×

Recensie

Pop

15 februari 2019

Prince –

Planet Earth

Geschreven door: Edgar Kruize

Uitgebracht door: Legacy Recordings

Planet Earth Prince Pop 3 Prince – Planet Earth (Reissue) Written in Music https://writteninmusic.com

Deze week komen op Sony Music’s Legacy Recordings label drie Prince-albums opnieuw uit; Musicology, 3121 en Planet Earth. Ze krijgen allen een reissue op cd en komen voor het eerst op grote schaal op vinyl uit. WrittenInMusic bespreekt ze alledrie. Vandaag Planet Earth uit 2007.

In veel opzichten is Planet Earth een 3121 appendix. Dat blijkt eens te meer uit de vinyluitgave van dit album, waarvoor koste noch moeite gespaard zijn om de zogenaamde ‘lecticular’ 3D hoes die de cd had na te maken. Wie de hoes beweegt ziet ofwel Prince die de aarde in zijn handen houdt of het symbool dat hij lange tijd als naam gebruikte. Op de achtergrond staat geen titel van dit album, maar het staat wel helemaal vol met 3121-cijfers. Best opvallend. De cd-versie had geen tracklisting op de hoes en bij deze heruitgave op lp (net als Musicology en 3121 paars vinyl) lost men dat op door de tracklisting op het plastic seal te drukken. Logische, maar ergens ook een ietwat frustrerende keuze daar je dat doorgaans weggooit.

Muzikaal start Planet Earth met de titeltrack, waarop Prince zich uitspreekt voor het behoud van onze planeet. Het grappige is dat het nummer start met het beeld dat – afhankelijk van hoe je ‘m houdt tenminste – ook de cover siert. “Imagine holding Planet Earth/ In the palm of your hand/ With no regard for your place of birth/ Or claim to any land”, dat is symboliek die van oudsher wordt gebruikt om het goddelijke af te beelden. Vaak is het in middeleeuwse afbeldingen van Jezus dat hij de aarde (of een globe met een kruis er op) in zijn hand houdt. hij gedraagt zich ook een beetje zo, want de track meandert over welke mensen wellicht zouden moeten verdwijnen. Vrij letterlijk zegt Prince na het eerste refrein ‘stel je was God, van welke mensen zou je de aarde ontdoen en welke zou je houden.’ Hij waarschuwt dan nog dat je voorzichtig moet kiezen, omdat anderen wellicht hetzelfde over jou denken. Toch is het een tamelijk cru statement. Muzikaal start het als een vrij standaard powerrocktrack. Halverwege gaat er echter een mierzoete musicalsaus overheen met pijnlijk flauw synthesizerwerk, maar het venijn zit (met een puike gitaarsolo) in de staart.

Het licht gruizige Guitar volgt. Het was een hitje. Logisch, het is nog altijd een pakkend deuntje, de tekst is jolig (“I love you baby, but not like I love my guitar”) en het rockt zoals Fury op 3121 had moeten doen, al is de fade out van de gitaarsolo (in een nummer dat nota bene over de onvoorwaardelijke liefde van dat instrument gaat) onvergeeflijk. Op Somewhere Here On Earth schuift Prince richting een aangename jazzy/loungy nachtclubvibe die een erg fraaie toetsenpartij bevat. Een van de verkoopargumenten van Planet Earth was dat hierop voor het eerst in twee decennia weer leden van zijn legendarische begeleidingsband The Revolution te horen waren, in de vorm van Wendy Melvoin en Lisa Coleman. Op The One U Wanna C is de samenwerking echter niet op het niveau van hun hoogtijdagen. Het nummer is springerig, poppy en funky, maar vrij vergeetbaar. Dat is zwijmelballade Future Baby Mama ook. Hoewel Prince er een Grammy voor won (beste vocale prestaties in een R&B-nummer) horen we toch een artiest die op de automatische piloot werkt.

