In de periode 1976 – 1977 verscheen het ene na het andere popalbum, die later klassiekers bleken te zijn, naast het feit dat er ook nog eens ontzettend veel van werden verkocht. Vaak liep de verkoop in de miljoenen. Zomaar een greep van albums die toen allemaal bijna tegelijkertijd werden uitgebracht: Eagles’ Hotel California, Fleetwood Mac’s Rumours, David Bowie’s Station To Station, Steve Miller’s Fly Like An Eagle, Stevie Wonder’s Songs In The Key Of Life, Queen’s A Day At The Races, Steely Dan’s The Royal Scam en Aja, Al Stewart’s Year Of The Cat om maar eens een paar titels te noemen. En natuurlijk Frampton Comes Alive. De Britse gitarist, die al sinds de jaren ’60 actief was in onder andere The Herd en Humble Pie had na deze avonturen als solo-artiest in de eerste helft van de 70’s vier studioalbums uitgebracht, die helaas commercieel niet erg succesvol waren. Maar opeens was daar dat dubbele live-album en de single Show Me The Way, die alle hitlijsten bestormde en kreeg de verkoop van Frampton Comes Alive daardoor een enorme boost. De tot Yank genaturaliseerde Brit was opeens dé lieveling van iedereen en liep ‘ie in bijna no time binnen vanwege die ontzettende verkoopcijfers van dat op vinyl vastgelegde concert uit 1975 in Winterland, San Francisco . Ook met de volgende single Baby, I Love Your Way was het scoren geblazen en bleef de Popfoto en Muziek Express aandacht besteden aan die langharige tekkel die menig pubervrouw liet wiebelen op alles waar ze op zaten.

Karakteristiek was Frampton’s jappiotube, waarmee hij door zijn stem aangedreven geluidseffecten kon voortbrengen via een op zijn gitaar aangesloten luidspreker en een bijbehorende soort tuinslang. Dit geluid werd Frampton’s handelsmerk, dat hij uitgebreid uitventte en demonstreerde in het 14 minuten lang durende en eveneens op single uitgebrachte Do You Feel Like We Do. En slim als Frampton was, buitte hij dat getalkbox niet uit en voorkwam hij daarmee dat die tuinslang een irritante gimmick werd. Maar op Frampton Comes Alive werd dat geluid geïntroduceerd en was het een belangrijk en effectief bestanddeel in zijn sound.

Frampton Comes Alive is met een verkoop van 17 miljoen stuks één van de best verkochte live-albums aller tijden. Aantallen die tegenwoordig ondenkbaar zijn, maar in de 70’s schering en inslag waren.

En zoals zoveel klassieke albums worden deze om de zoveel tijd opnieuw uitgebracht. Omdat er bijvoorbeeld een nieuwe geluidsdrager wordt uitgevonden. Of er door de technische vooruitgang een betere geluidskwaliteit verkregen kan worden. Of omdat er een jubileum te vieren valt. Redenen genoeg dus om met hetzelfde product een paar keer omzet te genereren. Ook Frampton Comes Alive is inmiddels al een paar keer opnieuw uitgebracht: op vinyl, op CD, op SACD, als jubileumversie en als DeLuxe Edition. Voor alle denkbare aanleidingen is dus al een verdienmodelletje voor dit album ontwikkeld. Wat er nog niet was en toch nog verkoop kan genereren was een integrale uitvoering van het oorspronkelijke album, maar dan 35 jaar later en dat vervolgens op allerlei formaten uitbrengen. Het had ook 25 jaar later kunnen gebeuren. Of 10 jaar later, maar omdat muzikanten een bijbehorende levensloopbestendige carrière moeten hebben bestaat de keuze uit stoppen en daarmee in het onvermijdelijke zwarte gat vallen, het vinden van een baan dat wellicht kansloos is of doorgaan met het maken van al dan niet nieuwe muziek. En als er dan toch nog voldoende op oud succes geteerd kan worden, de fysieke conditie het nog toelaat en het allemaal niet teveel een lachwekkende parodie op zichzelf wordt, dan kan een muzikale carrière ook nog gemakkelijk na het zestigste levensjaar zonder enige vorm van gène succesvol worden voortgezet. En wordt er niet meer raar opgekeken als er een paar kalende mannen dan wel grijsaards het podium bevolken. Want de witte verkleuring slaat ook daar toe. Gelukkig groeit een groot deel van het aanwezige publiek daarin recht evenredig mee. Iedereen herbeleeft datgene dat 20, 30, 40 of nog meer jaar geleden ook werd beleefd. Artiest blij en publiek ook blij. En vijftigers en zestigers die nog luchtgitaar willen spelen wordt dan ook niet meer als een zonderlinge afwijking gezien.

