Twee jaar na Eton Alive is Sleaford Mods terug met een nieuwe plaat. Tussendoor brachten Jason Williamson en Andrew Feirn de compilatie All That Glue uit. Er is inmiddels wel het een en ander gebeurd in Engeland (en de rest van de wereld), dus dit Spare Ribs is vanzelfsprekend een product van de tijd.

Williamson richt zijn verbale bokswerk een aantal keer op Brexit, Britse politici en (corona)xenofoben in het bijzonder. Daarnaast blikt hij echter ook regelmatig terug op zijn jeugdjaren zodat de plaat ook een persoonlijk, autobiografisch karakter heeft. Dit bleek al uit de sterke single Mork n Mindy, die naast een spooky synthwave-geluid een opvallende vocale gastrol van Billy Nomates liet horen. Williamsons jeugd was niet altijd slecht maar de kleurloosheid was in de jaren zeventig overal om hem heen: ‘Outside there wasn’t anything nice to see / I wanted things to smell, like meadows not like hell / Dying dandelions and bumble bees’. Albumafsluiter Fishcakes doet ergens wat denken aan Pixies en Nirvana maar blijft toch een Sleaford Mods track, eentje die ook terugvoert naar een jeugd in een council house in een kleine stad in de jaren zeventig.

Hoewel het duo er inmiddels financieel aardig op vooruit is gegaan, worden de working class roots niet vergeten en maakt men zich nog steeds kwaad op de regerende elite: ‘And we’re all so Tory-tired’, horen we al binnen een minuut. Shortcummings, met een dikke punkbaslijn, stelt de arrogantie van de geprivilegieerden aan de kaak. Om specifiek te zijn: voormalig adviseur van Boris Johnson en praatjesmaker Dominic Cummings en met hem alle types die kortstondig het publieke domein beheersen, veel schade aanrichten en weer verdwijnen voordat ze aansprakelijk kunnen worden gesteld.

Titeltrack Spare Ribs biedt lekker stuiterende electro en richting het einde een lekker klassiek, Kraftwerk-achtig synthesizerlijntje. De blik is hier strak gericht op corona-Engeland en het gemak waarmee soms met mensenlevens wordt gespeeld. Top Room is een rap gestut op een dun electrolijntje en een simpele steady beat. Een lockdown in een vol huis is afzien. En de smarthphone brengt eigenlijk ook niets wat echt belangrijk is. Out There brengt Brexit en corona in één track samen. Het levert niet mis te verstane teksten op: ‘Let’s get Brexit fucked by an horse’s penis until its misery splits’ en ‘Putting milk in the bowls of his children’s inevitable tears every morning / Watch ’em get depressed under the lockdown stress’ en ‘I wanna tell the bloke that’s drinking near the shop / That it ain’t the foreigners’. Williamson lijkt zich op Glimpes bewust van het feit dat iedereen, inclusief hijzelf, wel wat minder mag consumeren; het sentiment dat vooral opgeld deed in de eerste lockdownperiode van 2020.

Op Thick Ear verliest Williamson zich wat in absurdisme en dat is ook wel even lekker. Verder is het weer serious business en bekritiseert hij in een landschap van zaaggitaartjes en lekkere beats alle poseurs die vanuit een comfortabele positie flirten met zelfkant en verval (de single met Amyl, Nudge It) en keert hij zich op de rudimentaire acid / techno van I Don’t Rate You tegen allerlei vervelende figuren, waarschijnlijk ook omdat dat gewoon lekker oplucht: ‘I don’t want no stars nеar me / I’m not a fucking galaxy / I don’t rate you’.

Hoewel Sleaford Mods natuurlijk al jaren grofweg dezelfde methode hanteert, weet het duo nog steeds te raken met hun muziek en video’s. Die eigenzinnige rauwheid en simpele, doeltreffende electropunk blijft langer boeien dan menigeen vijf, tien jaar geleden had verwacht. En Spare Ribs is een plaat die misschien nog wel een stukje coherenter en overtuigender overkomt dan een aantal van zijn voorgangers. Ervaring leert ook hier. En het vaak weinig opbeurende wereldnieuws van de afgelopen jaren heeft het duo uit Nottingham natuurlijk ook weer flink getriggerd. Het is eigenlijk ironisch: deprimerende maatschappelijke tendensen verscherpen het profiel van Sleaford Mods en geven de band nog meer urgentie en relevantie mee, waardoor de verzadiging nog steeds uitblijft en het tweetal met minimale middelen nog steeds maximaal effect sorteert.