Slowdive
Slowdive
Sinds de ‘wederopstanding’ op Primavera 2014 staat Slowdive flink in de belangstelling. Natuurlijk, de band was een van de vaandeldragers van de Britse shoegaze en dreampop begin jaren negentig maar de laatste tijd bleek dat die vijf productieve jaren van toen, enigszins in de schaduw van Lush, My Bloody Valentine en Ride, toch wel erg veel (stille) fans hadden opgeleverd.
Reikhalzend is er dan ook uitgekeken naar dit eerste album in meer dan twintig jaar. De singles waren immers al zo veelbelovend: Star Roving, de wervelende, zwevende shoegaze-klapper en het intieme, naakte Sugar For The Pill. Met deze twee muzikale ‘polen’ hadden de fans de perfecte teasers in handen.
De rest van het album blijft niet ver achter bij de singles, of tikt zelfs dat niveau aan. Opener Slomo, met zijn invloeden uit de minimale muziek, is sprookjesachtig. De opvallende zang heeft iets betoverends. Don’t Know Why heeft een straf ritme, een interessante opbouw en is niet minder hemels. En de andere stevige track – naast Star Roving – Everyone Knows mag er ook wezen. Wat een genot om die kosmische gitaarstormen weer te horen.
Go Get It, met zijn wat onheilspellende maar wonderschone intro en algehele ideeënrijkdom, is een van de interessantste tracks. Van oorsprong een jam, haalde gitarist/zanger/songschrijver Neil Halstead de track uit elkaar om er iets heel nieuws van te maken. Op het afsluitende Falling Ashes klinkt wederom de voorliefde voor minimale muziek door. Het is een track die vanaf de piano langzaam aanzwelt en tot acht minuten uitloopt.
Het merendeel van de Slowdive-fans had waarschijnlijk nooit meer durven hopen op een album van de band die in 1989, in Reading, begon en zes jaar later ter ziele ging. Maar met deze vierde plaat bedient Slowdive de aanhang op maat. Zowel voor de fans als voor de band, die flink gaat toeren dit jaar, kan het grote genieten gaan beginnen.