×

Recensie

Alternative

01 oktober 2022

Pixies

Doggerel

Geschreven door: Leon Pouwels

Uitgebracht door: BMG

Doggerel Pixies Alternative 4 Pixies – Doggerel Written in Music https://writteninmusic.com

De schoonheid van het vernederen, Pixies komt er probleemloos mee weg. Man, wat blijft Debaser toch een krachtige meestertrack. Frank Black die hongerig oproept om vernederd te worden, en Kim Deal die het vuurtje liefelijk nog eens opstookt. BAM! Doolittle slaat in als een bom. Vrienden confronteren mij al eerder met de surfpunkrockabilly van Surfer Rosa, maar het duurt nog een tijdje voordat het kwartje valt.

Jaren later ben ik getuige van een vervelend solerende Frank Black die in Nijmegen schijt aan het publiek heeft, het drumstel seksueel mishandelt en mij verdoofd een illusie armer de zaal laat verlaten. De kleine dictator wijst zijn collega bandmaatjes al jaren eerder totaal onverwachts de deur. Ruw, zonder vooraankondiging, zonder begrip en zonder inlevingsvermogen, keihard respectloos. Exit Pixies verhaal, een gehoopte reünie is een kapotgescheurde droom, zonder bestaansrecht en zonder overlevingskans.

Toch loopt het allemaal anders, Kim Deal heeft haar fifteen minutes of fame met de succesvolle Breeders, waarmee ze die cultstatus overstijgt en een nieuw verworven publiek aanspreekt. Is het jaloezie, arrogantie, of past ze gewoon niet meer in het vervolgverhaal? Inderdaad, het onmogelijke wordt mogelijk. In 2014 verschijnt Indie Cindy, een volwaardige Pixies plaat, met Frank Black, gitarist Joey Santiago, drummer David Lovering en Simon Archer in de vervangende rol van Kim Deal, die vervolgens al snel door Paz Lenchantin opgevolgd wordt. En ondanks dat laatstgenoemde een prima aanwinst is, ontbreekt die maniakale passie, het hevig ontvlammende vuur en het ongecontroleerde gecontroleerde van het eerdere werk.

Die status van baanbrekende vernieuwers is door het nostalgische geweten vervangen, overschreeuwd door de meer succesvolle volgelingen, scorende op andermans roem. Och, wat maakt het uit, Pixies zijn weer terug, en zijn zeer geliefd bij de bezoekers van zomerfestivals en concertzalen. We zijn dolgelukkig met die doorstart. Head Carrier en het depri duistere Beneath the Eyrie volgen, de vooruitstrevendheid definitief door een ingecalculeerd luistervriendelijkheidsgehalte vervangen. Een prima rockband, waarbij langzaamaan die opdringende vraag steeds vaker de kop opsteekt. Is het niet beter om na Trompe le Monde een dikke punt achter Pixies te zetten, de eer aan zichzelf houdende?

9 juli verschijnt echter There’s A Moon On op single. De donkere stemmigheid heeft veel raakvlakken met het gitzwarte jaren tachtig postpunk geluid, waardoor duidelijk wordt dat Pixies de uitgestippelde lijn van Beneath the Eyrie doortrekt. Frank Black schreeuwt nog steeds zijn stuk gezongen longen uit zijn lijf, maar er heerst vooral verbitterdheid en gedempte wanhoop in zijn stem. Voor mij is deze single een gegronde reden om de aanloop naar Doggerel in de gaten te houden.

Het herhalend marcherende Dregs Of The Wine ontwikkelt zich ook heerlijk explosief tot een duistere powerrocksong. Hollywood is dood, de filmscrips en muzikale originele genialiteit zijn door plastic gemuteerde wangedrochten vervangen. Disney World is een in verval rakend Haunted House, geconsumeerd door Coca Cola en McDonald’s consumpties. De ijzige door merg en been gaande oerkreet van Paz Lenchantin laat de Día de Muertos Dregs Of The Wine schimgeesten ontwaken, en ook het neerslachtige Vault of Heaven kent vlagen van die oude herkenbare sound. De uitgerangeerde space cowboys zijn figuranten in hun eigen spaghettiwestern decor, waarin de waanzin van weleer de overmacht heeft en Pixies opnieuw standvastig op de kaart zet.

