De titel Goin’Platinum klinkt natuurlijk als een inkoppertje. Wel wat gewaagd voor een artiest die niet direct wereldwijde bekendheid geniet. Maar eerlijk is eerlijk, het is ook een schitterend album met een waaier aan roots-invloeden, vintage soul en blues.

Vintage is sowieso een term die je te binnen schiet bij deze muziek. De laatste jaren zien we dit wel vaker: een enorm getalenteerd artiest die al decennia lang ploetert in de marge, maar kennelijk niet in het plaatje van platenmaatschappijen of media paste. Verborgen schatten. Denk aan de onlangs overleden leadzangeres Sharon Jones van The Dap-Kings en soulzanger Charles Bradley. Beiden lieten een schitterend oeuvre na, ook al duurde hun carrière kort en werden ze geplaagd door ernstige gezondheidsproblemen.

Laten we hopen dat de inmiddels 63-jarige Finley lange tijd van zijn succes mag genieten. Hij raakte als timmerman deels blind en koos daarom voor een bestaan als straatmuzikant. Dan Auerbach van The Black Keys wendde zijn invloed aan om artiesten als Finley een podium en platenlabel te bieden.

Alles klopt aan dit album. De songs zijn ijzersterk, de voordracht en instrumentatie zijn gedoseerd maar staan vanaf de eerste noten als een huis. De achtergrondvocalen maken het af. De eerste drie nummers zijn vintage soul en klinken als het beste wat er in de jaren zestig en vroege jaren zeventig werd vastgelegd. Three Jumpers is een dreigend, duister bluesnummer waarin de Afrikaanse roots van deze muziek sterk doorklinken. Het swingende You Don’t Have To Do Right herinnert aan The Band of The Rolling Stones op hun beste momenten. Knap bovendien, hoe de opnamen de sound en sfeer van de jaren zestig oproepen. Bovendien heeft Finley een soepele stem, waarmee hij meerdere zangstijlen uit de soul en gospel moeiteloos aankan.

Get It While You Can zingt Finley in de openings-song. Dat geldt zowel voor de muziekliefhebber als voor hemzelf, die op z’n oude dag ineens nog de wereld in mag trekken met zijn geweldige muziek.