Het zaadje dat Pavement op het voortreffelijke Slanted And Enchanted geplant heeft groeit al snel tot het volle gewas Crooked Rain, Crooked Rain uit. Met twee perfecte vruchtbare eindresultaten op zak, wordt Wowee Zowee publiekelijk nog breder opgepakt. Het einde van die gekoesterde cultstatus lijkt in zicht, waarna de nonchalante houding het van de vernieuwingsdrang overneemt.

Het in 1997 verschenen Brighten the Corners is in alle opzichten nog steeds een steengoed resultaat met vindingrijke waarheden, waarmee gitarist Scott Kannberg multinationale winstjagende ondernemingen tekstueel stevig aanpakt en Stephen Malkmus collega-muzikanten op humorvolle wijze dist. Pavement hoeft zich ondertussen allang niet meer te bewijzen, de charme van die schaduwpositie in het popwereldje levert zeker bij collega musici genoeg erkenning op. Hun invloed heeft ervoor geleid dat veel indie-nazaten het een na het andere rammelende lo-fi rockalbum uit de grond stampen.

De overwoekerende Brighten the Corners: Nicene Creedence Ed versie die 11 jaar later verschijnt is met 44 tracks en een lengte van ruim 2,5 uur voor mij net iets teveel van het goede. Ook hun andere platen ondergaan zo’n luxebehandeling, en daarom is het zo fijn dat ze nu de nadruk op de compacte originele vinylcatalogus leggen. Puur in zijn eenvoud zoals deze oorspronkelijk op de markt gebracht zijn.

Samen met Mitch Easter zoekt Pavement op Brighten the Corners naar nieuwe inspiratiebronnen zonder hierbij veel van de maatgevende sound af te wijken. De producer is verantwoordelijk voor het verfrissende new wave randje op de eerste R.E.M. albums, waar hij de nadruk op het jingle jangle spel van gitarist Peter Buck legt. Stephen Malkmus heeft zijn ruwe gitaarstijl zo ver doorontwikkeld dat hij hier nog weinig sturing in nodig heeft. Nu bassisten een steeds bepalendere rol in de stuwende gitaarrock vervullen, richt hij zijn pijlen op Mark Ibold.

Die combinatie tussen beiden komt mooi tot zijn recht in het ritmisch zeer sterk openende Stereo, welke terecht als single gelanceerd wordt. De kracht van Mitch Easter zit hem verder in het nadrukkelijk uitbouwen van het sferische Type Slowly rustmoment, waarbij hij de instrumenten prachtig laat ademen en het kenmerkende onbestuurbare elastische stembereik van Stephen Malkmus nog enigszins begeleidt.

De psychedelische Paisley Underground invloeden laten op het in het Verenigd Koninkrijk succesvolle hitje Shady Lane en het stevig rockende Date With Ikea hun sporen na. Een onbegrijpelijke keuze om de twee pakkende Stereo en Shady Lane singles al aan het begin van Brighten The Corners te plaatsen, en ze niet verder te spreiden. Na de natuurlijke eenvoudige bevalling van de twee liefdesbaby’s laten ze de wereld vervolgens nog nagenieten van de bevredigende, maar soms ook bloedeloze naweeën.

Het album voldoet verder wel volledig aan het verwachtingspatroon van de groep, maar het verrassingseffect heeft voor uitgebalanceerde perfectie van het geluid plaatsgemaakt. De automatische piloot is tot gezagvoerder uitgeroepen en wordt op afstand door Stephen Malkmus bediend. Ook al memoreert de mellotron in Transport Is Arranged nog naar The Beatles, uiteindelijk is het toch een typerende Pavement productie geworden. Je hoort toch wel een uitgebluste ietwat luie band terug, die er eigenlijk niet zo heel veel zin in heeft. De opbloeiende sterrenstatus is wat ongemakkelijk passend gemaakt, wringt, en voelt niet vertrouwd lekker meer aan. Pavement concludeert dit zelf ook, en zet met het afgeronde Fin een gedenkwaardig eindakkoord in. Des te verwonderlijk is het dat ze vervolgens twee jaar later nog eenmalig met Terror Twilight toeslaan.