2021 brengt een nieuw album van de heren van Saga, de progressieve rockband uit Canada die inmiddels al meer dan veertig jaren bestaat en die in al die jaren behoorlijk aan de weg heeft getimmerd. Ook in Europa heeft de band een fanatieke aanhang. De band brengt met enige regelmaat nieuwe albums uit en heeft een uitstekende live reputatie. In de catalogus van Saga vind je dan ook een respectabel aantal live albums waarbij In Transit wel geldt als het meest bekende van de band. Voor veel mensen, ook voor ondergetekende de ontzettend dynamische kennismaking met de band.

De live sets dragen altijd een aantal klassieke nummers in zich, zoals Humble Stance (met zijn funky basloopje), How Long en Ice Nice van het debuut, van het derde album Careful Where You Step en het ijzersterke Don’t Be Late maar de band vaart zeker niet alleen op successen uit het verleden. Daarvoor zijn de albums die in de loop der tijd verschenen zijn te sterk én geven die ook aan hoe de band in de loop van de tijd groeit. Als je niet eerder van de band gehoord hebt en je gaat kennis met hen maken, dan zijn de eerste albums zonder meer staalkaarten voor de band Saga. Je leert de compacte songs kennen, de wijze waarop de band steeds de nummers voor laat gaan in plaats van ellenlange epische tracks te schrijven, de zeer zorgvuldige en sfeervolle toetsen van de band, de klasse van zowel de gitaarpartijen als de toetsen van de band, de strakke ritmesectie en de krachtige bronzen stem van Michael Sadler die, naast de ook zingende Jim Gilmour, de leadzanger van de band is. Maar ga ook zeker op zoek naar albums als The Beginner’s Guide To Throwing Shapes ( 1989), Generation 13 (1995), Network (2004) en 20/20 (2012).

De band met meestergitarist Ian Crichton, Jim Chrichton op bas, Jim Gilmour op toetsen en zang, Mike Thorne op percussie en Michael Sadler als frontman, zanger en toetsenist brengt nu een album uit dat een nieuwe blik werpt op eerdere nummers van de Canadezen. En dat doen ze akoestisch. Het risico bestaat dat dat zomaar oproept dat de band de nummers op MTV-achtige wijze heeft ingespeeld en dat de band dus een makkelijke manier heeft gevonden om nog eens te teren op oude successen. Maar Saga heeft zich er bepaald niet met een Jantje van Leiden van afgemaakt. Pitchman van Heads Or Tales uit 1983 heeft het springerige van toen gehouden; het wordt wel op een compleet andere manier neergezet dan op het origineel. De instrumentatie is ontspannen en danst heerlijk de hele track door.

Met The Perfect Time To Feel Better doet Saga het al helemaal anders dan anders. De band verbindt het begin van Time To Go (van Silent Knight uit 1980) met The Perfectionist (van het debuut) met het van Generation 13 afkomstige We Hope You’re Feeling Better. Het is sterk hoe deze drie nummers samengevoegd als één geheel klinken, alsof het zo altijd al bedoeld was. De toevoeging van viool, cello en accordeon geeft het geheel een compleet andere klank. De band heeft het aangedurfd om deze combinatie van nummers eens even heel anders neer te zetten en dat pakt goed uit. Erg fraaie benadering.

Images (Chapter One) van het gelijknamige album uit 1979 horen we hier nu in een lossere, rustigere gemoedstoestand. Ontspannen. Dat is misschien wel een sleutelwoord op deze release. Niet ontspannen als in loom, sloom of niet boeiend, vooral echt relaxed. Een goed glas wijn in de hand ontspannen. Heerlijk luisterend naar Saga ontspannend. Feitelijk een heel fijn brugje naar Always There dat hier als een door fans gemaakte video te bekijken is. Mooi te zien hoezeer de band een houvast is geweest -en nog steeds is- voor de vele fans die ze over de hele wereld hebben. En verdorie, luister ook eens naar het machtig mooie akoestische gitaarspel van Ian Crichton. De man was al een fenomeen op elektrische gitaar, maar tovert hier ook bepaald warme klanken uit zijn hoed. Of liever: uit zijn akoestische gitaar.

