Als Arcade Fire in de herfst van 2004 de wereld verrast met het memorabele The Funeral valt vooral die aangename mix tussen pop en folk op. Een belangrijke rol binnen het begeleidende strijkerscollectief is weggelegd voor Sarah Neufeld, die vanaf Neon Bible als volwaardig Arcade Fire bandlid genoemd wordt. Net als Will Butler benut ze de vrijgekomen pauzemomenten om zich bezig te houden met haar eigen muziekstukken.

Rond dezelfde periode dat het zwaardere Reflektor verschijnt ziet ook haar debuut Hello Brother het daglicht. De Duitse pianist Nils Frahm vervult de rol van producer en weet die klassieke geschooldheid van Sarah Neufeld net die avontuurlijke finesses mee te geven waardoor haar persoonlijke identiteit gewaarborgd wordt. Inspiratie wordt er gezocht in de traditionele folkmuziek, waar net een eigen spannend experimenteel randje aan toegevoegd wordt.

In 2015 bundelt ze haar krachten om samen met de tevens van Arcade Fire afkomstige saxofonist Colin Stetson zich te richten op Never Were the Way She Was, het officiële vervolg van de soundtrack van de heftige waargebeurde terreurthriller Blue Caprice. Toch verlegt Sarah Neufeld pas overduidelijk haar grenzen in de loeizware The Ridge, waarbij ze dance en postpunk samenvoegt met haar engelzang en meesterlijke vioolpartijen.

Die vocalen op Detritus zijn sterk naar de achtergrond verdrongen waar ze nog sterker de functie als aanvullend instrument op zich nemen. De plaat heeft zijn oorsprong eigenlijk al in 2015, als ze door choreografe Peggy Baker gevraagd wordt om muziek bij een uitvoering te componeren en deze live in een voorstelling te gehore te brengen. Hieruit ontstaat het energieke The Top; het beginsel van Detritus. Die samenwerking vormt uiteindelijk het grondbeginsel voor de live belevenis Who We Are In The Dark, een modern dance spektakel met een belangrijke bijrol voor het vioolspel van Sarah Neufeld. Een andere grote rol op dat podium is weggelegd voor de tevens van Arcade Fire afkomstige collega Jeremy Gara. De drummer staat haar ook gedurende het hele proces rondom Detritus bij om er subtiel verlichtende drones en ruimte vullende synths aan toe te voegen

Op Detritus staat voornamelijk het herfstseizoen centraal. Het natuurlijk proces waarbij organismes vergaan om vervolgens in de grond een voedingsbodem te vormen voor micro-organismes om vervolgens weer opnieuw deel te nemen in de eeuwigdurende wereld van flora en fauna. In de doortastende tracks wordt het verdriet van het afsterven opgevolgd door het opbloeiende nieuwe leven, al gaat de meeste aandacht uit naar die eerste fase. Met deze gedachte in het achterhoofd is het geheel net wat beter te bevatten.

Het filmische Stories trapt af op de aarde, maar stijgt al snel door naar de hemel. Ook daarbij wordt gelinkt aan het vergaanbare van het bestaan. Het valt direct op hoeveel aandacht er aan het kristalheldere geluid is besteed. Met haar betoverende stem legt Sarah Neufeld een woordeloos feeërieke onderlaag mee, waarmee ze de luisteraar verleidt om haar dieper te volgen in deze eighties dreampop belevenis. De taal is hierbij vervangen tot de meerzeggende emoties die vanuit hart, longen en stembanden de innerlijke ziel overdragen.

Het onheilspellende donkere Tumble Down the Undecided vormt het hoogtepunt op Detritus. De dreigende drumslagen van Jeremy Gara kondigen een vernietigende wervelwind van aardse elementen aan die stormachtig toeslaan op het lieflijke spel van Sarah Neufeld welke zich herplaatst in de angstige wezens die koortsig op zoek gaan naar een schuilplaats om zich te verdedigen tegen het overheersende natuurgeweld. Een oneerlijke strijd welke uiteindelijk door de dood wordt afgekocht. Op de achtergrond van het berustende Shed Your Dear Heart blijft het gevaar doorsudderen om uiteindelijk overwonnen te worden door de stilte. Het opbloeiende titelstuk Detritus is de voltooiing van de terugkerende cirkelvormige cyclus, welke weer perfect aansluit bij het startpunt Stories.