Peter Frampton beseft maar al te goed dat zijn carrière gebaseerd is op dat ene live-album uit 1976. De studio-albums die niet lang daarna in de 80’s verschenen (onder andere I’m In You, Breaking All The Rules, Premonition en Now) waren artistiek nog wel in orde, maar Frampton kon er niet echt meer van leven en wist hij het succes van Frampton Comes Alive ook niet meer te continueren. Daar kwam ook nog een auto-ongeluk bij, waar hij maar moeizaam van herstelde en in 1980 stortte ook nog eens een vliegtuig neer, waarin zijn gitaren werden vervoerd en hij daardoor zijn werktuig kwijtraakte. Dit betekende opnieuw dikke tegenslag voor hem. Dat nam niet weg dat hij doorging met muziek maken en optreden, als solo-artiest en / of als sideman, onder andere in de begeleidingsband van David Bowie gedurende zijn Glass Spider tournee. Pas in de 90’s en 00’s leverden Frampton’s inspanningen weer enig rendement op: met onder andere het in 2007 winnen van een verdiende Grammy Award voor zijn instrumentale album Fingerprints. En dergelijke prijzen zijn belangrijk voor het verlengen van de muzikale carrière van de artiest in kwestie.

Gedurende de jaren kon hij naast zijn recente materiaal gelukkig nog steeds putten uit de tracklisting van Frampton Comes Alive, want de singles van dat album waren inmiddels classics geworden, waarbij bovendien vooral door de classicrock radiostations de levensduur belangrijk werd verlengd. Scoren met live-albums probeerde hij nog met de matig ontvangen Frampton Comes Alive II, dat in de verste verte niet in de schaduw kon staan van de beroemde live-voorganger, alhoewel hij er wel vreselijk zijn best voor deed. Dat gold eveneens voor Live In Detroit dat in 2001 op zowel CD als DVD verscheen. Ook op hier werd weer lekker gespeeld en alhoewel het album niet van de gang naar de de uitverkoopbakken gered kon worden, is het nog steeds een zeer genietbare DVD en laat de behoorlijk ouder geworden Frampton (inclusief gekortwiekt badmutskapsel) horen dat zijn stem nog behoorlijk intact is en hij nog immer een begenadigd gitarist is. En dat zijn muziek weliswaar niet echt vernieuwend is, maar de degelijkheid ervan onverwoestbaar blijkt. En dat Frampton dus nog lang niet is afgeschreven.

En nu is er 35 jaar later de remake van Frampton Comes Alive. Ook nu zullen de verkoopcijfers van weleer niet gehaald worden, maar is het de moeite waard om eens te kijken en te luisteren naar zijn muzikale capriolen op Frampton Comes Alive 35. An Evening With Peter Frampton. En echt veel ouder is hij er in elk geval niet op geworden in de afgelopen tien jaar die tussen nu en de vorige live-DVD ligt.

En die avond met Peter Frampton bestaat uit twee delen: het eerste deel (en de eerste DVD) bevat het Frampton Comes Alive album dat integraal wordt gespeeld in de volgorde zoals dat ook op het 1976 album is te vinden. Deel twee (en dus ook DVD 2) bevat nummers uit de rest van zijn muzikale loopbaan, waarbij oud en nieuw(er) werk de revue passeert. Opgenomen in 2012 in Milwaukee en New York. Van de DVD-versie is ook een 3CD-set uitgebracht en met een speelduur van meer dan drie uur valt er voldoende auditief en visueel te genieten.

FCA 35 kan op verschillende manieren beleefd worden: door het te vergelijken met Frampton Comes Alive, maar ook door de andere live-albums ernaast te leggen. En wanneer dat wordt gedaan, dan is de conclusie dat de muziek niks aan kracht heeft ingeboet, er niet risicoloos een avondje nostalgie wordt uitgestort en er gelukkig niet een soort Night Of The Proms herkenningsfeest van wordt gemaakt. Natuurlijk is het publiek gekomen voor de hitjes en een zo natuurgetrouwe kopie van de muziek waarmee zij zijn opgegroeid, maar ook zonder deze aanleiding staat de show muzikaal als een huis. Frampton is inmiddels 62, maar heeft nog steeds dat jeugdige enthousiasme en spelplezier en is dit behoorlijk authentiek. Daarnaast is het gewoon een ontzettend aardige kerel, die nog steeds heel puik gitaar kan spelen en een dankbaarheid naar zijn publiek uitstraalt, waardoor er nog steeds sympathie voor hem opgebracht kan worden.