Dat horen we ook in de twee preludes die het album sieren. Fijn mens en topgitarist, Ian Crichton. Say Goodbye To Hollywood (Steel Umbrellas, 1994) groeit, wordt warmer door de extra instrumentatie, gaat daarbij niet over de top en hoe fijn is het om hier de stem van Jim Gilmour weer eens te horen. Een erg mooie bewerking van de ballad, niet te verwarren met het gelijknamige nummer van Billy Joel.

De band combineert in The Right Side Of The Hall drie nummers van het album Trust (2006) en maakt er naar eigen receptuur en inzicht een nieuw geheel van. Footsteps In The Hall, You Were Right en On The Other Sides smaken naar meer in deze nieuwe opzet. De band voegt naar smaak zout en peper en andere specerijen toe en creëert zo een fijn melange van drie nummers die onderling al een zekere verbondenheid hadden in hun verschijning op Trust. Het mag niet over het hoofd gezien worden hoezeer ook de stemmen van Michael en Jim betekenen voor Saga in het algemeen en zeker voor dit album. Met kleine accenten of het weglaten daarvan, bereikt de band dat het geheel daardoor anders klinkt dan de oorspronkelijke versies. Neem daarbij de durf die de band aan de dag legt in de arrangementen en je hebt een mooi en wonderbaarlijk geheel. Opgenomen tijdens lockdown, dus met de verschillende bandleden op afstand van elkaar. Ook dat maakt dit album zeker zo fraai.

La Fôret Harmonieuse zet de schijnwerper op Jim Gilmour en laat Michael regels tekst van Book Of Lies praatzingen, maar is in feite een mooie piano étude tussendoor en het bruggetje naar favoriet Wind Him Up. Elke Sagafan kent de energie die bij dit nummer hoort, kent de loopjes, kent de spanningsboog van het nummer en wil het live gewoon telkens horen. Het is een nummer dat gewoon bij Saga hoort. Deze versie heeft natuurlijk ook weer die ontspanning. En verdorie, het werkt! Het bijna manische van de live uitvoeringen zit er niet in, maar de warmte van deze versie maakt deze zeker zo aantrekkelijk. Ja, natuurlijk in je hoofd hoor je dat manische toch nog wel doorklinken, maar, anders dan bij andere nieuwe uitvoeringen van bekende nummers, spreekt deze bewerking juist aan door zo anders te zijn. En dan de viool die in plaats van Ian de snelheid brengt, mooie vondst.

Het album eindigt met nog twee nummers uit de Chapters cyclus, die Saga over een periode van 25 jaar wist te verdelen over 25 jaar waarbij de volgorde van de Chapters niet op rij verscheen. In 2005 bracht de band The Chapters Live uit waarop de 16 delen achtereenvolgens ten gehore werden gebracht. Hier dus in totaal drie delen op dit album en met No Regrets en Tired World  is er gekozen voor de delen 5 en 6 van de cyclus. Het zijn andermaal fraaie uitvoeringen van de nummers en met de band én de hun begeleidende muzikanten absoluut in topvorm.

Het nieuwste album van Saga is beduidend meer dan oude wijn in nieuwe zakken. Het album biedt gedurfde bewerkingen van eerder werk. Bij de keuze van de nummers maakt de band het zichzelf niet gemakkelijk: het is geen toegankelijke ‘best of’ geworden. Los van de keuze, we hebben ook niet zomaar te maken met het zoveelste akoestische album van een band die denkt snel en makkelijk een akoestisch album in de winkels te hebben liggen. De medleys die de band heeft gekozen zijn zeer bewonderenswaardig, in concept en in uitwerking. Voor alle nummers geldt dat de gekozen arrangementen zeer treffend zijn én niet eenkennig zijn gekozen. De variatie is groot op het album en de productie van het geheel is warm en fijn te noemen. Saga heeft het voornemen om weer te gaan touren als dat is toegestaan. Of dat nu is om dit album te promoten of gewoonweg omdat ze weer zin hebben om live te spelen, Saga is een band die live een zeer energieke show neerzet en die je live gewoonweg een keer gezien moet hebben. Als dit album het voorproefje is van de tour én als de tour dus akoestisch wordt, de Saga way, dan hebben we hele mooie vooruitzichten. De lente roert zich al voorzichtig tussen de stormen door, maar deze lentebode brengt in elk geval ook alvast wat warmte.