Het is ondertussen ruim 35 jaar geleden dat ik Rodney Crowell voor het eerst in levende lijve aanschouwde. ‘An Evening Of New American Music’ herbergde in ’95 naast Marty Stuart de ontluikende countrylady Trisha Yearwood en Emmylou Harris, destijds de leading lady die country en Americana verenigde. In haar Hot Band  deelde gitarist Crowell  de lakens uit. Emmylou experimenteerde nadien samen met eigen songschrijverij  en Buddy Miller in Spy Boy terwijl Crowell zijn pad verder uitstippelde met grandioos  solowerk. Het duo bundelde de creatieve krachten in 2013 met Old Yellow Moon, vier jaar later bracht The Travelling Kind, het tweede duoproject, Emmylou en Crowell ‘together again’ op festvalpodia, zoals Blues Peer.

Sindsdien volg ik de man op afstand via intrigerende werkstukken zoals Close Ties, Acoustic Classis, gevuld met gestripte remakes van ouder werk, Texas, een eerbetoon aan de Lone Star State en het recente Triage.

“Ain’t living long like this”, zong Crowell in ’78, de in stuwende countryrock verpakte tilteltrack van het debuut van de Texaan. Aan die langspeler moet ik meteen denken, de hoesfoto van The Chicago Sessions heeft een gelijkaardige lay out, een als ansichtkaart aangehechte foto van Crowell. In tegenstelling tot de onheilspellende tekst van die song vertoeft Crowell tot dusver nog op de aardkloot en blijkt zo’n vijf decennia later gelukkig nog meer dan behoorlijk alive en getuige zijn recente muzikale verrichtingen still kicking.

Dartele piano tonen openen de score, “if I hadn’t get lucky if I hadn’t you on my side, I wouldn’t be standig here today”, mompelt een tevreden muzikant die zijn dankbaarheid betuigd voor het leven dat hij leidt met een vrouw als Claudia Church, met wie hij sinds ’98 lief en leed deelt. Het even verderop op brommende bastonen,  fingerpicking en pianoriedels leunende Oh Miss Claudia is een onverhulde ode aan zijn vrouw, eveneens een niet onverdienstelijke singer-songwriter uit Noord Carolina.

Dat Crowell in The Loft, de studio in Chicago van Jeff Tweedy verzeilde is geen toeval, Crowell hoorde tijdens een nachtelijke autorit zijn song I Know What It Likes. Tweedy was fan sinds Crowell’s passage in Heartworm Highways, een film waarin zowat alle prominente outlaws passeren naast Guy Clark en David Allen Coe is er  uiteraard aandacht voor Townes Van Zandt. Tweedy en Crowell deelden het podium tijdens de Cayamo Cruise en ze kwamen terug samen in de studio. Crowell reisde af met snarenman Jedd Hughes, bassist Zachariah Hickman en pianiste Catherine Marx terwijl John Perrine, en Tweedy’s zoon Spencer afwisselend de drumsticks hanteren tijdens spontane sessies.

Producer Tweedy duikt even op in Everything At Once, een samen gecomponeerd duet. Bovendien drong hij aan om Townes Van Zandt’s No Place To Fall op te rakelen, het roept herinneringen op aan de ontmoeting aan de huistafel van Guy en Susanna Clark waar Townes het nummer voorstelde aan een jonge leergierige Rodney.

Emmylou Harris mag niet ontbreken in deze muzikale terugblik, het uit Luxury Liner afkomstige Your Supposed To Be Feeling Good klinkt nog steeds even fantastisch. Overigens laat Crowell die stilaan de 73 nadert nog een behoorlijk vitale indruk na in het nieuwe werk, getuige Somebody Loves You en bovenal het van een stevig pompende, gespierde beat voorziene Ever The Dark.

Afscheid nemen gebeurt evenwel met de beklemmende ballade I’m Ready To Move On waarin ongenadig de balans van het leven wordt opgemaakt. Meesterlijk!