Een fanatiek muziekliefhebber is uiteraard ook trotse eigenaar van een veelzijdige uitgebreide platencollectie welke niet aan een enkele stijl gebonden is. Daar kan je het debuutalbum van de uit het country hart Nashville opererende Spencer Cullum dan ook het beste mee vergelijken. Gemakshalve noemt hij zijn veelzijdige verzameling een coin collectie welke voor zeldzame munten uit het heden en het verleden symbool staat. De ene met een gouden randje, de andere waardevol vanwege de oudheid. Dan weer eenvoudig met slijtage en gebruiksplekken, dan weer groots en glinsterend in het felle zonlicht.

Als veelgevraagd pedal steel gitarist geniet Spencer Cullum van de aandacht die artiesten als Kesha, Dolly Parton, Miranda Lambert en Little Big Town krijgen. Zijn bescheiden rol als observerende sessiemuzikant maakt het een geliefde collega op het podium, maar beperkt hem in de mogelijkheden om zichzelf op de voorgrond op te stellen. Met Spencer Cullum’s Coin Collection zet hij uiteindelijk dan toch die grote stap. Ondanks dat hij bewust de muzikanten om zich heen uitzoekt, en je wel degelijk van een zelfstandig opgezet project kan spreken, is het vooral een aangename trip down memory lane. Maar dan wel eentje van een constant hoog niveau. De van oorsprong Londense Spencer Cullum staat met de knusse jaren zestig folk van Jack of Fools met beide voeten in de Britse kleigrond. Een verkwikkend duet met Caitlin Rose onderdompelend in de herhalende baspatronen van Adam Bernarik en het trippend gitaarspel van Sean Thompson.

Gevolgd door de doordringende herkenbare Nashville country slide gitaar roots in het tevens door spookachtige vrouwenzang gedragen To Be Blinkered. De ouderen onder ons zullen glimlachen bij de treurige dwarrelende klarinet- en fluitpartijen van Jim Hoke in het folky doordreunende Imminent Shadow en Tombre en Morceaux die herinneringen oproepen welke aan de begintune van Barbapapa verbonden zijn. De onschuld van de kinderjaren met de zelfverzekerdheid van de aanwezige volwassen ouders als beschermende schaduw. Het is zo mooi hoe er met de eenvoud en beperktheid qua middelen uit het verleden gespeeld wordt. De track eindigt in een mespuntje Pink Floyd progrock.

Deze invloeden laat hij stilletjes in het gitaar vullende The Dusty Floor en het tegen de melodieuze hardrock aanleunende My Protector doorvloeien. De opwellende spanning in de rondcirkelende jazzy Seaside welvelwind vormt het voorwerk van Dieterich Buxtehude. Een duistere hemelbestormende lange instrumentale track welke daar als een uitgeschoten bastaard stekje bovenuit springt. De abstracte krautrock gekte wordt door The Doors gerelativeerde L.A. Woman psychedelica onderworpen.

Spencer Cullum’s Coin Collector is vooral een lieve, gebruiksvriendelijk in de omgang gemaakte plaat. Soms wat jazzy door de wiegende saxofoon, net iets vaker wat licht experimenteel, maar dan netjes de grenzen bewakend. Op de prima Incredible String Band The Tree hippiecover na zijn het allemaal eigen composities. Het is zo gedateerd als de geitenwollen gebreide sokken van je oma, nooit geheel origineel, maar je betrapt Spencer Cullum nergens op een muzikale misstap. Daarom is een plaat als Spencer Cullum’s Coin Collection juist zo leuk. Het is nog eens extra charmant dat hij alles in eigen hand houdt en de plaat ook nog eens in eigen beheer uitbrengt, ondanks dat er genoeg connecties zijn om de naam aan een groot label te koppelen. Heerlijk toch!