Sheffield en Richard Hawley zijn synoniem. Ook zijn nieuwe album In This City They Call You Love is een lofzang op de stad waar hij geboren werd en altijd is blijven wonen. De liefde voor die stad komt moeiteloos terug in de fascinerend goede songs die hij voor dit album schreef. Gezongen met die geweldige stem die met elk album alleen maar beter wordt.

In This City They Call You Love is onderhand alweer zijn tiende studioalbum en met elk album weet hij in zijn kenmerkende stijl weer nieuwe diepten te vinden. Zijn songs zijn een tijdloze mix van alles wat in de jaren vijftig op labels als Chess en Sun plaatsvond, vermengd met stevigere rock, een alternative feel en een stem die duidelijke sporen van Roy Orbison en Scott Walker herbergt.

Om gelijk maar duidelijk te zijn: In This City They Call You Love bevat de beste songcyclus sinds het machtige meesterwerk Standing at the Sky’s Edge uit 2012. Hollow Meadows (2015) en Further (2019) waren uitstekende albums, maar de coherentie in songs klopt op dit nieuwe album gewoonweg veel beter. Alles wat Hawley zo uniek maakt komt op In This City They Call You Love in volle glorie tot uiting. En meer.

En het is een album waarop hij akoestischer durft te klinken in de ballads, daarnaast robuuster in de steviger songs. Twaalf songs lang weet hij met zijn geweldige band een fascinerende spanningsboog vast te houden. Met de robuuste albumopener Two for His Heels, het fraai gedragen en gelaagde Have Love en het geweldige Prism in Jeans, vintage Hawley en gelijk een klassieker die eindeloos lang mag duren, beleeft het album een droomopening.

En daar stopt het bepaald niet mee: er is niemand die zulke mooi emotionele liefdessongs kan schrijven en opnemen als Hawley. Luister naar Heavy Rain en je bent volledig verkocht. People, de verkapte titelsong, is in alle puurheid al net zo bloedmooi. Muziek gevoed door ervaring. De concerten met vriend John Grant met de muziek van Patsy Cline van vorig jaar waren zonder meer de basis voor het melancholieke Hear That Lonesome Whistle Blow.

En als je je afvraagt waarom Hawley in zijn thuisland al jaren één van de beste gitaristen genoemd wordt (en daardoor door stadsgenoten als Pulp en Arctic Monkeys maar ook door Paul Weller voor assistentie gevraagd werd) luister dan alleen al even naar dat heerlijk robuuste gitaarwerk in Deep Space. Wat een geweldig rockende song is dat en wat een heerlijk uit de bocht vliegende solo speelt Hawley daar.

Het bluesy Deep Waters is dan weer, net als People, Hawley solo en zijn akoestische gitaar. Met zijn bandleden in fraaie harmonie zingend daarachter. Beide songs werden opgenomen als demo in zijn kleine opnamestudio in de achtertuin van zijn huis die hij, de man heeft veel humor, Disgraceland noemt. I’ll Never Get over You is dan weer zo’n onverslijtbare Hawley song die sleept door vijftigerjaren sferen en prachtig in balans wordt gehouden door terughoudendheid. Geweldig gezongen ook weer.

Wederom een hoogtepunt wordt gevonden met het opvallend soulful Do I Really Need To Know? Wat past dit zijn stem uitstekend. Mooi ook hoe strijkers op de achtergrond de sfeer van de song nog meer verhogen. Ook het daarop volgende When the Lights Go Out is van een grote schoonheid. ‘Tis Night is vervolgens de droomafsluiter. Hawley op de akoestische gitaar gebackt door een kleine groep strijkers. Tranentrekkend  mooi.

In This City They Call You Love is een perfecte Hawley plaat. Echt alles wat je van hem wilt horen is op dit album aanwezig. En alle songs zijn even prachtig als sfeervol opgenomen. We zijn gewend dat hij de laatste jaren volop de tijd neemt om nieuwe albums uit te brengen maar dan krijg je ook echt wat. In This City They Call You Love is van tijdloze klasse. Een nieuw Hawley meesterwerk.

NB. Hawley is een grote held in zijn thuisland, waar hij ondertussen de belangrijkste zalen uitverkoopt. Hij speelt veel te weinig buiten zijn thuisland maar laat hem in godsnaam snel naar België en Nederland komen en dan met zijn geweldige band in de juiste zalen spelen. Als we iemand nodig hebben in deze barre tijden in het Richard Hawley.