In 2007 verruilde  Rupert Wates Londen voor New York City, hij was al sinds ’94 aan de slag als songwriter en is veelvuldig gelauwerd, zijn songs werden door andere artiesten geadopteerd en in Nashville en L A werden twee langspelers met uitsluitend songwerk van Wates  uitgebracht als eerbetoon aan de getalenteerde songsmid. Er zijn ondertussen tien langspelers uitgebracht met hoogtepunten als Colorado Mornings, The Lights Of Paris.

Er was altijd al een Trans Atlantische kruisbestuiving in zijn folkgetint werk. De opvolger van Lamentations vertoont een onmiskenbare terugkeer naar de Britse folkroots. De verhalen die in For The People passeren zijn gebaseerd op oude traditionele sagen en overleveringen die de lotgevallen in het tijdsgewricht van de afgelopen eeuwen vertellen vanuit het standpunt van de eenvoudige, niet zelden arme, bevolking.

De titeltrack opent de score, For The People is een welgemeend dankwoord aan de mensen van goede wil. Terwijl All Fair Ladies, een eerbetoon aan de vrouw, het duet met de engelenzang van Rorie Kelly  loopt naadloos overloopt in Spanish Galleon. Songs als To The Sea en The North Road  ademen de sfeer uit van de glorieperiode van de Britfolk.

Met sobere begeleiding. vaak horen we enkel de voortreffelijke picking op akoestische Lowden gitaren van Wates, die zijn, bij momenten aan Gordon Lightfoot herinnerende, melodieus stemtimbre ondersteunen in verhalen over zeeën de onvermijdelijke oorlogsconflicten in World One Medley, smokkelroutes en…betoverende zeemeerminnen.

Het idyllische  Ullswater Cove is zo’n verhaal waarbij het lekker wegdromen is op verderlichte vioolklanken van Adrianne Mateo. Na de  nostalgische troubadoursballade Justified nodigt Wates familie en vrienden uit voor een jubelend onderonsje in The Dance of Joy. Met For The People laat Rupert Wates weerom een weergaloos, tijdloos folkpareltje los.