In 2010 verraste Ben Drew, alias Plan B, vriend en vijand met zijn smaakvolle en vooral met soul doordrenkte hiphhop-debuutalbum The Defamation Of Strickland Banks. Dit uitstekende album sleepte maar liefst vier maal platina in de wacht. Wie hoopt dat Plan B op opvolger Ill Manors de ingeslagen succeskoers blijft volgen, komt bedrogen uit.

Tekstueel kan Ill Manors zich absoluut meten met ‘ The Defamation‘ maar de pure soul die die plaat bij vlagen liet horen is nu volledig overweldigd en overvleugeld door de rauwe hiphop. Daaruit zou je kunnen opmaken dat Ben het succes van zijn vorige album nodig had om via een omweg alsnog succesvol te worden in de hiphop, waar toch echt zijn voorliefde naar uit gaat. Een gewaagde stap want juist in die pure hiphopvorm wilde het eerst maar niet lukken voor Ben Drew.

De kans dat hij als Plan B nu wel succesvol gaat worden in het genre is aanzienlijk groter, want hoewel je even moet wennen aan de harde, grove sound en taal en beseft dat Ben nooit naar de Premier League van het rap-circuit zal promoveren, slaagt hij er op Ill Manors goed in om een uiterst realistisch, schokkend en treffend beeld te schetsen van de overlevingsstrijd in de steeds verhardende Britse samenleving, waarin de slogan ‘ de jeugd heeft de toekomst’ lang niet meer zo vanzelfsprekend is als men zou wensen.

Daar waar The Defamation Of Strickland Banks nog een fictieve soundtrack was, is Ill Manors de soundtrack van de gelijknamige film van Plan B, die op 30 augustus wordt uitgebracht. Ik denk ook dat de muziek in de film NOG meer impact heeft dan wanneer je alleen het album beluistert. De combinatie van beeld en geluid in Ill Manors kan haast niet anders dan aankomen als een mokerslag.

Laten we ons voorlopig focussen op de muziek! Het album opent ijzersterk met de eerste single Ill Manors, dat in Engeland als de top 10 is ingestormd. In het krachtige nummer staan de rellen in Londen van afgelopen zomer centraal en legt Plan B de verantwoordelijkheid bij de samenleving en de politiek. In het nummer is een sample verwerkt van Alles Neu van de Duitse zanger Peter Fox. Vervolgens geeft hij in I Am The Narrator een korte uitleg over wat gaat volgen en worden we daarna als het ware meegezogen in het verhaal, dat bol staat van de drugs, gangs en hoeren en de onvermijdelijk daaruit voortvloeiende criminaliteit. De intensiteit en de voelbaar beklemmende sfeer pakt je bij je strot om je pas weer na de slottrack naar adem te laten happen. Drug Dealer, met Takura Tendayi, hakt er muzikaal en tekstueel hard en goed in. Playing With Fire, met  prima gastrol voor Labrinth, klinkt iets subtieler maar ook deze boodschap komt duidelijk over. Het sterke Deepest Shame lijkt nog enigszins op werk van ‘ The Defamation‘ maar Pity The Plight, de volgende single Lost My Way en vooral Great Day For a Murder staan in het teken van de nieuwe sound van een getergd en urgent klinkende Plan B. ‘ It’s a great day for a murder, but I’m not in a killing mood’…Gelukkig maar denk je dan, terwijl de raps je als muzikale kogels om de oren vliegen. Op Live Once, met Kano, wordt even wat gas teruggenomen en wint de melodie het een keer van de krachtige beats, om in afsluiter Falling Down rustig maar zeker naar een drum & baas-einde toe te werken.

Ill Manors biedt geen vrolijke, behapbare kost maar blijkt na meerdere beluistering uit te groeien tot een sterk, evenwichtig en verslavend maatschappijkritisch hiphop-album!