Natuurlijk is dit geen echt album van Peter Gabriel maar, zoals eerder aangekondigd, een album vol songs van Gabriel uitgevoerd door andere artiesten. Artiesten waarvan hij van op zijn onvolprezen album Scratch My Back zelf songs voor opnam.

Al bij al duurde het drie jaar voordat het ‘payback’ project, And I’ll Scratch Yours album, nu verschijnt. Reeds bij het maken van Scratch My Back vroeg Gabriel de artiesten waar hij songs van coverde of ze ook een song van hem wilden ‘doen’. Maar om diverse redenen (Arcade Fire besloot in eerste instantie niet mee te doen, later weer wel, Radiohead liet gewoonweg niets van zich horen) liet het album dus even op zich wachten.

And I’ll Scratch Yours is een heerlijk onvoorspelbaar album geworden. Zo klinkt I Don’t Remember in de handen van David Byrne ineens opgewekt en Solsbury Hill in een overstuurde gitaarversie van Lou Reed ineens onheilspellend en donker. Het heerlijk funky Big Time is door Randy Newman dan weer zo naar zichzelf toegetrokken dat hij als een echte Newman song klinkt.

Sommige bands blijven dan juist weer heel dicht bij het origineel. Arcade Fire doet een (helaas) weinig overtuigende versie van Games Without Frontiers. Bon Iver en Elbow bewijzen met respectievelijk Come Talk To Me en Mercy Street dat dichtbij het origineel blijven maar optimaal overtuigen ook kan. Maar dat heeft ook duidelijk met de prachtstemmen van Justin Vernon en Guy Garvey te maken.

Verrassend zijn een heerlijk uitwaaierende Shock The Monkey van Joseph Arthur, Regina Spektor’s mooie versie van Blood Of Eden, een verrassende Mother of Violence van Brian Eno, een geweldige Don’t Give Up van Feist samen met Timber Timbre en de fraaie akoestische versie van Biko door Paul Simon.

Natuurlijk is het jammer dat Neil Young, David Bowie en Radiohead geen ‘payback’ doen. Had best een stuiterende versie van The Rhythm Of The Heat door Radiohead of een akoestische Wallflower van Neil Young willen horen.