De artiesten die ons tot groot genoegen dag in dag uit zomaar met hun fijne muziekkunst verblijden, je vindt ze in geuren en kleuren, tot aan de uiteinden van alle spectra. Halen we er nu zo, tijdens die momentumweken waarin het hitalbum Hackney Diamonds van The Rolling Stones nog wordt grijsgedraaid, even de steeds krimpender krans der bluesrockers bij… Zijn daar uiteraard ten overvloede de bejubelden en de altijd druk becommentarieerden als The Stones zelf, maar op eenzelfde warme lijn bevinden zich verder evenzeer de nog goed bewaarde geheimen als die van Shapeshifted. Die met tal van anderen tot de artiesten behoren die zich inmiddels zelfs nog niet van de lockdownklap hebben hersteld.

Die, in het geval van Shapeshifted, aldaar in Gent uiteraard nooit van hetzelfde licht van de zon zullen genieten, maar die niettemin, album na album, tot in hart en nieren even onverminderd door passie en talent worden voortgedreven. Mannen van Shapeshifted, wiens namen in de belpophistorie toch ook al wat belletjes laten rinkelen, omwille van hun uitlopers tot bij The Scabs, Red Zebra, An Pierlé of Derek and the Dirt en zo nog een paar anderen. In wiens eigen kleine bandgeschiedenis er bovendien evengoed al memorabele hoogtepunten te sprokkelen vielen.

Als die keer omwille van de eervolle vermelding voor hun (nog altijd) topsingle ‘Spit It Out’ van hun vorig album. Vanwege de Italiaanse Rolling Stone dan nog, jawel, in wiens jaarranking ze ooit binnenin de top 10 werden gestemd tussen niet de minsten. Of door Virgin Radio Italy waar ze zelfs een half jaar de top 20 afscheerden. Italië, waaruit ze overigens nog steeds een deel van hun internationale fanbase genereren.

Eigenlijk staat Shapeshifted’s naam niet echt voor wat ze doen. Erg weinig shapeshifting hier, want sedert hun ontstaan zijn ze nooit bepaald helemaal ‘van vorm veranderd’. Integendeel, al die tijd zijn frontman-singer-songwriter Marc Van der Eecken en zijn mannen consistent heel dichtbij hun coresound gebleven, bij het onderdeel ‘rijkelijk dampende rock’ dan nog vooral, die rechtstreeks bij The Stones, The Ramones, Iggy Pop en consorten aanleunt.

Net zo pakken ze nu met hun derde album zelfs des te meer uit met dat passende geluid van vol bevrijdende ontlading, een regelrechte postcorona-rock’n’rollplaat helemaal op speed. Uit de lyrics van het ijzersterke Good Times Will Come weerklinkt dan ook een heus verlossingshymne. Vanaf de met heilig vuur openende single-titelsong Gimme Rock’N’Roll, overheen de voortrazende klappers en singles als Rock’N’Roll Cities of het zich veel lager dan vanuit het middenrif verslikkende Get High, tot helemaal aan die glorieuze afsluiter, die pure The Stones-energiebooster Good Times Will Come… komt alles er vrijwel zonder adempauze in een geut uitgegulpt.

Vooral die aanvangsnummers, verschroeiend overdonderende vintage rock’n’roll met de ongepolijste urgentie van The Sex Pistols in nood. Kunnen we ons bij al deze hete stuff, waarin bedwelmende riffs en adrenalinesolo’s je voortdurend gratis rond de oren vliegen, evenwel ook best goed een zoveelste volgende van de Black Box Revelation voorstellen. Want ondanks alle vuigheid Shapeshifted’s bluessound eigen klinkt deze voor het podium gemaakte kickass-rock’n’roll nergens aftands en ook op vandaag zelfs heel eigentijds.

De verzamelde genen van Mick Jagger, Guy Swinnen, Jan Paternoster en Iggy Pop wringen zich doorheen de strot van Marc Van der Eecken. Een muzikale aanvoerder en zijn band in voortdurend heessnijdende combat. In de extreme catchiness van die twaalf heerlijk melodieus over je heen rollende opgestoken middenvingers waar dimmen dus nauwelijks aan de orde is. Of het moet dan in Next Best Thing zijn waar ietwat gas wordt teruggenomen.

Alhoewel, ja, die tweede helft van het album licht dan toch enigszins anders op, meer puur The Rolling Stones van kleur. Neem het warmbloedige, prachtige Sweet Fanny Mae of een even sterke rythmische soulrocker als Ain’t No Doubt About It met een ritmesectie op dreef, beide onvergetelijke singles waarbij je je onmiddellijk een stuiterende Jagger voorstelt. In de begeleidende video’s moet je het evenwel met een bevallige schone of met de slanke pasjes van een meute springerige dansmeiden doen.

Shapeshifted is vandaag een door de wol geverfde rockformatie op zijn sterkst. Verre van als coverband te touren, verkiest het gezelschap onkreukbaar om nieuwe songs te brengen die het pure geluid van old skool-rock’n’roll uit vervlogen decennia echt levend houden. Weinig anderen sluiten daarbij zo goed aan bij het werk van hun idolen. Altijd als eerbetoon, zonder poespas, altijd met verve. In tegenstelling tot hun meer diverse vorige album of hun heel recente single Stoned Flowers, waar ze bewijzen evengoed met de zachtere blues aan de slag te kunnen, zijn ze op dit Gimme Rock’N’Roll bewust helemaal back to basics gegaan. In originele bezetting de studio in en daar alles zowat live inblikken. Met overweldigend resultaat.

Ondanks een terechte ambitie knallen ze niettemin precies in Vlaanderen en Nederland geheel ten onrechte nog veel te weinig uit de boxen. De wedloop om media-airplay is moordend. Maar intussen laat overal waar het gezelschap live aanmeert hun besmettelijke rechttoe-rechtaan-sound enkel geestdriftigen achter. Ze verdienen dus wel beter, veel beter. Of om even The Stones te parafraseren: “Shapeshifted is only rock’n’roll (but when the hell are we gonna like it)!” Kan het krasse herentrio Jagger-Richards-Wood deze op hen geïnspireerde speed of sound van Shapeshifted trouwens zelf nog bijhouden?