dwarrelende Jim Hoke klarinet- en fluitpartijen in Kingdom Weather voor die roze Barbapapa (ik kan er zelfs twee jaar later geen andere betere beschrijving voor verzinnen) associatie. Nog steeds hangt er een muffe oubollige spruitjeslucht (ik heb een gruwelijke hekel aan deze groente) over de tracks heen. Toch kan ik die zweverige vroeg jaren zeventig sound goed verdragen. Deze Britse Amerikaanse charmeur betovert je met een onthaastende glimlach. De hippie ideologie van het gemeenschappelijk samenzijn en de waardering van de natuur overheerst onophoudend, daar is amper wat aan verandert.

De glinsterende muntjes zijn zorgvuldig opgepoetst, en stralen in alles die deugdelijke geluksmomenten uit. En die retro albumhoes met die wollige spencer (what’s in a name) en dat uitspringende Monty Python lettertype is natuurlijk fouter dan fout. Vergeet de ironie niet dat het opnameproces ondanks de ontspannen berustende setting een haastklus is, en amper twee dagen tijd in beslag neemt. Oh ja? Dit meen je niet! Ja, echt waar! Eigenlijk past zijn huidige woonplaats in het country Walhalla Nashville niet eens echt bij zijn typische sprookjes folk commune sound. Een gevorderde luisteraar beseft echter dat die wegzwevende droomkasteelwolken de nodige krautrock associaties hebben en dat er onder die walm verschillende laidback jazz verwijzingen verborgen zitten.

Ik heb wat moeite met de Servische hardheid in de zang van Dana Gavanski, maar wat pakt ze die symmetrische tweede stem in de rondfladderende What a Waste of an Echo vlindersong met cartooneske speelse haperend stoplicht fluitspel toch voortreffelijk op. Die zachtheid bezit ze dus weldegelijk. En de boodschap is weer zo eenvoudig duidelijk, en zo waar. Waarom tijd verspillen om iemand te haten, terwijl je met respect en begrip zoveel meer kan bereiken. Het zonnige Kingdom Weather lenteliedje verkent langzaam de grenzen van de psychedelica, en ook dit betreft een duet. Yuma Abe blijft dicht bij zichzelf en laat zijn roots wel toe, door de partijen in het Japans te zingen. Die gastzangers zijn een goed middel om de saaie eentonigheid te bestrijden. Spencer Cullum heeft niet het vermogen om verbaal een hele plaat te boeien. Caitlin Rose schuift passend bij het desperate spookgitaar Green Trees countrystuk aan. Juist om deze manier van gitaarspelen te beheersen wijkt Spencer Cullum naar de heilige plattelandsgronden van de Verenigde Staten uit.

De vervreemdende jazzy klarinet twinkelingen en bedeesde Dominic Billett percussie swing maken van Out of Focus een licht dansbaar geheel. Ondanks dat Spencer Cullum hierbij geen steun van een andere vocalist krijgt (nou ja, heel zachtjes op de achtergrond, maar minimaal dus), houdt hij zich hier verrassend sterk staande. Er zweeft zelfs de geest van Nick Drake doorheen, een groter compliment kan ik hem niet geven. Het daadwerkelijke hoogtepunt volgt echter met het avontuurlijke instrumentale The Three Magnets. Een opbouwende new age krautrock belevingstrip met tegendraadse zandzakken drumslagen, duistere baspartijen, laagvliegende gitaarakkoorden, overstijgende synthpop, spacejazz complexiteit en progressieve rock dwalingen. Oh ja, en natuurlijk is de dwarsfluit van Jim Hoke hierbij ook aanwezig. Spencer Cullum overstijgt zijn kunnen, en dit kleine magnum opus meesterwerkje is stukken interessanter dan de overige tracks. Een waardige vervolg van de Dieterich Buxtehude droomvlucht trance, welke er op de eerste Spencer Cullum’s Coin Collector plaat hemelhoog bovenuit steekt.

Dan is Betwixt and Between met de futuristische seventies krautklanken en het autoharp spel van Jim Hoke daarna wel een koude douche, maar dan wel een verfrissend naspel koude douche. Ook hier wordt de country slide gitaar ruimte uitbundig uitgespeeld. Op de rondzwervende backpacking Cold Damp Valley traveling liedje maakt Spencer Cullum voorzichtig die country overstap. Het vertrekkend ruimteschip staat al klaar. Op het verhalend apocalyptische einde der wereld song That Same Day Departure hoor je overduidelijk die Britse afkomst in de vocalist terug. Dit versterkt hij nogmaals met dat beeldende treurende strijkarrangement en de mellotron begeleiding, waarmee hij lichtelijk naar The Beatles wenkt. Spencer Cullum verfijnt de Coin Collector formule, het kwartje is ondertussen bij mij ook gevallen.