Na een leven als straatmuzikant, producer en sessiemuzikant maakte Seasick Steve pas als zestiger echt werk van zijn carrière als country-bluesmuzikant. Zijn optreden bij Jools Holland op de BBC maakte veel los in Engeland en effende het pad voor hem in Europa. De kale, indringende muziek van de Amerikaan op leeftijd leek uit een ver verleden te komen maar had ondertussen wel een vlammende impact. Authentieke, eerlijke muziek is altijd welkom, maar het blijft pas echt hangen als het met veel verve wordt gebracht door muzikanten die echt iets te melden hebben. Met een been in het verleden, wars van moderniteit maar gezegend met een eigen stijl en talent, wist Seasick Steve op pensioengerechtigde leeftijd alsnog een doorbraak te forceren.

Het arsenaal aan oude (zelfgemaakte) snaarinstrumenten waarmee Seasick Steve de afgelopen jaren zoveel opzien baarde is op dit nieuwe album weer prominent aanwezig. Samen met de eigenwijze percussie zorgt het voor een boeiende plaat. In You Can’t Teach An Old Dog New Tricks, opgesierd door de Morris Minorgitaar zingt Steve “I might not be perfect but I’m to the bone”. Dat gaat zeker op voor het merendeel van de tracks op deze plaat. Wanneer Steve zich bezighoudt met meer catchy werk  zoals op Whiskey Ballad of Party, verdient zijn muziek het predicaat ‘prima’, ‘lekker’. In de kalere nummers maakt hij echter veel indruk en kruipt hij onder de huid. Opener Treasures, met banjo en viool is indringend (“And you fear that I come to steal your security that ain’t real / Oh your treasures / Oh your treasures”). Het oprechte, over verliefdheid handelende Burnin’ Up zit vol ingehouden spanning en in Have Mercy On The Lonely laat Steve zijn oude, akoestische ‘paint guitar’ knallen over een gortdroge beat.

De gitaar waarmee Steve echt naam maakte de afgelopen jaren is de 3-string Trance Wonder. Wanneer hij deze ter hand neemt wordt er lekker vuig gerockt. Back In The Doghouse is een lekkere Amerikaanse car song, waarbij de snaren er met de bottleneck van langs krijgen. In What A Way To Go schetst Steve het drama van de harde werker die alles opzij zette voor zijn pensioen om vervolgens met 65 jaar het loodje te leggen. Dat doet Steve zelf dan toch beter. Waarvan akte.

Hoe lekker onze krasse knar ook mag rocken, hij grijpt je op dit album het meest bij de strot als hij het klein houdt. Underneath A Blue And Cloudless Sky is prachtig. Begeleid door banjo en met een doorleefde stem – die zoals wel vaker wat aan Chris Rea doet denken – zingt Seasick Steve “I’ll be there when your hair turns grey”. Mede dankzij een nummer als dit, weet Seasick Steve ook met dit vijfde album in zeven jaar te overtuigen.