Kamasi Washington werd in het vorige decennium dankzij samenwerkingen met Snoop Dogg en Kendrick Lamar en zijn rijkgevulde albums The Epic en Heaven & Earth een internationaal gevierd muzikant. De saxofonist uit Los Angeles bereikte met zijn (live) partijen voor Snoop en Lamar vlot een groter publiek na enkele albums in eigen beheer te hebben uitgebracht. Het sterke The Epic kwam hierna uit op het hippe Brainfeeder en die release katapulteerde Kamasi qua populariteit tot grote hoogten.

Inmiddels heeft Kamasi dan ook een flink publiek aan zich weten te binden, een publiek dat veel breder is dan het jazzpubliek dat je tien jaar geleden nog bij hem verwachtte. Washington speelde op uiteenlopende podia: van Montréal Jazz tot Glastonbury, en alles wat daartussen valt. Zijn mix van spiritual jazz, funk, soul en gospel kreeg daarbij vaak een wel erg stevige live-injectie mee waardoor de finesses van de composities en zijn eigen spel nog weleens het onderspit dolven.

Op Fearless Movement is van dat laatste in ieder geval geen sprake. Traditiegetrouw is het een lang album, de twaalf tracks klokken bijna anderhalf uur bij elkaar. Opvallend is het aantal gastmuzikanten. Daaronder bevinden zich oude bekenden van Kamasi als Thundercat, vocalisten Terrace Martin en Patrice Quinn, toetsenist Brandon Coleman en DJ Battlecat, maar ook André 3000 en George Clinton. Het grote aantal bezoekers binnen de band van Kamasi staat een behoorlijk coherente plaat gelukkig niet in de weg.

Wel legt Kamasi op Fearless Movement meer de nadruk op dansbaarheid en wat minder op het spirituele, het existentiële. De pandemie en vooral de geboorte van zijn eerste kind deed hem meer kijken naar het alledaagse, naar het leven op aarde. Bij beluistering van de tour de force die ook dit album weer is, blijkt dit alles relatief. Er trekken genoeg rustige momenten voorbij en aan de andere kant laat de muziek van Washington en band het alledaagse regelmatig ver achter zich.

Ouverture Lesanu laat een Ethiopisch gebed horen. Het is opgedragen aan een overleden vriend. Kamasi speelt op dit nummer met zijn eigen, vaste band en de groep lanceert na de indringende eerste minuut een frisse swing met ruim baan voor de levenslustige piano van Cameron Graves en Kamasi’s sax. Na deze eerste pittige negen minuten trekt op Asha the First Thundercat met zijn herkenbare rubberen onderwaterbas onverbiddelijk de aandacht. De titel verwijst naar Kamasi’s dochter, die als tweejarige met een melodie kwam die haar weg vond naar dit nummer. Het volle, warme (seventies) geluid krijgt een opvallende, verbeten injectie van het hiphop-duo Coast Contra: ‘The only way to predict the future is to create it’.

Kamasi verrast met Computer Love, een ballad met een hoofdrol voor Patrice Quinn. Het is een bewerking van het gelijknamige nummer van Zapp uit 1985. Het is dan ook niet zo verrassend dat de aanvullende stemmen geheel in stijl door vocoder en talk box worden getrokken. En dat deze versie net zo lang is als de maxi-single van weleer; Kamasi mag graag de tijd nemen. Zijn solo voegt in ieder geval een paar vurige minuten toe. Verderop is de stretched out souljazz van Together (met BJ The Chicago Kid) zonder meer smakelijk maar minder opvallend.

De korte tracks, het atmosferische The Visionary en het gemakkelijke, brutaal voortstappende Get Lit (met George Clinton en D Smoke) zijn tracks die het album wellicht wat behapbaarder maken maar die het muzikale verhaal van Fearless Movement niet bekrachtigen. Dat doet Dream State, met André 3000 wel. Het is een organische, spannende track, een viering van het leven en de kansen die het geeft. Het afgelopen jaar manifesteerde André 3000 zich flink als fluitist, op zijn soloplaat maar ook op het laatste album van Shabaka. Op Dream State improviseerden hij en Kamasi zich een fraaie weg omhoog, omlijst door zuivere, helende en geestverruimende klanken.

Kamasi komt op de tweede helft van de plaat nog een aantal keer sterk voor de dag. Interstellar Peace, geïnspireerd door John Coltrane, geeft meer ademruimte, al zwelt deze mooie, aanvankelijk dromerige track behoorlijk aan. The Garden Path zit vol funky hectiek, als een filmscore, en krijgt met een interessant gefraseerde zangpartij en vurig koperwerk extra karakter. Spacey bas houdt op Road to Self de vinger aan de pols en mag daarnaast ook nog eens memorabel mooi soleren. De track zit vol tijdloze klanken; Kamasi is hier als een medium dat linken legt met de spannende jazz van vijftig jaar geleden.

Naar het einde toe wordt het album middels Lines in the Sand weer wat explicieter door de fijne duozang van Quinn en Dwight Trible, die lekker contrasteert met de priemende drum & piano-break halverwege het nummer. Het dans-aspect dat mede ten grondslag ligt aan dit album krijgt op de afsluiter, die dan wel weer Prologue heet, volop de ruimte. Een mooie klimmende en dalende trompet over een gejaagde breakbeat, met meer op de achtergrond (Latijnse) percussie en een onverstoorbaar doorspelende piano. De ontsporende sax van Kamasi jaagt deze superenergieke track bijna uit de rails maar de band herpakt zich mooi en koerst melodieus af op het einde.

Fearless Movement is een plaat vol vitaliteit, opwinding en levenslust met mooie echo’s uit vijftig, zestig jaar jazz- en soulgeschiedenis. Enkele cameo’s minder en een iets kortere tracklist hadden dit album net even hechter, persoonlijker en krachtiger gemaakt. Hoe dan ook, Fearless Movement is een album dat de reputatie en populariteit van Kamasi Washington ongetwijfeld verder bestendigt. Daarvoor bevat het meer dan voldoende kwaliteit. Hopelijk weet hij op het podium een waardige draai te geven aan dit doorgaans sterke, boeiende nieuwe materiaal.