Versailles, het paleis van Zonnekoning Lodewijk de Veertiende, was een hof vol politieke intriges – heel actueel kon een ja er ook nee betekenen en niet graag toonde men zijn ware gelaat. Muziek had er een prominente plek; niet alleen was er het bal masqué en de hofopera, ook had de koning graag zijn gitarist of luitist mee op zijn dagelijkse promenades door de tuinen. Je stelt je zo voor dat het intieme getokkel de gefluisterde staatsgeheimen tijdens zo’n uitstapje moest overstemmen.

Francesco Corbetta en Robert Visée waren zulke musici, die in de directe omgeving van Lodewijk de Veertiende opereerden. Hun werken hebben veelvuldig in en om Versailles geklonken. Rolf Lislevand wijdt zijn album La Mascarade aan hen, al speelt hij enkele eigen introducties in geïmproviseerde stijl.

Opvallend is het grote aantal werken met een zogenaamde ostinate bas. Statige dansen, vaak zeer levendig ingevuld met arpeggio’s en versieringen die het homofone karakter van barokgitaar en theorbe moeten doen vergeten. Lislevand speelt grandioos en geeft een prachtig inkijkje in het muziekleven van Versailles. Ook zijn filosofische bespiegelingen in het cd-booklet over de invloed van de kunst zijn zeer leerzaam, maar een album met deze werken blijft dynamisch beperkt. Hij stelt zelf dat deze instrumenten nooit ontworpen waren om in de grote concertzalen anno nu solistisch te figureren, maar in huiskamer en kroeg beter tot hun recht komen. Of hij die intieme sfeer weet te schilderen kunt u zelf alvast beoordelen m.b.v. onderstaand filmpje.