Na het grote succes van haar debuutalbum Yellow Brick Road uit 2008, dit met platina bekroonde album stond maar liefst 52 weken onafgebroken in de albumlijsten, plus het winnen van de Edison Jazzism Publieksprijs en de Edison Pop Award voor Beste Nieuwkomer van 2008 is Sabrina Starke terug met haar tweede album Bags & Suitcases, wederom op het gerenommeerde jazzlabel Blue Note.

Veel nummers op het album staan duidelijk in het teken van verandering, vernieuwing en vooral persoonlijke groei. De soul van het debuutalbum is uiteraard wederom aanwezig maar ditmaal is de sound meer doorspekt met  folk en pop. De muzikale groei zit hem op Bags & Suitcases vooral in Sabrina’s duidelijke ambitie zich nog meer te profileren als singer/songwriter. In navolging van haar grote voorbeelden en idolen Ruthie Foster en vooral Tracy Chapman, neemt Sabrina op dit album ook regelmatig de gitaar ter hand. Deze aanpak zorgt vaak voor fraaie melodieën, een mooi organisch geheel en een nog warmer klinkende productie dan Yellow Brick Road.

Het album, opgenomen in Miami, Florida en geproduceerd door Pete Wallace, die eerder werkte met o.a. P!nk en Herbie Hancock, begint sterk met het heerlijk relaxte Brand New, waarbij de regelmatig subtiel toegevoegde blazers meteen zorgen voor de juiste ‘flow’. Het volgende kwartet nummers (Different People, Another Shade, de eerste single Sunny Days en Can’t Keep Running Away) is mede door de aanstekelijke vrolijkheid toonzettend voor het album. Hoewel de teksten soms dieper graven spat de opgewektheid werkelijk regelmatig van de plaat af. Persoonlijk had ik graag nog iets meer pit en lef teruggehoord, toch is het wel zonneklaar dat deze stijl uitstekend bij Sabrina past en haar, zeker commercieel gezien, wederom veel goeds zal gaan brengen. Het verhalende nummer Jasmine is een mooie ballad, net als For Love/In The Moment, dat fraai overgaat van tekstueel in instrumentaal.

De titelsong Bags & Suitcases bevat het belangrijkste thema ‘I know the road is still long. Got my bags & suitcases and I’ll carry them home’ en is eveneens voorzien van een doeltreffende feelgood-vibe. In Down The Road horen we het meest duidelijk de ingezette koerswijziging terug door de inzet van country-elementen, zoals het banjospel van Dan Warner. Het mooiste nummer wordt echter tot het laatst bewaard, het pure en prachtige, passievol gezongen So Magical toont aan dat Sabrina wel degelijk veel in haar muzikale mars heeft.

Hopelijk durft ze in haar zoektocht naar de ‘corners of her soul’ in de toekomst nog meer de bescheidenheid en schroom van zich af te zingen. Het zal haar zelfbewuste ambitie en wens om internationaal succesvol te worden zeker niet in de weg staan.