Het is bijzonder dat een band als Pissed Jeans in de tijd dat Donald Trump regeert amper van zich laat horen. Ook geen kritische noot van deze noiserock punkers tijdens de pandemie misvattingen en het fake news internet misbruik. Juist in de periode dat Europese bondgenoten hun onvrede spuien blijft het aan de andere kant van de wereld vanuit Pennsylvania angstvallig stil. De zesde studioplaat Half Divorced is echter een opeenstapeling aan onvrede, dus diep van binnen brand het hardcore hart van Matt Korvette nog steeds, en die opgekropte woede vecht zich nu eindelijk een weg naar buiten.

Bij opener Killing All the Wrong People worden alle chakra blokkades opgeheven en komt er direct al een brok aan energie vrij. Als die motor eenmaal loopt is er geen houden meer aan. De bemoeienis van de Verenigde Staten staat vaak haaks op het vredesoffensief en levert vooral slachtoffers op. Het blijft een politiek slapstick machtsspel zonder winnaars met alleen maar verliezers.

Pissed Jeans is de lol van het muziek maken allang ontgroeit en toont een kritische blik op de lusteloze Anti-Sapio samenleving. Toch bewapenen ze zichzelf nog steeds met de nodige bittere humor waardoor je ze het beste nog met NOFX kan vergelijken toen deze hun woede tegen het wanbeleid van George W. Bush richten, al is het sarcastische NOFX nog net wat scherper in hun opvattingen.

Waarom zijn de geroutineerde veertigers van Pissed Jeans geloofwaardig en voelen ze de huidige jongeren perfect aan. Het antwoord hierop zit in het feit dat ze net het puberale overal tegen aan schoppen fase ontgroeid zijn en met Half Divorced hun meest volwassen plaat afleveren. Misschien is het gemakkelijker om het systeem te ontregelen door hier minachtig de spot mee te drijven. In een surrealistische wereld heerst nou eenmaal het absurdisme. Iedereen is slecht, maar uiteindelijk zijn we allemaal nietszeggende nietsnutten die als makke lammetjes in de rij lopen. Het doel van Pissed Jeans is om de boel te ontwrichten, te saboteren. Als we gewend zijn om onszelf voor de gek te houden, doe dat dan ook goed.

De vergelijkingen met de pre grunge beweging beperken zich niet enkel tot het Sub Pop label. Vergeet niet dat er ook een leven voor de Nirvana en Soundgarden doorbraak was, grunge zichzelf toen nog niet als modeverschijnsel etaleerde, en dat bands als Mudhoney en Green River zonder compromis en beperkingen te werk gingen. In die hoek kan je Pissed Jeans gemakkelijk plaatsen. De band zit nog steeds in die uitzichtloze opgeblazen bubbel vast waaruit het oerbegrip hardcore punk ontstaat en geeft er een hedendaagse twist aan.

De gitaar van Brad Fry kreunt sexy in de moederlijke Helicopter Parent stoner bemoeienis, waar de jeugd bewust beschermd zonder gevaren van buitenaf wordt opgevoed. De snelheid dat de belerende wijsvinger in de fuck you middelvinger veranderd is amper bij te houden. Half Divorced handelt over de vernedering in een schulden maatschappij, waarin met geluk afkoopt en zich zonder veiligheidsgordel te pletter tegen de geluidsmuur rijdt.

We zijn aan de negatieve aandacht verslaafd. Junktime beantwoordt de dreiging waar de hedendaagse postpunk acts als Idles en Gilla Band naam mee maken. Een haperende handgranaat gevuld met haat welke uiteindelijk professioneel tot ontploffing gebracht wordt. Dit is topsport, dit is de gehoopte interactie met loeizware noise en kamikaze gitaren. Het helse doortraptandem van drummer Sean McGuiness en Randy Huth die binnen vijf minuten de finish willen halen, maar daar een halve minuut aan extra tijd voor nodig hebben.

Diezelfde Randy Huth ramt zich met het tempo van een thrash metal bassist door Cling to a Poisoned Dream heen. En zo hoort het ook, een gemiddelde punksong heeft aan minimale werklengte meer dan genoeg, bij een zevental tracks tikken ze niet eens de twee minuten aan. Dat ze weldegelijk het vermogen bezitten om een heuse single te schrijven bewijzen ze met het positieve solerende Moving On wel, niet achterom kijken, maar je op de toekomst richten. Is er dan toch nog hoop? Zeker niet!