Wie had dat gedacht? Terwijl de herinnering aan de echt allerlaatste tour van Scorpions je misschien nog bijstaat als de voorlaatste, komt er zomaar ineens een nieuw album van de Duitse hardrockband op de proppen. Met een hoes die je qua ontwerp ineens terugwerpt naar het verleden, met het ‘gewone’ logo (zonder fratsen en friemels) en met een opener die zo stoomt en kookt dat je bijna doet denken dat alle tussenliggende albums en tours tussen Love At First Sting en wat er nu in je speler ronddraait slechts een slechte droom waren. Niet dat dat alles voor niets is geweest, zeker niet. Maar de drive en feel van albums als Lovedrive en Blackout werden nimmer ook maar benaderd door albums als Crazy World en Return To Forever. Alsof het heilige vuur ontbrak. En je zou het niet zeggen, maar juist dat heilige vuur klinkt hier stevig in door. Gas In The Tank verwijst tekstueel meerdere malen naar het roemruchte verleden van de band met zijn “Black me in, black me out” en ‘Who is up for a deadly sting” maar het zijn vooral ook de riffs en de kleine leadaccenten die doen denken aan de sound van de band uit de jaren Achtig, je weet wel ten tijde van World Wide Live.

Stevigheid is meteen het sleutelwoord voor Rock Believer. Want als je bent bijgekomen van het openingsnummer gaan we meteen door met Roots In My Boots. Klaus Meine wordt nooit de grootste rockpoëet die de wereld rijk is, maar de vraag is of hij ooit in aanmerking zou willen komen voor de Nobelprijs voor de literatuur. Zoals hij zelf zingt “It’s simply in my blood” en dan heeft hij het over wat rock met hem doet. Zo ongekend gretig als de band hier klinkt, dat doet echt denken aan de jaren dat Matthias Jabs nog maar net in de band zat, toen de band Lovedrive en Animal Magnetism maakte. Het is bewonderenswaardig dat de band zo weet te klinken anno 2022: met de veel toegankelijkere uitingen in de tussentijd had vermoedelijk niemand verwacht dat de band ooit nog zo stevig zou klinken. Maar eerlijk is eerlijk, ze klinken ongemeen fris en strak. Dat geldt ook voor een nummer als Knock ‘Em Dead  en het titelnummer. Met Shining Of Your Soul dat met zijn reggae-invloeden net even anders is dan de andere nummers, zou je je, op basis van de riff van het nummer, zelfs nog kunnen bedenken dat snarenmeester Uli Jon Roth terug op het nest is. Klasse werk van de band!

Een nummer dat door de jaren heen hoog in aanzien staat bij fans en bij de band zelf, is The Zoo en Seventh Sun heeft een vergelijkbaar strakke basbasis. Mooi gitaarspel hierin en ook alweer een fijne track. Ja, dit is zoals je de band graag hoort. Complimenten overigens ook voor Klaus die op het hele album simpelweg erg goed zingt. Tuurlijk, je hoort dat hij niet meer de jongste is, maar dat doet niets af aan zijn zang en aan hoe zijn stem gewoonweg perfect aansluit op de muziek.

Still Loving You kon destijds nog wel de romantici onder de rockers bekoren en was gewoonweg een mooie ballad, dat enthousiasme werd al meer en meer getemperd met de megahit Winds Of Change. Ook dit album heeft zo’n ballad, When You Know (Where You Come From), maar het versuikerde omhulsel dat de ballads van de band nog wel eens overspoelde, is hier in ieder geval niet zo mierzoet aanwezig. Er ligt nadrukkelijker een steviger basis onder en dat past de band en het nummer ook beter. Niets tegen rockballads, maar dan inderdaad graag zonder verloochening van de rockroots. En dat is hier buitengewoon goed geslaagd.

De band heeft het maakproces van het album vastgelegd in een korte documentaire. Interessant om die nog eens even te bekijken. De oude rockers doen het toch gewoon maar even na 50 jaar samen en het mag gerust zeggen dat ze er met recht trots op mogen zijn:

Rock Believer, het klinkt als een oudbakken cliché en je zou verwachten dat je op zijn best opgewarmde restjes zou krijgen te horen met misschien wel meerdere mierzoete ballads zodat het grote publiek zich nog eens, met aanstekers in de hand, tegoed zou kunnen doen aan een avond smachtende stadionrock. Ja, hier en daar hoor je een verwijzing naar het verleden. Maar kliekjes? Dat is verre van wat je hier krijgt. Rock Believer is een retestrak rockalbum met alle troeven van Scorpions aan boord, prima gespeeld en gezongen door Meine, Schenker, Jabs met Mikkey Dee op drums en Pawel Maciwoda op bas. Ben jij in voor een aangenaam en stevig verpozen met deze heren? Dan hoef je niet meer enkel terug te grijpen op hun roemruchte verleden. Rock Believer is een heerlijke knaller van de Duitse meesters van de hardrock en zomaar een album dat een voortreffelijke afsluiter van de carrière van de band zou kunnen zijn. Alhoewel, met de energie die van dit album heeft de band mogelijk nog voldoende Gas In The Tank voor Another Piece Of Meat. Als dat er nu nog aan zit te komen en de band nog minstens vijf jaar meegaat, zou me dat niet verbazen. Wacht nog maar even met de volgende laatste tour. Scorpions zijn nog levend en wel!