Rosemary’s Sons leverden alweer even geleden een krachtige single met Ilse de Lange, Shine, op hun album All In Hand. Dat album liet al horen dat de Brabanders zeer kundig waren in het schrijven en spelen van heerlijk in het gehoor liggende rock. Hoewel de mannen even muzikaal uit beeld waren, was er vorig jaar opeens weer een teken van leven. Met alweer een lekker in het gehoor liggende track, Come As The Rain. Ook op het nieuwe album. Dat lekker in het gehoor liggen was en is enerzijds de verdienste van de erg fijne stem van Martijn Hagens, warm maar wel met een licht randje dat zijn stem erg aansprekend maakt, anderzijds zit dat ook in de opbouw van de nummers én het pakkende van het geluid van de band. Was het album destijds geproduceerd door Oscar Holleman, nu verzorgde Joost van den Broek de productie van het album.

Het vraagt niet veel fantasie om je voor te stellen hoe dit album klinkt als je het bijvoorbeeld tijdens een autorit draait, vooral niet omdat de openingstrack toepasselijk The Ride heet. Even goed, beperk je zeker niet tot het luisteren via auto audio, je mag dit album zeker ook wel via andere geluidsbronnen tot je nemen. De productie is om door een ringetje te halen en hoewel het album misschien niet de grootste muzikale verrassingen in zich draagt, is de muziek gewoon erg fijn en draait de langspeler moeiteloos meerdere rondjes achter elkaar. Fijne achtergrondvocalen van zowel Yori Swart als Merijn van Haren geven de nummers nog iets extra’s, zoals je al vanaf van het begin van het album hoort.

Bart Herber op drums, Martijn op gitaar en zang en Ad van Halteren op bas hebben er samen met Joost die Hammond en piano speelde een erg warm album van gemaakt. De band weet niet alleen een afwisselende set aan uptempo nummers te vangen, of dat nou The Ride is, Come As The Rain of One Trick Pony, die je aandacht al weten vast te houden, Rosemary’s Sons schakelt ook naar subtiele ballads als Blue For You, met fraai strijkarrangement en Mr. & Mrs. Miller dat verrast met heerlijk kopergeluid van Luuk Hof. Dat alles draagt al zorg voor afwisseling op het hele album.

Al heeft een aantal van de nummers een meezingkarakter, dan zijn de nummers nog zo geschreven dat ze zeker niet te gelikt zijn, geen commerciële knieval in zich dragen. Je hoort en proeft in de nummers de liefde voor de helden van de band maar het wordt nergens klakkeloos kopiëren of zomaar naspelen. Een nummer als Feels So Good of een van de andere tracks, je kunt je voorstellen hoe goed dit het zou doen in het land van de onbegrensde mogelijkheden. Tegelijkertijd, het is de eigen kracht en creativiteit van Rosemary’s Sons die het album maken tot wat het is. De verschillende ingrediënten, van de opbouw van de nummers, de instrumentatie, de sterke arrangementen én de juiste achtergrondzang maar zeker ook het spel van de band én de zang van Martijn maken een zeer aangenaam geheel van Take The Day, Own The Night. En verdorie, wat is die afsluiter van het album toch ook heerlijk! Die blijft erg hangen, ook, On And On…

Het is niet zo moeilijk voor te stellen hoe de nummers live klinken. Met twee gitaristen naast elkaar op het podium én ook live toetsen, komt de rockkant van de nummers wellicht meer nog tot leven. Het kan niet anders dan dat kolkt, bruist en golft! Niet dat de nummers op zich al niet voldoende staan, maar het kan de nummers, zeker live, misschien nog net iets meer cachet geven. Een band om zeker een keer live te gaan zien. De pauze tussen het vorige album en nu heeft de mannen in ieder geval verre van uitgeblust gelaten. Wat een fijn album om met hun muzikale loopbaan verder te gaan hebben de mannen ervan gemaakt!