De singles en interviews gaven het dit jaar al aan: Pip Blom slaat voor het derde album nieuwe wegen in. Eerder dit jaar vertrok drumster Gini Cameron. Toen duidelijk werd dat zij niet gemakkelijk vervangen kon worden kwam het idee van een meer elektronische sound, zonder live drums, meer naar voren. Probeerde Pip Blom op het tweede album Welcome Break nog bewust iets van die aanstekelijke, stevige live-energie op plaat te krijgen, met Bobbie kiest de band voor een elektronischer geluid met daarbinnen ruimte voor poppy tracks. De Engelse band Micachu and the Shapes was een van de inspiratiebronnen in dit proces.

In tegenstelling tot voorheen kwamen de songs niet tot stand vanaf de gitaar maar juist via synths en computers. Producer Dave McCracken (o.a. Jay-Z, Kayne West, Faithless, Ian Brown, dEUS) speelde een belangrijke rol in het vormgeven van de tracks. Hij was het ook die de band aanmoedigde voormalige tour mates Franz Ferdinand te benaderen voor een samenwerking. Het resultaat daarvan, de lekker voortstappende single Is This Love, is terug te vinden op Bobbie. Lijkt de song gaandeweg even bombastisch uit zijn voegen te springen, na een minuut volgt de omslag en ligt het prettige elektropopgeluid niet zo ver van dat van de latere Franz Ferdinand.

Het is mooi om te zien dat de band de singles die dit jaar uitkwamen niet allemaal vooraan parkeert. Een album is immers meer dan een handvol singles gevolgd door wat anoniemer materiaal. Not Tonight is een mooi voorportaal van het album: een stemmige, atmosferische up-tempo opener. Beheerst maar toch krachtig. Wat donkerder dan verwacht ook. Het al bekende Tiger is poppier, pittiger, met een klaterend elektro-geluid. Wederom een opvallende stijlbreuk met het verleden en een favoriet van Pip Blom zelf. De sensuele elektropop van Kiss Me by the Candlelight is een duet met vriend Willem Smit (Personal Trainer) die in de rustigere passages in de verte wat doet denken aan The XX, iets wat de track zeker prikkelender maakt.

I Can Be Your Man, verfraaid door lekkere retro-synthgeluiden, laat qua dynamiek en zang wat meer van de bekende Pip Blom horen. De gitaren zijn ook prominenter. Dat laatste geldt ook voor het straffe Where’d You Get My Number. Over het algemeen kun je wel stellen dat de prettige rafelige en onbevangen indierock-stijl waar Pip Blom mee doorbrak, op Bobbie plaats heeft gemaakt voor een minder kenmerkend maar gangbaarder en meer ‘geproduceerd’ geluid. Qua songmateriaal is de plaat echter net even beter dan voorganger Welcome Break. Op een paar tracks na, songs die gewoon lekker vet klinken maar die net even wat vernuft of karakter missen, serveert Pip Blom op Bobbie composities die meer overtuigen en die de inmiddels stevige ervaring van de band laten horen.

Catchy, in your face, met hier en daar een ‘verknipte’ kleine zangpartij of juist met vol aangezette refreinen; Brand New Car is een prima staalkaart van de vernieuwde Pip Blom. Get Back heeft een lekker knallend, meerstemmig refrein en stevige gitaar- en keyboardgolven. Het is even wennen maar wederom genietbaar. Ook even wennen is de Auto-Tune in het afsluitende 7 Weeks. De song is echter vooral gewoon verzorgde elektropop met fijne details. Dat ene uitstapje naar de zwaar bewerkte vocalen is binnen de context van gehele album dan ook weer niet zó vreemd. Zo heeft Pip Blom zich, net als de tangramfiguurtjes op de hoes, allerlei nieuwe vormen aangemeten. Het zal de band voor de live-optredens ook mooie kansen op verbreding bieden. Vooralsnog heeft Pip Blom het vertrek van Gini Cameron heel aardig opgevangen en is er nog genoeg perspectief op wederom een succesvolle periode.