×

Recensie

Pop

09 oktober 2019

Sam Fender

Hypersonic Missiles

Geschreven door: Edwin Hofman

Uitgebracht door: Polydor

Sam Fender - Hypersonic Missiles
Hypersonic Missiles Sam Fender Pop 3.5 Sam Fender – Hypersonic Missiles Written in Music https://writteninmusic.com

Sam Fender was in zijn ‘eigen’ Noordoost-Engeland al een fenomeen maar de 25-jarige indierocker gaat inmiddels overal hard. Zijn shows verkopen overal uit en dit Hypersonic Missiles kwam in Engeland op nummer 1 binnen.

Fender, die via de muziek kon ontsnappen aan een uitzichtloos leven in de council estates, vindt met zijn stevige, soms epische en ‘grote’ songs veel weerklank. Zijn achtergrond ligt in een van de Noord-Engelse regio’s die door het neoliberalisme van de jaren tachtig op zichzelf teruggeworpen werden. Sam Fender groeide op in een tijd dat de erfenis hiervan nog steeds voelbaar was. In Engeland, waar sociale klasse nog steeds een definiërende factor kan zijn, is Fender voor velen een nieuwe stem van de working class.

Hoewel Fender op Hypersonic Missiles onderwerpen als zelfmoord, mishandeling, sociale ontwrichting en angst voor de toekomst aansnijdt, geeft zijn muziek ook zeker veel energie. Dat zit ‘m vooral in het stevige geluid, de capaciteiten van Fender als zanger en de krachtige songs die veel houvast geven. Natuurlijk, de vergelijking met Bruce Springsteen gaat zeker op en de soms strakke motoriek en verzorgde sound lijken geïnspireerd door The War on Drugs (The Borders bijvoorbeeld). Opvallend is ook de saxofoon, die regelmatig een luik naar de jaren tachtig opentrekt. De aanwezigheid van Fender achter de microfoon zorgt echter toch voor een persoonlijk geluid.

Dead Boys verscheen al eerder op een ep en is een indringende track die handelt over zelfmoorden in Fenders directe omgeving. Het klein gehouden Leave Fast is intens en handelt over vertrekken uit een small town. Albumopener Hypersonic Missiles zou qua thematiek, liefde in tijden van bewapening, ook 35 jaar eerder gemaakt kunnen zijn. You’re Not The Only One gaat over een flinke nacht stappen om zorgen te vergeten en donkere plekken achter je te laten. Opvallend zijn de electrobeat en de snerpende sax. Play God heeft een duistere ondertoon en handelt over recente politieke aardverschuivingen, zoals die zich in Groot-Brittannië en de Verenigde Staten voordeden. Het boek 1984 was voor Fender de aanjager.

Soms is de plaat lichter van toon, zoals op Will We Talk?, dat vertelt van een one night stand. Echter, zwaardere zaken domineren op dit debuutalbum. Saturday verwijst wederom naar het escapisme van het uitgaansleven, want doordeweeks is het niet veel:

Black mold on the wall, must’ve made a thousand calls to get it sorted
But my landlord hates my soul
No power, working zero hour
Making some cunt rich

In White Privilege neemt Fender wel erg veel hooi op zijn vork in een paar minuten. Alles komt voorbij: de politieke elite, Brexit, consumeren, patriarchaat en leeg entertainment. Wat Fender hier wel scherp ziet is dat ondertussen niemand met elkaar spreekt uit angst voor botsende meningen. Iedereen is beledigd.

Hypersonic Missiles sluit af met de livetrack Use. Fender aan de piano, een beetje als een adept van Nina Simone. Een mooi einde van een sterk album. Natuurlijk, de songs van Fender zijn soms erg groots geproduceerd en het album bevat een grote hoeveelheid al bekende singles. Dat neemt echter niet weg dat de geëngageerde mid-twintiger Sam Fender zeker iets wezenlijks toevoegt aan het domein van de populaire muziek en jongerencultuur. Dit album is daar het sprekende bewijs van.



  1. Hypersonic Missiles
  2. The Borders
  3. White Privilege
  4. Dead Boys
  5. You're Not The Only One
  6. Play God
  7. That Sound
  8. Saturday
  9. Will We Talk
  10. Two People
  11. Call Me Lover
  12. Leave Fast
  13. Use (Live From London - 2018)