Goed, cliché, maar ‘t leven passeert maar zelden over rozen, toch? Neem nu Sam Fender, precies zo herinnert ie zich z’n jeugdjaren. In het verarmde Engeland van het grijze North Shields, middenin z’n door politiek en media vergeten klasse verarmden. Pesten, gewelddadigheid, z’n zoektocht naar identiteit, de broeihaard van zich vormende relaties, omgang met leven, dood, verdriet, spijt, woede, faalangst, zelfhaat, zelfmoordgedachten. Familiaal dan ook nog een stroeve relatie met z’n pa, strijd van zijn ma tegen een door de overheid miskende ongeneeslijke ziekte. Helemaal eenzaam daar middenin, een hulpeloze Sam… 17 jaar, Seventeen Going Under. Jeetje!

Vandaar begrijpelijk dat een laag zelfbeeld lang doorzweemde tijdens zijn groei naar volwassenheid. Zelfs het plotse grote succes leverde hem eerst slechts Impostersyndroomgevoelens. Wanneer barst die zeepbel? Wanneer volgt de ontmaskering?

Het zij zo, maar van deze tweede maakt hij met al dat ongerief, met die gitaar en die engelenstem van hem, dan toch wel een mooie, heel sterke verwerkingsplaat, meer, hij balt voor iedereen de vuist. Seventeen Going Under is het afsluiten van die negatieve periode vol strijd. In de plaats nu een met empathie gevulde reikende hand, troostend voor wie de zelfkant van de gemeenschap is ingeschopt. Tegelijk volgt het aan de kaak stellen van wereldwijd onrecht, sociale hypocrisie, van walgelijke Jeffrey Epstein-sujetten (Aye).

Zonder meer ijzersterk grijpt daarbij gitaarman Fender onmiddellijk de volle aandacht. Vanaf het openingsnummer Seventeen Going Under, spreidt hij, uptempo een kingsizebedje The War On Drugs, overdekt met Springsteensax. Song twee, Get Started is zelfs helemaal vintage The War On Drugs. Evengoed The Killers zijn heel dichtbij. Met nu ook nog wat bevallige strijkers en tokkels piano her en der kneedt hij verder aan z’n succesvolle, hartverwarmende sound.

Kleppers zijn vanzelfsprekend de vooruitgeschoven singles. Het titelnummer, luistert als een open boek. Op een militant punkrock-ritme, Aye, doorleefde protestsong bij uitstek. Een stuiterend Get You Down, weer zeer persoonlijk. Sam’s eigen favoriet, het emotionele Spit Of You. Vergeet ook niet The Leveller, meest persoonlijke vechtlied, op sneltreinritme en prachtig Queenesk ingezongen. Of de schitterend geïmproviseerde Fender-geluidsmuur in Mantra, de sociopatensong. En die extatisch rushende Springsteen-rocker Paradigms, pleidooi voor eigenwaarde, vocaal ondersteund door een koor van niet toevallig 17 thuisvrienden. Of het ontroerende The Dying Light, episch overlevingslied, weer met zware Springsteen-inslag.

Onwaarschijnlijk dat onder een warm en zelfs vrolijk klinkend album als dit, met een set van hoogstaande meezingsongs, rockers en ballads, zo ambigu ook een even grote hoeveelheid confronterend gevoel en diepe menselijkheid schuilgaat. Uitmuntende muziek met aangrijpende boodschap, met een hart onder de riem, niet alleen voor zijn hometown, maar evenzeer voor de wereld. Uitbundig. Introspectief. Combattant. Rockplaat. Luisterplaat. Een weelde!

Heeft als songcomponist tegelijk goed geleerd van de rockgroten. Sam Fender is tijdens zijn muzikale reis, opzienbarend, ook daar een grote jongen geworden. Echte dubbelslag, dit coming of age.