De zwoele R&B wordt op Mr. Goodnight voortgezet. Komt wel wat extra instrumentarium bij, Prince begint te rappen, zangeres Shelby J zit er op een vrij storende manier doorheen. Zacht gezegd geen hoogvlieger. Wendy Melvoin is terug op mandoline op het zoete niemendalletje All The Midnights In The World. Erg aardig, maar ook hier weer mijlenver verwijderd van hoe de samenwerkingen tussen hen tientallen jaren eerder klonken. Het wordt gevolgd door de ‘beoogde hit die maar geen hit wou worden’, Chelsea Rodgers. Het nummer is een eerbetoon aan de ontwerpster die in die periode Prince’ kleding ontwierp. Het is funky disco die heerlijk organisch klinkt. Maar eigenlijk te veel een feestjam is en te weinig een sterke compositie. Zangeres Shelby J krijgt de hoofdrol in het nummer, terwijl Prince in de begeleiding blijft hangen.

Lion of Judah grijpt weer enigszins terug op de openingstrack en handelt over het neerslaan van vijanden. De track zit vol religieuze symboliek en (net als 7 op het Symbol-album uit 1992) verwijst naar het boek der openbaringen. “Zie, de Leeuw Die uit de stam van Juda is, de Wortel van David, heeft overwonnen om de boekrol te openen en zijn zeven zegels te verbreken”, zo staat in Openbaringen 5:5. De leeuw van Juda is dus een andere benaming voor Jezus. Eigenlijk spreekt er best wel weer een behoorlijke eenzaamheid uit de tekst, zeker als je deze naast All The Midnights In The World zet. “There was 1 who would stand by my side, through the good and the bad”, zo klinkt het, waarbij Prince zichzelf vergelijkt met Jezus die in feite ook slechts één houvast had. Het nummer is muzikaal wat vlak, de gitaarsolo maakt veel goed en de emotie is – zo doet Prince’ her en der wat onvaste zang vermoeden – oprecht.

De finale met Resolution maakt de cirkel met de openingstrack weer rond. Geruggesteund door Wendy en Lisa, wiens stemmen heel vertrouwd blijven voelen in de koortjes. Het nummer stelt de vraag hoe veel mensen nu écht en oplossing willen voor oorlogen en andere conflicten op deze planeet. Die vraag is nog immer actueel, de wereld is een puinhoop en eigenlijk niemand lijkt er nog echt om te geven. Toch spreekt die urgentie niet bepaald uit deze track. Sterker nog, voor een nummer dat zo’n punt wil maken, is het tamelijk vlak. Ook hier weer komen de talenten van de dames die ooit zo’n sterk creatief team vormden met hem niet optimaal tot hun recht.

Al met al blijft Planet Earth ook 12 jaar na de oorspronkelijke release een curieus album. Muzikaal is het bij vlagen zeker erg aardig, maar het lijkt er op dat Prince het zelf nooit helemaal voor vol heeft aangezien. Hij gaf het gratis weg bij een krant in het Verenigd Koninkrijk, dat het elders gewoon in de winkels lag leek bijzaak. De liedjes zijn doorgaans net iets te gemakzuchtig. Hoewel nergens echt slecht, kan je bij vrijwel alle nummers exact aanwijzen waar hij dit kunstje beter heeft gedaan. Als gezegd, zelfs de titel ontbrak op het oorspronkelijke artwork, dat wel helemaal vol met 3121-cijfers staat. Alsof het wil aangeven dat je toch beter dat album kan opzetten. Nu is dat ook absoluut de betere/meer interessante van de twee, maar diskwalificeer dit Planet Earth zeker niet. Want hoewel het nergens echte uitschieters bevat, is het er zeker eentje die je gewoon kan opzetten als je even lekker een Prince-album wil draaien en er niet volledig door afgeleid wil worden.



  1. Planet Earth
  2. Guitar
  3. Somewhere Here On Earth
  4. The One U Wanna C
  5. Future Baby Mama
  6. Mr. Goodnight
  7. All The Midnights In The World
  8. Chelsea Rodgers
  9. Lion Of Judah
  10. Resolution