Op 30 juni heeft Hyperion een album uitgebracht waarop violiste Alina Ibragimova en pianist Steven Osborne beide vioolsonates van Sergei Prokofiev inclusief de Vijf Melodieën spelen. De werken op dit album maakten deel uit van hun 2013 concertserie in Londen. De Russische Alina Ibragimova is een jong talent, terwijl de Schotse Steven Osborne al wat meer muzikale ervaring heeft. Beide muzikanten zijn zeer talentvol en bevlogen en samen hebben deze twee een zeer mooi en harmonieus samenspel.

Van minuscuul en fragiel tot streng en agressief, van subtiel zweven tot ongegeneerd hakken; bij Prokofiev krijgen we het allemaal te horen. Maar alles wordt gespeeld met even veel overgave en bevlogenheid. De fragiele vioolmuziek uit het derde deel van de eerste vioolsonate omschreef Prokofiev zelf als wind die over een kerkhof waait en Alina Ibragimova weet deze indrukken goed weer te geven. Steven Osborne zorgt voor een solide muzikale ondersteuning en diepgang. Samen bereiken deze twee muzikanten een opvallende muzikaliteit, waardoor de werken op dit album een ongekende schoonheid krijgen.

Vaak lijkt een componist voor zijn symfonieën grootse ideeën te gebruiken, terwijl hij voor zijn kamermuziek meer persoonlijkere en intiemere gevoelens in zijn muziek legt. Dit geldt zeker voor de moderne Russische componist Sergei Prokofiev. In zijn twee vioolsonates horen we onder andere de beklemmende angst voor een regime wat op zijn zachtst gezegd nogal onvoorzichtig met zijn burgers omspringt. Al gauw verwerd de utopische communistische belofte tot een machtswapen voor de politieke elite. Gelukkig is de Sovjet Unie verdwenen, maar of de Russen zo blij mogen zijn met wat ervoor in de plaats is gekomen valt te betwijfelen. Zo zullen deze vioolsonates ook nu nog de gevoelens weerspiegelen van menig Rus.