Het is een bekend verhaal: Indie Cindy is het eerste album van de Pixies sinds Trompe Le Monde uit 1991. Het eveneens de letterlijke optelsom van de drie recent verschenen ep’s. De relevantie van dit album is door deze vreemde release-opzet eigenlijk flink geweld aangedaan. Het voelt eveneens een beetje ongemakkelijk in de portemonnee, deze langspeler vol ‘bekende’ songs.

Hoe het ook zij, toen er vorig jaar berichten verschenen over nieuw werk van de Pixies, een van de meest cruciale gitaarbands van de jaren tachtig (en negentig), werd menigeen toch wat onrustig. Zou de band nog kunnen vlammen? Het solowerk van Frank Black was bij vlagen oké maar de urgentie was toch verdwenen en er zullen niet veel Pixies-fans zijn die al zijn pakweg vijftien solo-albums zomaar even kunnen oplepelen. Aan de andere kant: de reünie-optredens van de Pixies in 2004 waren niet misselijk en de band was sindsdien altijd redelijk actief gebleven, aan het livefront. Qua samenspel moest het wel goed zitten. Maar ja, wil je weer echt meetellen dan draait het toch om een dikke nieuwe plaat en niet om het zoveelste toertje in Europa. Eigenlijk had de band een jaar of acht, negen geleden, direct na hun succesvolle terugkeer, met een scherpe plaat moeten komen om het momentum van toen genadeloos te grijpen.

Wie de ep’s uit 2013 en 2014 al had gehoord, wist het al: het heilige vuur is niet teruggekeerd. De internationale pers was over het algemeen ook niet al te welwillend jegens de band alhoewel sommige bladen wel erg ver gingen met het uitdelen van onvoldoendes. Hier leek toch sprake van door naïeve nostalgie gevoede schrijfsels waarbij men kennelijk vergat dat het geen 1988 meer is en een band zich op diverse manieren kan uiten, zeker als we inmiddels een kwart eeuw verder zijn.

Indie Cindy is een plaat die wat voortborduurt op de laatste twee Pixies-albums Bossanova (1990) en Trompe Le Monde (1991). Dit laatstgenoemde duo haalde het al niet bij hun voorgangers Surfer Rosa en Doolittle maar is nog wel een slag beter dan dit Indie Cindy, dat in de Pixies-rangschikking onderaan bungelt. En daar heeft het ontbreken van bassiste en publiekslieveling Kim Deal niet veel mee te maken. Het is songschrijver en bandleider Frank Black die zich er – en mét hem zijn mede-bandleden – wat gemakkelijk vanaf maakt.

Toch is het best een aardig album – al klinkt dit in Pixies-context al gevaarlijk belegen – met een handvol fijne tracks: opener What Goes Boom koppelt hardrockriffs aan mildere passages en mag er best wezen. Greens And Blues voert terug naar 1990. ‘I’m wasting my time just talking to you’, zingt Frank Black in een landschap van weelderige surfpop. De titeltrack grijpt je vast door wat manisch aandoende praatzang om vervolgens los te laten door middel van suikerzoete refreinen. De climax na twee minuten is welkom en doet zijn werk. Bagboy, de single van begin dit jaar, is gestut op noeste drums en gitaren en heeft dan ook flinke spierballen. En een geinige tekst: ‘She had some beauty of manners, but she looked like a bug / Cover your breath, alter your speech’. Ring The Bell is een sympathiek popliedje dat zich onder de betere songs mag scharen. In Snakes, tegen het einde van de plaat, legt de band lekkere, pakkende poprock neer waarbij beelden van woestijnen, highways en stoffige garages opdoemen; een radiovriendelijke versie van hun maniakelere oude werk.

Magdalena 318 en Silver Snail zijn aardige zweeftracks die weliswaar mooi klinken maar die niet beklijven. Dat laatste geldt ook voor Blue Eyed Hexe dat klinkt als een remake van U-Mass uitgevoerd door een trage AC/DC-kloon. De overige tracks kabbelen niet onaangenaam voorbij maar je gaat er niet rechtop van in je stoel zitten, laat staan dat je door een vreemde furie wordt gegrepen. Frank  Black en consorten hadden er beter aan gedaan het bij twee ep’s of een mini-album met zes nummers te houden. Dan was de impact groter geweest en het aantal magere songs minder. Maar dat is mosterd na de maaltijd. Indie Cindy is een leuk album, maar ‘leuk’ is een Pixies-onwaardige kwalificatie. Het zegt genoeg over deze zesde plaat van de legende uit Boston: een hele krappe voldoende.