Het concert is goed in beeld gebracht en alhoewel het publiek klinkt alsof er een stadion vol van is, blijft de sfeer intiem in die relatief kleine zalen, waar beide concerten zijn opgenomen. Want volle stadions trekken die 70’s artiesten natuurlijk al lang niet meer. Maar het enthousiasme van het publiek is er niet minder om. En de muziek? Die is dik in orde: alle bekende nummers passeren de revue en het gevoel dat Frampton Comes Alive in 1976 had, krijgt een hedendaagse update zonder enig moment naar iets te verlangen dat er niet meer is. Het album wordt in 2012 weer gespeeld en de sfeer hoort bij nu, want de muziek van toen blijkt nu tijdloos te zijn geworden. Klapstuk op deel 1 is – net zoals toen – het ook nu weer de ruim tien minuten passerende Do You Feel Like We Do met Frampton’s jappiotube vraag en antwoord spelletje met het publiek. Ook in de andere nummers wordt er strak gespeeld en staat er een gedisciplineerde en overtuigende band te spelen. Weinig show en aandachttrekkerij of het moet het Simpsons-filmpje zijn ter inleiding van de lange afsluiter. De eerste DVD laat dan ook een goede indruk achter. En de livesfeer wordt ook geluidstechnisch meer dan prima weergegeven. Vooral de surroundtrack klinkt als een klok en verhoogt dat het gevoel erbij te zijn. Mits natuurlijk het volume evenredig wordt opgepompt.

Op de tweede DVD bestaat de tracklist uit onder andere nummers van zijn laatste twee albums Fingerprints en Thank You Mr. Churchill, naast George Harrison’s While My Guitar Gently Weeps en Humple Pie’s I Don’t Need No Doctor. Omdat het merendeel bij het grote publiek minder bekende nummers zijn, wordt de aandacht vooral gevestigd op de kracht van de al dan niet eigen composities en hoe deze muzikaal gebracht worden. En het resultaat is een Frampton en band, die ook in deze setting de aandacht weten vast te houden. Veel ruimte voor spetterend gitaarwerk en ondanks de verminderde herkenbaarheid van de tracks voor de niet-Frampton ingewijde zorgt dit tweede deel ervoor dat deze DVD-set prima in evenwicht is in een mix van ‘kennen-we en kennen-we-niet-zo-goed’.

Peter Frampton mag nog even zijn megasucces uitmelken, aangezien hij niet enkel daarop is blijven teren. En alhoewel het allemaal conservatieve muziek is die er wordt gepresenteerd, is het rock van een bikkelen kwaliteit en in combinatie met het oprechte enthousiasme is FCA 35. An Evening With Peter Frampton een rake aanwinst voor de collectie. Muziek goed, beeld goed, geluid goed, kortom er wordt aan alle voorwaarden, waaraan een muziek-DVD moet voldoen, meer dan ruimschoots tegemoet gekomen.

Tracklisting FCA 35 (An Evening With Peter Frampton):

DVD – Disc 1

1. Somethin’s Happening
2. Doobie Wah
3. Lines On My Face
4. Show Me the Way
5. It’s A Plain Shame
6. Wind of Change
7. Penny For Your Thoughts
8. All I Wanna Be (Is By Your Side)
9. Baby, I Love Your Way
10. (I Wanna) Go to the Sun
11. (I’ll Give You) Money
12. Shine On
13. Jumpin’ Jack Flash
14. Do You Feel Like We Do

DVD – Disc 2

1. Asleep at the Wheel
2. Restraint
3. Float
4. Boot It Up
5. Double Nickels
6. Vaudeville Nanna And The Banjolele
7. Road to the Sun
8. I Don’t Need No Doctor
9. Black Hole Sun
10. Four Day Creep
11. Off the Hook
12. While My Guitar Gently Weeps

CD – Disc 1

1. Somethin’s Happening
2. Doobie Wah
3. Lines On My Face
4. Show Me The Way
5. Its A Plain Shame
6. Wind Of Change
7. Just The Time Of Year
8. Penny For Your Thoughts
9. All I Wanna Be (Is By Your Side)
10. Baby, I Love Your Way
11. (I Wanna) Go To The Sun
12. Nowhere’s Too Far (For My Baby)
13. (I’ll Give You) Money

CD – Disc 2

1. Do You Feel Like We Do
2. Shine On
3. Jumpin’ Jack Flash
4. While My Guitar Gently Weeps

CD – Disc 3

1. Asleep At The Wheel
2. Restraint
3. Float
4. Boot It Up
5. Double Nickels
6. Vaudeville Nanna And The Banjolele
7. Suite:Liberte
8. All I Wanna Be (Is By Your Side) Electric
9. Road To The Sun
10. I Don’t Need No Doctor
11. Black Hole Sun
12. Four Day Creep
13. Off The Hook