Peter Frampton is een gitarist van de generatie Beck, Clapton en Page, artiesten waarvan de carrière door ouderdom op zijn eind loopt. In het geval Frampton wordt dat einde helaas nog versneld door een ongeneeslijke spierziekte (inclusion body-myogitis). Nu is Frampton niet iemand om bij de pakken neer te zitten en gebruikt hij zijn resterende tijd op de aardbol om op te treden en om nieuwe muziek op te nemen. Na zijn bluesalbum All Blues komt hij met een instrumentaal dat gezien kan worden als opvolger Fingerprints (2006).

Op Frampton Forgets The Words – een goede en passende titel voor dit album – vinden we geen originele nummers, maar covers van bekende en mindere bekende nummers die Frampton zelf erg kunnen bekoren. De vocalen zijn vervangen door melodisch, sfeervol gitaarspel dat de subtiliteit van de stemmen goed weet te vangen.

Al direct bij het openingsnummer, een cover van Sly Stone weet je al dat het goed zit. De fraaie solo’s, het funky ritme en de fijne melodie zorgen voor een prettige luisterervaring. Nog beter is de Radiohead cover Reckoner die al me inmiddels al beter bevalt dan het origineel. Het is toch opmerkelijk hoe Frampton de juiste sfeer weet over te dragen in muziek die veel moderner is dan zijn eigen repertoire. Het mij onbekende Dreamland (van Colombier en Pastorius) heeft een fijn jazzy arrangement. Dat Frampton makkelijk over zijn eigen grenzen heen stapt en zich thuis voelt in tal van genres blijkt wel uit zijn songkeuze, van stevige rock (Lenny Kravitz) tot soul (Marvin Gaye) en country (Alison Krauss). Het klinkt allemaal als de spreekwoordelijke klok. Luister eens hoe de gitaartoon en techniek op Avalon (Roxy Music), allemaal perfect in balans. Ook de uitvoering van David Bowie’s Loving The Alien is fenomenaal.

We hebben hier te maken met een wereldplaat van een 71 jarige artiest die niet alleen zijn fanschare verrast, maar ook velen die nog geen fan waren. Een instrumentaal juweeltje dat we aanraden aan de vele thuiswerkers. De muziek is nergens opdringerig, vliegt nergens uit de bocht en bekoort en fascineert de hele speeltijd. Voor je het weet is er weer een uurtje werken voorbij en druk je op de repeat button. Een prestatie van formaat van de oude meester.