Hoe prachtig muziek kan zijn bewees Paul Buchanan reeds met The Blue Nile. Op eigen kracht, met alleen een piano als begeleiding, komt Buchanan nog dieper binnen.

De legende van het uit Glasgow afkomstige The Blue Nile begon natuurlijk met hun wereldvermaarde culthit Tinseltown In The Rain, afkomstig van hun debuut A Walk Across The Rooftops (1984). De song zette de band perfect neer: Onderkoelde ritmes, fraaie melodieën en die weergaloze stem van Paul Buchanan. Weinig zangers hebben meer diepte en emotionele overtuigingskracht in hun stem dan Buchanan. Met het meesterwerk Hats, het perfecte nachtalbum, werd 5 jaar later de legendarische status van de band bevestigd. Perfectionisten als de mannen zijn, zou het uiteindelijk 7 jaar duren voordat de prima opvolger Peace At Last (1996) verscheen en weer 8 jaar voor High (2004). Zonder echte singles en live optredens en met maar 4 albums over dik 30 jaar werd de band natuurlijk niet echt wereldbekend. Hoe hoog de kwaliteit van hun muziek ook steeds bleef.

Hoewel van een officiële breuk in de band geen sprake lijkt te zijn, besloot Buchanan veel nieuwe songs op eigen gelegenheid op te gaan nemen. Eigenlijk nooit bedoelt om uit te gaan brengen. Met puur een technicus aanwezig nam hij deze songs op met puur een piano als begeleiding. Hij was zo tevreden over het resultaat dat hij de songs graag aan zijn fans wilde laten horen. Hij begon een eigen platenlabel (Newsroom Records) en met de prachtsong My True Country werden we 2 maanden geleden aangenaam verrast met waar Buchanan solo toe in staat zou zijn. Nu ook het album Mid Air in de winkels ligt kunnen we alleen maar zeggen dat Buchanan solo net zoveel impact heeft als het allermooiste van The Blue Nile.

Mid Air is het album waarop de nu 56 jarige Buchanan zijn grote klasse optimaal laat horen. Gelijk met het titelnummer en albumopener Mid Air wordt dat duidelijk: Subtiel pianospel, prachtige tekst en een ronduit schitterend zingende Buchanan. Ook songs als Cars In The Garden, Wedding Party, Half The World en het eerder genoemde My True Country behoren tot het allermooiste en meest diep rakende wat je dit jaar (en ver daarna) gaat horen. Als geen ander verstaat Buchanan de kunst om een tekst in een filmische verbeelding om te zetten en daarmee optimaal te raken. In de prachtige ballades die het album telt klinkt hij intiemer en directer dan ooit tevoren. Daarnaast klinken de melodieën op Mid Air o zo simpel maar zijn ze zo subtiel dat je bijna vergeet hoe meesterlijk ze zijn.

Als de laatste pianoakkoorden van de prachtige albumafsluiter After Dark (Life Goes By And You Learn, How To Watch Your Bridges Burn) weerklinken weet je dat je getuige bent geweest van een van de allermooiste collectie songs die je in heel, heel lange tijd gehoord hebt. Mid Air is een waar meesterwerk.