Zijn Pixies dan helemaal terug? Jazeker, maar dan wel in een 2.0 variant, en misschien moeten we ons daar maar gewoon bij neerleggen, dan kun je onbevooroordeeld onbevangen van Doggerel genieten. Die ironische Nomatterday zelfspot is heerlijk. In het net naast de pot pissende Don’t piss in the fountain zinsdeel zeikt de wildplassende Frank Black tegen het opportunistische van de hedendaagse rockidolen. De gefrustreerde antiheld, gemeend ziekelijk jaloers op de jongere garde. Het cynisme als onuitputbare voedingsbron, de vergiftigende zaadjes herkauwend en brutaal uitspugend. Paz Lenchantin verkeerd in vampiristische bloedvorm en legt een rochelende basbasis neer waaroverheen een gemeen strijdende Joey Santiago de achterhaalde spookbeelddemonen van Frank Black verjaagd. Het is dat Paz Lenchantin niet dat erotische geile van de sensuele Kim Deal bezit, anders was Nomatterday weldegelijk een moordende floorkiller.

Is Frank Black tegenwoordig in de heer? Welnee, de The Lord Has Come Back Today ballad heeft betrekking tot de nieuwe normalisatie, het afsluiten van de mondiale pandemie ellende. De hereniging met het spreekwoordelijke Achter de Wolken Schijnt de Zon gevoel. Pagan Man adoreert juist dat verblindende hemellichaam. Trotseren de avontuurlijke surfrockers voorheen nog de rusteloze golven, tegenwoordig bekijken ze het gevaarlijke schouwspel op gepaste afstand. Een tikkeltje veilig als een licht verkoelend zomerbriesje, ook lekker, maar niet meer echt verfrissend.

Natuurlijk staan er ook een paar misstappen op, Get Simulated heeft de kracht van een uitgedroogde viagra zaadlozing. Fier overeind staande, maar op het moment supreme ingehouden nadruppelend. Thunder and Lightning is prima, maar leunt erg op oudere beter uitgewerkte ideeën. Who’s More Sorry Now? heeft die onderhuidse spanning, maar wordt zorgvuldig afgestraft en klein gehouden. Het is dat Joey Santiago zichzelf hierdoor niet laat afschrikken, en er het nodige kenmerkende gitaargeweld op los laat waardoor het ruimschoots de middenmoot overstijgt.

De puristen zullen het nieuwe werk schijnbaar vervloeken en afdoen als de zoveelste poging om het uit de kluiten gewassen Frankensteinmonster te reanimeren. Waarschijnlijk haken ze al halverwege af, en missen ze hierdoor die overtuigend sterke Doggerel titelstuk afsluiter, waarop ze het onontdekte dansbare werkterrein van de fluisterende nineties Madchester rage verkennen. Die Summer Of Love revival gooit jaren geleden abrupt voor Pixies de deur naar het nieuwe decennium dicht. Het duurt nog een tijdje voordat de band uit Boston in navolging van de grunge, noise en gitaarrock die erkenning als voorprogramma van de jaren negentig terug eist.

Zelf ben ik uiterst tevreden met Doggerel en heb mij er allang bij neergelegd dat je nooit meer een tweede Doolittle of Surfer Rosa kan verwachten. De geesten uit het verleden bewaken de songtracks en leggen er griezelige spookaccenten op. Hierdoor krijg je de indruk dat de voorheen zo kenmerkende astronautreizen tegenwoordig in het licht van de volle maan plaatsvinden. Halloween is in zicht, laten we de pompoenen vermorzelen, party time!



  1. Nomatterday
  2. Vault of Heaven
  3. Dregs of the Wine
  4. Haunted House
  5. Get Simulated
  6. The Lord Has Come Back Today
  7. Thunder and Lightning
  8. There's a Moon On
  9. Pagan Man
  10. Who's More Sorry Now?
  11. You're Such a Sadducee
  12. Doggerel