Doordat het Duitse The Robocop Kraus zich niet in een enkele specifieke subgenre laten onderbrengen, passen ze prima op het gevarieerde ANTI- de dochtermaatschappij van het grote Epitaph punklabel. Toch zijn ze daar een van de kleinere visjes in de overvolle vijver. Het staat uiteraard netjes op je curriculum vitae, uiteindelijk lopen de lijntjes met het in Hamburg gevestigde Tapete Records net wat soepeler. Logisch dat ze naar een stilte van zo’n vijftien jaar daar het geluk zoeken. De maatschappij is de laatste jaren behoorlijk verhard, en The Robocop Kraus werpt een frisse blik op het hedendaagse postpunk werkveld welke vooral door starre doomdenkers bewoond wordt. Smile, aan die integere glimlach is juist nu zoveel behoefte, het bijtende sarcasme met komische zelfspot bestrijden. De neerslachtige The Boy’s No Good generatie roept om een oppeppend tegenmiddel.

Als The Robocop Kraus zich in 2001 met hun volwaardige Tiger plaat presenteren, wijken ze al van de hoekige funk postpunk af die dan vanuit het Verenigde Koninkrijk de wereld verovert. Thomas Lang heeft de opgefokte angry young man mentaliteit van een jeugdige kritische Joe Jackson, die gepast overal boos tegen aanschopt. Een eigenzinnige schreeuwerige punkhouding in een vervreemde wereld welke amper overeenkomsten met jouw selfmade visie heeft. The Robocop Kraus is door het veelvoudig gebruik van keyboards net wat meer synthpop, en vergeet tevens de invloedrijke krautrock beweging niet. Deze Duitse trots laat overduidelijk hun sporen achter.

Op het in 2007 verschenen Blunders and Mistakes zetten ze een prachtig uitgebalanceerd geluid neer, met een fraaie mix tussen dragende folk emotie, dromerige The Cure depressies en de rauwe punk erfenis. Het levert echter geen vervolg op, en de Neurenbergse indierockers sterven helaas een onopvallende vrijwel onzichtbare dood. Des te verrassend is het dat ze nu weer present zijn. Terwijl stroming gebonden bondgenoten complexere wegen bewandelen, en de experimentele vernieuwingsdrang onderhand groter is dan het uiteindelijke resultaat blijft The Robocop Kraus trouw aan hun basissound. Geen woeste tribal oorlogskleuren hanenkammen , maar het draaglijke neon getinte kameleon veelzijdigheid en Cannonball samenzang duo koortjes. De Giant of Love revolutie met een overdosis aan liefde.

Smile is kansen plukkend retro West Duitsland, en heeft amper raakvlakken met het grijze communistische Oost Duitsland. De klemtoon verschuift hooguit nog meer naar die jaren tachtig new wave, door de internationale aanpak blijven ze wel ver genoeg van het Neue Deutsche Welle geluid verwijdert. Och, je kan erover vallen, dat die Duitse tongval wel sterk hoorbaar is, daar komen ze dan ook vandaan. Laten we eerlijk zijn, Ierse bandjes hebben ook een ander accent dan hun Britse collega’s, zelfs Manchester, Liverpool en Londen zijn amper met elkaar te vergelijken. De ingehouden hemelse All the Ideas powerpop gaat nog een stapje verder en neigt zelfs naar het toegankelijke Bruce Springsteen en Dire Straits werk toe. Het mooie van jezelf geen beperkingen opleggen. Een groot contrast met de afsluitende hardcore The Foul Stench of Our Time punk, waarmee ze bevestigen dat ze het stevig uitpakken zeker niet verleerd zijn.

De psychedelische Young Man echo rammelt de verstofte instrumenten heerlijk los en beantwoordt de dromerige hunkering van een jongere generatie die wat onzeker de toekomst in tuurt. De complexe Under Control krautrock uitspattingen staan hierbij gelijk aan het futurisme. Digitale wegen kruizen het sociale verlangen om de negatieve tendens achter zich te laten. Een titel als Innocent Fun stoeit uiteraard met Unknown Pleasures van Joy Division. Subtiele verwijzingen welke in de ouderwetse punkrock in de Savages blazerspartijen een genadeloos weerwoord krijgen. Innocent Fun is na een onzekere periode het onschuldig herontdekken en voelt als een ontplooibare eerste verliefdheid aan. Een intense ervaring welke ook zoveel moois oplevert. Het staat uiteraard tevens voor de opgeschoonde doorstart van The Robocop Kraus, waar het hervonden speelplezier zo overduidelijk aanwezig is.

De humor zit in het lachwekkende Cradle of Filth horrorscenario verborgen. Dit kwaadaardig ogend deathmetal gezelschap zijn de reisgenoten in een nachtelijke treintrip naar Sint-Petersburg. Onder dat lugubere uiterlijke vertoon schuilt blijkbaar genoeg vriendelijke menselijkheid. Glimlachend memoreer ik aan mijn eigen verleden terug, en bedenk dat jongere dorpsgenoten vanwege mijn zwarte gothic kleding doodsbang een straatje omlopen om mij niet te passeren. Daar was ik mij toen nooit bewust van. Je moet het niet te serieus nemen. Iedereen is anders, en iedereen is hetzelfde. Het is allemaal zo eenvoudig. Door serieuze moeilijkdoenerij wandel je jezelf zo snel voorbij. Smile is zelfverzekerd geaard en zelfbewust eerlijk, er is duidelijk behoefte aan een nieuwe The Robocop Kraus plaat.