Sjako! is de laatste jaren weer helemaal terug. Gelukkig, want een band van internationale klasse moet toch geregeld even van zich laten horen. Sjako! kende vooral in de jaren negentig een piekperiode dankzij albums als Secret Skin (1990), Livewire (1993) en de uitgebrachte 2 Meter Sessie (1996). Maar laten we niet vergeten dat de band al in 1986 met een frisse debuutelpee op de proppen kwam en in 2016 met The 10th liet horen nog lang niet moe te zijn.

In de tussenliggende jaren verschenen er natuurlijk nog meer albums. Platen die in wisselende bezettingen tot stand kwamen. Vaste waarden bleven Wouter Planteijdt (zang/gitaar) – die met onder meer met Bullhorn de afgelopen jaren ook overal speelde – en Thijs Vermeulen (bas/loops). Echter, de drummer die op dit Megaliths aantreedt is ook een ‘oudgediende’; Jaap J. Vrenegoor heeft natuurlijk ook een omvangrijk verleden binnen Sjako!.

Sinds eind 2022 heeft de band in het kader van Sjako! The Best of ’88 to ’95 alweer flink wat keren opgetreden. Daarbij kwamen er al de nodige nieuwe songs voorbij, songs die nu onderdeel uitmaken van Megaliths. Voor de opnamen van dit nieuwe album trok het trio naar Frankrijk, alwaar in de Bourgogne het nieuwe materiaal vaste vorm kreeg. De online updates vanuit Studio Vache à Louer (!) deden zeker uitzien naar de plaat.

En het is een lekkere plaat geworden, dat mag geen verrassing heten. ‘Het lekkerste trio’ is terug met een mooie open en heldere livesound, fijne dynamiek en instrumentbeheersing, alsmede de nodige humor en kwinkslagen. De titeltrack die het album opent is een atmosferisch, ruimtelijk en zorgvuldig uitgebouwd exposé. ‘There’s a million tales to tell’. Sjako! is natuurlijk inmiddels een monument, een muzikale rots van meer dan veertig jaar. En het spelplezier en de honger zijn er nog steeds: ‘Get out the gear!’.

The Right Place laat hierna warme grooves horen; alles stroomt lekker door. Less is more gaat natuurlijk altijd op voor Sjako! en All for Now is daar weer een mooi voorbeeld van: ragfijn snarenwerk en de zang die subtiel steeds wat meer aandrijft. De herkenbare (jaren negentig) sound komt weer even sterker terug op The Last Pacifist. De break is spannend en de drums zitten prachtig scherp in de mix. Op het slepende The Rich zijn de gitaargolven zwaarder.

Halverwege Megaliths is er – niet verrassend – ook ruimte voor luchtigheid. The Only Way to Clap Your Hands heeft een lekkere speelse Primus-achtige dwarsheid, inclusief praatzang en verzengend gitaarwerk. De hierop volgende gitaartrack Trouble on Isis zou niet misstaan op een King Crimson-plaat. Het zegt veel over de kwaliteit van Sjako! dat de band zich op deze tracks nergens aan vertilt.

Als op het funky Exactly Nothing de rubberen baslijnen je om de oren vliegen, kun je al vaststellen dat de band er weer een puik album heeft uitgewerkt. De overige songs geven de plaat vervolgens nog mooie verbreding en verdieping: het fraaie, serieuzere en ingetogen Where’s Jake handelt over ziekte en verdergaan. Het afsluitende I’m the Slime is een Zappa-cover. Sjako! (funk)rockt hier net zo lekker als Zappa en band dat deden op het origineel, dat op Over-Nite Sensation (1973) stond, al blijft een koortje (destijds van Tina Turner en The Ikettes) hier achterwege. Hoe dan ook, een smakelijke afsluiter.

Vanaf april tot in juli, en wie weet wel langer, zal Sjako! Megaliths overal in Nederland live brengen, te beginnen dit weekend, in Apeldoorn en Haarlem. Aangevuld met ongetwijfeld een gulle greep uit de rijke back catalogue zal dat natuurlijk weer voor hoogstaand muzikaal vertier gaan zorgen.