Na de sterke, energieke ep Distance Is A Mirror waren de verwachtingen voor het debuutalbum van het New Yorkse Public Practice hooggespannen. Hoewel het postpunkgeluid van het kwartet niet bepaald uniek te noemen viel, wist de band er toch een lekkere draai aan te geven en kwamen de New Yorkers simpelweg met sterke songs aanzetten.

Gentle Grip biedt met twaalf tracks in ieder geval genoeg songmateriaal. Public Practice verrast direct met de stampende ouverture Moon, een ruimtelijk klinkende, geestverruimende track die je als spacey electrock zou kunnen bestempelen: ‘She realized / She is the moon’, zingt frontvrouw Sam York. Hierna betreedt de band weer vertrouwdere paden: Cities, Each Other en de single Compromised zijn lekkere stijloefeningen in het beproefde postpunk-/punkfunkgeluid; puntig en dansbaar, geen hoogvliegers maar wel lekker.

Public Practice klinkt op deze debuutplaat iets milder en geproduceerder en minder spontaan dan je op basis van het eerdere materiaal zou verwachten. De urgentie van groepen als Au Pairs of The Slits wordt niet bereikt – als Public Practice dat al zou willen – maar de band stopt aan de andere kant wel wat meer details en ‘productie’ in zijn songs. Hierbij geeft het viertal ook ruimte aan een radiovriendelijke track als My Head; lekker stuiterende, op reggae gestoelde pop die het verdient deze zomer veel op de radio voorbij te komen maar dit zal wel bij wensdenken blijven. Hoe dan ook, hier klinkt Public Practice op zijn toegankelijkst.

Op de tweede helft van Gentle Grip loopt Public Practice een beetje vast in aardig klinkende songs die te weinig urgentie hebben om echt te overtuigen: Leave Me Alone heeft sfeer maar ontbeert overtuigingskracht, het door Vince McClelland gebrachte How I Like It is cool en bijdehand maar ook dun en zo zijn er nog wel meer tracks die je meer als leuke B-kantjes zou kunnen kwalificeren.

Natuurlijk blijft Public Practice nog steeds een bijzonder welkome band. Neem Disposable, een ruwere track met veel dynamiek, percussie, gecontroleerde noise, zelfverzekerde zang en een opbouw die laat horen dat Public Practice nog steeds een open geest en veel inspiratie heeft. Heerlijke track. Underneath laat horen dat de band poppy kan klinken zonder dat leftfield gevoel te verliezen. De bas, die sowieso een centrale rol heeft bij Public Practice, is hier ook effectiever dan in een aantal andere songs.

Het was de hoogste tijd voor Public Practice om met een album te komen. Dat album ligt er nu en het is een lekkere plaat. De band had echter ook kunnen kiezen voor een mini-elpee of ep met daarop de hier genoemde hoogtepunten. Dan was de impact een stuk groter geweest.