The Bells is gebaseerd op een gedicht van Edgar Allan Poe. Rachmaninoff is via een vertaling door de Russische dichter Balmont in contact gekomen met dit gedicht. Poe heeft het de componist van The Bells wel erg makkelijk gemaakt, want het gedicht is een weergave van het geluid van klokken. Het bestaat uit vier delen en het geluid gaat van licht naar donker. Rachmaninoff heeft dit concept redelijk in tact gelaten, maar laat het werk niet zo donker eindigen als Poe. The Bells behoort tot één van de meest favoriete composities van de componist zelf.

The Bells wordt door de Berliner Philharmoniker onder leiding van Sir Simon Rattle vakkundig uitgevoerd. De zangers zijn goed, maar niet overweldigend. Ik ben misschien niet echt kapot van het werk zelf, maar deze uitvoering doet zeker zijn best om daar verandering in te brengen. Als ik deze uitvoering beluister zijn het niet perse bellen waar ik aan denk. Toch zijn er mooie muzikale momenten en het stuk is in ieder geval interessant genoeg om het te bestuderen door het vaker te beluisteren.

Hoe vaker ik de Symfonische Dansen van Rachmaninoff hoor, hoe mooier het werk wordt. De compositie is zeer uitdagend, mits goed uitgevoerd. Dit blijkt wel uit de twee live-uitvoeringen die ik heb bijgewoond; de ene was overtuigend mooi en de ander was een behoorlijke tegenvaller. Simon Rattle zorgt ervoor dat de Berliner Philharmoniker dit symfonisch werk laten dansen. Lekker bombastisch, maar ook spannend en ingehouden. En alles puur functioneel om ervoor te zorgen dat elke noot de aandacht krijgt die het verdiend. Geen overdreven nadrukken op momenten waar ze niet horen, geen tempowisselingen op plekken waar ze verwarren. Alles aan deze uitvoering voelt juist en dat maakt deze uitvoering tot een genot om naar te luisteren.

Waarom heeft Rachmaninoff The Bells geschreven? En waarom vraag ik mij dat eigenlijk af? Een werk als de Symphonische Dansen is geniaal, maar The Bells? Waarschijnlijk zeggen deze vragen meer over mij, dan over het werk. Als The Bells er niet op hadden gestaan, dan was dit gewoon een goede CD geweest. Nu is het een uitdagende CD, die je dwingt om de werken vaker te beluisteren. Kortom, een aanwinst voor de collectie van menig verzamelaar.

Tracklisting The Bells & Symphonic Dances:

1. Allegro ma non tanto
2. Lento
3. Presto
4. Lento lugubre
5. Non allegro
6. Andante con moto (Tempo di valse)
7. Lento assai – Allegro vivace – Lento assai. Come prima – Allegro vivace