De Canadese singer-songwriter Dana Gavanski levert met Yesterday Is Gone een stijlvol debuut af, waarop haar overheersende Servische roots nadrukkelijk aanwezig is. Natuurlijk heeft het accent absoluut zijn charme, maar de hoekige vocalen botsen regelmatig met die fraaie dromerige ondertoon. Op When It Comes klinkt Dana Gavanski melodieuzer, al blijft het vaak wat oppervlakkig, en duikt ze te weinig die gehoopte diepte in.

De afgelopen twee jaren worstelt de zangeres ook nog eens met hardnekkige stemproblemen, waardoor ze niet het maximale uit haar volume tevoorschijn haalt. Ze herpakt zich met behulp van een op haalbare toonhoogte ingestelde Casiotone keyboard. Noodgedwongen geeft dit een elektronisch droef mineur gestemde werking op de albumtracks die hierdoor sterk naar de jaren tachtig synthpop neigen. When It Comes vertaalt het diep vallen en langzaam weer overeind krabbelen proces in een negental songs. Geduldig afwachten, en de spaarzame mogelijkheden zo effectief en therapeutisch mogelijk benutten. Het gevecht tegen een onzichtbare tegenkracht, indrukwekkend in de albumhoes gesymboliseerd.

Om het toetsenwerk perfect op de plaat te zetten schakelt ze producer James Howard in, die net als Dimitrios Ntontis een groot gedeelte daarvan inspeelt. Ursula Russell verzorgt de jazzy ruisende ritmes en verder levert violist Charlie Stock een verfijnde bijrol af. Melancholisch en kwetsbaar met een hoog woordloos stemtrainingsgehalte waarbij ze juist op die gelegenheden als het prachtig gezongen The Reaper wel de hoogtes raakt. Heel bijzonder, maar is het van belang om hier prominent dominerend de nadruk op te leggen? Misschien is het gewoon een onderdeel van het totale proces, en draagt Dana Gavanski juist die boodschap uit. Zoekende naar die When It Comes werkmomenten en deze in de studio vastleggen. Misschien ben ik te kritisch en val ik minder voor die subjectieve gunfactor.

Tekstueel trapt ze erg fraai in het folky Eine Kleine Nacht Musik I Kiss the Night melodietje af. Vanwege de verbale ongemakken is het een hele opgave om naar buiten te treden. Door de pandemie beperkingen leeft iedereen in een isolement, en valt het niet eens op dat de tegen een depressie aanleunende zangeres juist van deze eenzaamheid geniet. De nachten zijn veilig en kleurloos, de onzichtbare metgezel die ook wiegend, troostend over de schouders van Bend Away & Fall meekijkt. Uit zo’n diep dal werkt Dana Gavanski zich omhoog, het daglicht tegemoet tredend.

Het pootjebadende jazzy Letting Go en de ritmische Under The Sky zustersong mijmeren over de eindigende Indian Summer dagen. Met het gure herfstseizoen in het vooruitzicht is het liefdevolle genegenheidsverlangen groter dan ooit. Het verleden over weemoedige meedeinende treurzwarte pianotoetsen bewandelen, niet krampachtig aan gepasseerde nostalgie vastklampend. Voorzichtig schijnt het schuchtere daglicht door de gordijnen heen. The Day Unfolds in kinderlijke speelsheid, nieuwsgierig en ontsluimerend met het Dan Leavers saxofoongekwetter als guitige blikvanger.

Brand new day vrolijkheid en hoera stemming spat van Indigo Highway af. Eerder opgebouwde bergen worden beklommen en voorbij geschoven. Een kleurige opmars naar het opkwikkende When It Comes vervolg. Momenten pakken en kanaliseren. De mysterieuze Lisa verschijning stoeit met haperende keyboardakkoorden, flirt met Zuid Amerikaanse sensualiteit, opbouwende stemlagen, en acclimatiseert de song tot een bewoonbare leefruimte. Knowing to Trust kruipt tevreden gewennend in haar veilige comfort zone terug. Lui, opgelucht en voldaan.