Als tweede van de drie Gibb-broers overleed Robin Gibb in het voorjaar van 2012. Bijna tweeënhalf jaar later verschijnt nu het laatste werkstuk van deze Bee Gee, de zanger van vroege hits als Spicks and Specks en Massachusettes. De plaat werd niet zozeer gemaakt als afscheidsalbum, maar wel gevuld met werk dat de maker schreef en opnam in de wetenschap dat het als zijn laatste werk zou verschijnen.

De titel van het album stond al vast ver voordat Gibb zijn laatste adem uitblies. 50 St Catharine’s Drive is het adres op het eiland van Man waar Robin in december 1949 werd geboren. Het meeste materiaal werd opgenomen tussen 2006 en 2008. Ongeneselijk ziek was Robin toen nog niet -een longaandoening en kanker zouden hem uiteindelijk fataal worden-, maar hij kampte wel met zoveel kwalen dat de relatief onbezorgde routine van schrijven, opnemen en toeren uit de hoogtijdagen van The Bee Gees bij hem als midden-vijftiger reeds lang achter hem lagen. Bovendien was zijn tweelingbroer Maurice al in 2003 overleden. Met oudste broer Barry trad Robin nadien nog sporadisch op.

Het laatste album moest een terugblikkend, deels autobiografisch werkstuk worden. Dat is goed gelukt. Weduwe Dwina Gibb beschrijft in het boekje bij het album bijvoorbeeld hoe de song Alan Freeman Days tot stand komt. “I still feel the pain inside, the day Alan Freeman died”, zingt Robin. De deejay was zowat de enige in Engeland die in 1969 opstond toen Robin Gibb de Bee Gees had verlaten en een soloplaat uitbracht. Omdat de andere Bee Gees wilden dat de groep weer bij elkaar kwam, werd aan radio-deejays gevraagd Robin’s plaat niet te draaien: als het geen succes zou worden, zou die immers niet verkopen. Freeman trok zich daar niets van aan en hij begon de single Saved By The Bell fanatiek te promoten. Het werd een Britse nummer 1. Ook een Nederlandse trouwens.

Het leidde tot een levenslange vriendschap tussen Robin en Freeman. En al werd het een hit, de Bee Gees kwamen in 1970 weer samen. Het terugblikken naar die eerste, door ballads gedomineerde Bee Gees-periode, gebeurt ook in I Am The World, dat in 1967 verscheen als B-kant van de (alleen Nederlandse) hit Spicks And Specks. Voor zijn laatste album besloot Robin een nieuwe versie op te nemen, waarvoor nieuwe bridges werden geschreven. Het nummer Avalanche dateert ook al uit de jaren zestig, maar werd nooit uitgebracht en krijgt hier een arrangement dat verwant is aan de laat-jaren ’70-discoperiode van de broers.

Zoals bij wel meer overleden artiesten is gebeurd (John Lennon, Freddie Mercury), zijn de nabestaanden gestuit op ‘laatste opnamen’ die het stadium van de huiskameropname niet zijn gepasseerd. Nu lag dat bij Queen anders (Freddie zong in zijn laatste maanden doelbewust elke regel in die Brian, Roger en John nog voor hem schreven), Robin had voor het nummer Sydney een duet met zijn oudere broer Barry in gedachten. Hij schreef het op een avond in augustus 2011. Voordat het tot een echte opname kwam, verslechterde Robin’s gezondheid zo sterk dat het er niet meer van kwam. Robin’s weduwe en hun zoon Robin-John besloten dat het een passende afsluiter was voor 50 St Catharine’s Drive.