Phoenix heeft zich sinds 2000 ontwikkeld van een cultfavoriet tot een festivalband van formaat. De groep uit Versailles bracht gemiddeld een keer in de drie jaar een nieuwe plaat uit. Het vierde album, Wolfgang Amadeus Phoenix, vond de meeste weerklank en werd door velen gezien als het culminatiepunt van 10 jaar Phoenix. Voorwaar, er zijn maar weinig bands in de 21^ste eeuw die kunnen wijzen op zo’n natuurlijk en gezond groeiproces.

Bankrupt! zal de positie van de heren ongetwijfeld consolideren, al vormt het album geen openbaring of sprong voorwaarts. De band klinkt echter lekker op zijn gemak en bedient zich wederom van de typische warme en rijke sound waar de groep het patent op lijkt te hebben. Het is alom bekend dat de Phoenix zwaar geïnspireerd is door synthesizerpop, soft-rock en new wave uit de jaren tachtig. Hoewel de referenties er niet erg dik bovenop liggen op Bankrupt! – de band heeft daarvoor toch voldoende eigen gezicht – zijn er wel wat verwijzingen naar dat decennium. De plaat werd gemixt op de mengtafel die gebruikt werd voor Michael Jacksons Thriller en de song Drakkar Noir brengt ons terug naar 1985 toen hele volksstammen met de gelijknamige eau de toilette rondliepen. Op dit album is het echter vooral een van de lekkerste songs en, net als de stampende, geglazuurde opener Entertainment, voorzien van een Aziatisch toetsenmotiefje.

Bankrupt! is een coherente plaat zonder echte pieken of dalen. De uiterst verzorgde productie houdt de bandleden soms wel wat op afstand; de emoties achter de songs dringen zich niet altijd gemakkelijk op. De band brengt echter voldoende variatie en tekstuele aanknopingspunten om eenvormigheid en oppervlakkigheid te omzeilen. S.O.S. In Bel Air met zijn warme, dikke akkoorden is een mooi en typisch voorbeeld van schijnbare vrolijkheid die tegengas krijgt van klanken en teksten die zich duidelijk in mineur bevinden. Trying To Be Cool is onberispelijke, gladde pop maar we horen wel: “Is innocent too immature where you’re from?” en “Open for business says it all you can’t go wrong / Compliments sound too cynical where you’re from”. Phoenix verpakt, net als de Pet Shop Boys, diepgang in een bedrieglijk glimmend jasje.

De band weet een enkele maal te verrassen. Op de titeltrack pakt Phoenix flink uit en duurt het vier minuten voordat Thomas Mars zijn opwachting maakt. De fijne keyboardexercities en hierop volgende ingehouden voordracht van Mars vormen echter geen overtuigend geheel. Bankrupt! is zodoende meer een soort pas op de plaats dan een nieuwe accelerator op de plaat.

Na de ontnuchterende gedachtekronkels op Chloroform komt de band muzikaal weer op stoom met Don’t, een catchy track die alle kanten op schiet, zoals we van Phoenix wel vaker horen. Afsluiter Oblique City is uitbundig maar geeft ook ruimte aan de vertwijfeling die het leven on the road met zich meebrengt. Het is exemplarisch voor Phoenix anno 2013, een band die met name dankzij Wolfgang Amadeus Phoenix heel groot groeide, maar die weer terug is op aarde. Bankrupt! zal de band niet naar grotere hoogten doen stijgen maar Phoenix komt met hun vijfde album toch weer prima voor de dag.